Reiziger

Wervelwind

Wist je dat Google maar 0.004 procent van alle data op internet heeft geïndexeerd? Het is absurd, denk er maar eens over na. Als ik naar Google ga en niks anders intyp dan ‘a’ krijg ik 10.560.000.000 zoekresultaten. Dat is een getal wat ik niet eens uit kan spreken, ik heb geen idee hoeveel het is behalve dat het echt, echt heel veel is. Maar het is helemaal niks vergeleken bij alles dat er op internet te vinden is. Als ik ‘c’ intyp krijg ik zelfs 18.740.000.000 resultaten. Ik moet er wel bij zeggen dat die 0.004 procent een gegeven uit 2010 is dus ondertussen kan het veranderd zijn. Maar het blijft ongelooflijk. Ik dacht dat ik veel had gezien, dat ik praktisch alles had gezien, maar ik heb het ongelooflijk mis gehad. Ik snap nu wel wat men bedoeld wanneer ze zeggen dat internet dichtslibt, hoewel ik dat een moeilijk woord blijf vinden. Ik stel me dan zo Facebook voor als het hart van internet, Google als het brein dat met als zijn kennis toch nog niks van zichzelf en zijn lijf afweet, met zoektermen als aderen die dichtslibben met alle onzinnige websites die er bestaan, websites van huismoeders en kattenvrouwtjes die niks te melden hebben dan ‘Tommy sprak vandaag zijn eerste woordje’ en ‘Pinkie en Poekeloek hebben een nestje gekregen’. Internet…

                                                                                       ****

Ik verzorgde mijn moeder zo goed en zo kwaad als het ging en dat was niet gemakkelijk. Ze schommelde van kasplantje, liggend op de vloer of in een bed, meestal in een hoekje, naar een compleet gestoorde maniak die schreeuwde en kwijlde en zichzelf de haren uit het hoofd trok. Sommige dagen leek het beter te gaan, dan mompelde ze alleen erg veel, maar er was geen dag dat ze mij of wie dan ook herkende. Haar ogen stonden altijd wild, behalve als ze gesloten waren, ze was altijd op haar hoede, behalve als ze sliep, ze kon geen vragen beantwoorden en ze reageerde totaal niet op prikkels van buitenaf. Je kon haar met een naald in haar voet prikken maar reactie kwam er niet. Ik had misschien nooit een geweldige band met haar gehad maar het bleef mijn moeder en het deed me pijn haar zo te zien. Ik was ook heel boos, woedend, ziedend, ik wilde dingen slaan, kapot maken en dat gebeurde ook een paar keer. Als ik haar zag liggen in een kamer ergens in de tijd, zachte wanden en zachte vloeren, haar bruine haar, haar verbleekte huid, de witte ziekenhuispyjama aan, niets meer dan een roerloos hoopje dat nauwelijks de naam ‘mens’ nog verdiende, dan begonnen mijn ogen te tranen, mijn handen te tintelen en dan gaf er wel eens een glas het leven, werd een keukentegel het slachtoffer van mijn vuist en kon je een kamer vol donsveertjes vinden. Soms wilde ik haar ook slaan, gewoon in de hoop een reactie te krijgen maar dat kon ik natuurlijk niet doen. Ik wist uit pure wanhoop gewoon niet meer wat ik moest en het ergste van alles was dat ik me verdoofd voelde, afgesloten van de wereld. Kon mijn dromen niet meer delen, kon de tijd niet meer voelen, niet eens als ik op het dak zat. Ik had geen connectie met de wereld meer, alsof het ronddraaide terwijl ik er een beetje vanaf zweefde. Waar was het mis gegaan? Zelfs op mijn meest menselijke momenten was ik niet zo afgesloten geweest als ik nu was. Ik wilde er met niemand over praten maar er was ook niemand die met mij wilde praten. Ik was niet de enige die haar beide ouders verloren was maar ik was wel de enige wiens moeder terug was gekomen, gemarteld en gebroken. De sfeer was al gespannen, niet verwonderlijk, maar wanneer ik erbij kwam dat was zo het zo gespannen als een vrouw op zoveel botox dat als ze voorover zou buigen haar rug uit zou scheuren. Zo gespannen. De vragen waar iedereen mee zat dacht ik was waarom eentje laten leven, waarom juist mijn moeder, de moeder van die chick die absoluut geen Reiziger wilde zijn en de grootste vraag, wat zou er nu gaan gebeuren? De Raad was stil, nog stiller dan voorheen en het enige dat we konden doen was afwachten en hopen dat we het zouden overleven.

   Hoe langer het duurde, hoe minder ik binnen wilde blijven. Ik begon nerveus te worden, voelde me opgesloten. Ik verlangde steeds meer terug naar mijn oude leven en ik moest steeds aan Nathan denken. Er was geen plek meer in de Inc. die me nog op mijn gemak kon stellen. Het voelde alsof het me niet wilde hebben, alsof ik hier niet langer behoorde te zijn. De ruimtes in de tijd die her en der gecreëerd waren om iedereen te kunnen herbergen hadden zichzelf voor me afgesloten en elke keer dat ik een deur probeerde te openen die zich niet in deze tijd en ruimte bevond kreeg ik een schok van goudkleurige deeltjes die ik herkende als bouwstenen voor tijdbarrières. Waarom werd ik geblokkeerd door barrières die hun tijd beter konden besteden in een poging de tijdbuiger tegen te houden?  Verstoten als ik me voelde besloot ik de Inc. te verlaten. Ik had ook niet het idee dat iemand me zou missen, steeds als ik in gezelschap verkeerde leek het alsof ze me liever kwijt dan rijk waren. De kleine kamer die ik nu alleen met Lindy en Lars deelde leek nog kleiner dan hij was, ze ontweken me en gingen pas naar bed wanneer ze dachten dat ik sliep. Wat ze niet wisten was dat ik altijd wakker was wanneer zijn de kamer binnenkwamen en ik al hun gesprekken hoorde. Ze praatten over mijn moeder, vroegen zich hardop af waarom ze zich nog steeds in de Inc. bevond en niet in een inrichting, vroegen zich af waarom ik hier nog was, of ik geen vrijstelling zou moeten krijgen en fluisterden over hun idee dat ik hier in eerste instantie niet eens had moeten zijn. Ze hadden geen hekel aan me, daar was ik me van bewust, maar ze vonden tegelijkertijd dat ik hier geen plek had. Ik wist dat ze gelijk hadden, ik had hier ook nooit heen gewild, maar verdiende ik werkelijk zo weinig vertrouwen? Wat had ik mijn tijd hier gedaan dat ze zo over me dachten? Ik wilde hier niet zijn maar dat betekende niet dat ik me niet honderd procent in zou zetten als dat van me gevraagd werd. Toch? Hun gemompel, gefluister en gespeculeer maakte me onzeker over mezelf.