Love Until It Hurts (Monteverde Series 4)

5

            Time changes people - it creates a different version of them.

            But... doesn't love transcend time?

            "Cheer up, Sam."

            Naalis lang kay Zade ang utak ko nang may sumulpot na isang kostumer. Umorder siya ng menudo at kanin. Inilagay ko ang bigat ko sa isang paa para masuportahan ang pagtayo ko bago ko inihanda ang order n'ya.

            Pagkatapos ay naupo ako sa isang tabi at naghintay ng iba pang bibili. Gano'n lang naman ang nangyayari sa araw-araw. It's the same never-ending routine. We make a living out of selling viand. Dati parehas kaming janitress doon sa hotel ni Mr. Alfonso, pero unti unting bumagsak ang negosyo niya hanggang sa napilitan siyang ibenta ito. Nalipat sa isang mayamang intsik ang property at nirebuild ito. Kaya heto kaming dalawa, nagtutulong sa pagluluto ng mga putahe para lang matustusan ang mga pangangailangan namin.

            Kahit ganito ang buhay namin, nagpapasalamat pa rin ako. May pagkain sa hapag kainan, mayroon kaming bahay na kahit inuupahan lang ay maayos at malinis naman, malusog kaming dalawa at walang malalang karamdaman.

            It may not be the life that I dreamed of having, but we have our basic needs.

                           

            ***

           

            The evening came swiftly.

            "When darkness falls in and you see the moon high up, be assured that I will always love you the way the sky yearns for the stars."

            I remember Zade telling me that once before. I could almost feel his soft arms wrapping around me, kissing my throat, whispering sweet poetic words only someone like him could possibly think of. I looked at the sky and saw a glimpse of the glistening moon.

            Malungkot na lang akong napangiti habang nakatingin sa labas ng bintana. Malamig ang hangin, tinatangay ang buhok ko at ang blusa ko. A tear fell, or maybe two of them. Seeing him again re-opened old wounds that I thought have healed long ago.

            "I love you the way the sky loves the earth. It tears up every once in a while because of a love that cannot be." Pumikit ako at huminga ng malalim. Gusto kong paulit-ulit na isigaw sa kawalan ang pagmamahal ko kay Zade. I wanted to let it all go in one single yell. Maybe by doing so, the wind will carry and wash away my anguish, my regret.

            The love that I have for him is not easy to put to words.

            I realized that there isn't a single adjective in this world that can properly describe the warmth in my chest, the tingling at the back of my spine, and the butterflies that constantly flutter in my stomach.

            I don't love him the way a smoker loves a cigarette. I love him the way a smoker loves smoke itself. He inhales it and exhales it and he gets lost in it. It is toxic, it is dangerous. But he puffs, nonetheless.

            Lumayo ako sa bintana at pumunta sa kwartong inookupa ko. Mula sa ilalim ng kama ay kinuha ko ang isang puting box na may nakasulat na pangalan ni Zade sa taas. Hinugot ko ang parte sa kita namin ni Jen kanina. Kumuha ako ng two hundred at nilagay sa box.

            Noong kami pa ni Zade, ang dami niyang ginastos para sa akin. Binigyan niya ako ng pera panggamot kay Nanay noong naospital siya, baon sa university, pera para makumpleto ang requirements sa mga subjects.