Love is hard

~hoofdstuk 31~

Backt to Inaya's point..

Nadat Dounia was flauwgevallen hebben we haar samen opgetild naar Nadir, als we nou zijn nummer hadden konden we hem bellen maar jammer genoeg hadden we die niet.. nadat we haar naar het huis van Nadir hadden gebracht hebben we Hamza en Omar over de situatie ingelicht alleen niet over de ruzie van mij en Nabil. Nadir stelde voor aan Saloua en mij om hier in zijn huis te slapen, we gingen er mee akkoord en we lagen met zijn drieën in een reuze bed, wollah het is echt groot.

Saloua en ik keken aandachtig naar Dounia die langzaam haar ogen opent. "Waar ben ik?" Vraagt ze terwijl ze haar hand op haar hoofd legt meteen probeert ze recht op te zitten maar je ziet aan haar dat ze de energie er niet voor heeft. "Lieverd rustig aan, wacht ik haal wel een glas water" zeg ik en in een korten broekje en T-shirt van Nadir loop ik naar beneden toe. Ook Saloua heeft een korte broek en T-shirt van Nadir maar dat is omdat we niks anders bij ons hebben.

Tot mijn grote verbazing ligt Nadir op de bank tv te kijken. "Hoe gaat het met Dounia nu?" Vraagt hij bezorgd "ze is nu gelukkig wakker geworden alleen heeft ze hoofdpijn" antwoord ik terug "ik ben blij dat ze ze zulke goede vriendinnen heeft" ik loop naar de keuken en zoek de kast met glazen maar er zijn zo veel kastjes dat ik niet weet waar het is. "Moet ik je helpen?" Zegt een stem uit het niets, ik schrik en uit reflex geef ik een goed trap, ja voor mij was het een goede trap maar voor Nadir was het niks "waarom?" Zegt hij lachend "je liet me schrikken" zeg ik zacht "sorry" zegt hij lachend wanneer hij is uitgelachen maakt hij een kast open waar allemaal glazen in staan, ik pak een glas en vul hem met water.

Ik loop snel weer naar boven en geef het glas aan Dounia "dankjewel lieverd" zegt ze zacht "geen dank" zeg ik terug. Nog steeds weet ik niet waarom Nabil niet was gekomen ik wil het zo graag weten maar ene kant ook weer niet, straks is het iets ergs of zo iets.

"Dounia?" Ze knikt en kijkt me lief aan "waarom was Nabil niet gekomen?" in een seconden trekt ze wit en hetzelfde geld voor Saloua "uhm, Dounia ik zeg het wel" zegt Saloua, oke hier word ik dus echt bang van, kippenvel komt op mijn gezicht en ik ga zitten op het bed. "Uhm, Nabil..." ze is stil en een traan rolt over haar wang "Saloua wat is er?" "Ik vind het zo erg voor je Inaya, die flikker gewoon.." ik omhels haar en veeg haar traan weg "wat is er Saloua?" Vraag ik zachtjes "Nabil..die..wilt niet meer met je trouwen" zeg ze zacht, verdriet en woede raast door me heen maar toch overtreft woede al mijn emoties op dit moment. "Wat een flikker..." fluister ik zacht, ik lach en terwijl ik lach vallen er tranen over mijn wangen heen en ja je kan het misschien wel raden, het ziet er vreemd uit maar ik weet niets anders..

"Gaat het Inaya?" Vraagt Dounia bezorgd "dit was een wijze les, ik ben verdrietig tuurlijk ben ik verdrietig een helse pijn heb ik nu, ik hield hayek veel van hem maar het was niet wederzijds en ik ben blij dat hij het eerlijk heeft vertelt voordat ik met die flikker was getrouwd" alle twee kijken ze me sprakeloos aan "weet je het zeker?" Vraag Salou lief "ja ja, ik ben blij dat ik jullie heb meer heb ik even niet nodig dames" zeg ik en veeg mijn tranen weg "oke en nu gaan we slapen, ik ben facking moe" "ja ik ook man" zegt Saloua lachend Dounia en Saloua sluiten hun ogen en ik na een tijdje ook..

Volgende ochtend...

Als ik om me heen kijk zie ik dat Saloua en Dounia al beneden zijn, snel trek ik mijn kleren etc. Aan en ik loop naar beneden.

Als ik beneden ben zie ik dat Omar en Hamza zijn gekomen, ook zitten Saloua, Dounia en Nadir in de woonkamer. "Ik heb het gehoord over dat van Nabil" zegt Hamza "ik zou je altijd blijven steunen Inaya en niks zou gaan veranderen met onze band die we hebben" zegt hij lief "dankjewel voor je steun Hamza, maar is het niet en beetje raar tegenover Nabil?" Vraag ik "Hij heeft jou verlaten en niet andersom ik blijf je steunen, en Inaya geloof me als hij jullie band kapot maakt betekend het dat jij hem het niet waard bent" zegt hij met een glimlach "dat vind ik echt heel lief van je Hamza" zeg ik en een traan rolt over mijn wang, hij loopt mijn kant op en veegt mijn traan weg "niet huilen e kleintje" van zijn domme reactie moet ik automatisch lachen.

Ik loop naar buiten en bel mijn broer om hem over alles te vertellen, hij zegt dat alles weer goed komt en dat Nabil al mijn pijn niet waard is. Nadat ik mijn hart bij mijn broer heb gelucht kijk ik nog naar de mooie blauwe lucht en hier een daar wat vogeltjes, ik neem plaatst op een bankje en kijk naar twee vogeltjes die om en om de kleintjes eten geven, het ziet er zo schattig uit. Ik zit helemaal in trans dat ik niet merk dat iemand naast me komt zitten. Ik kijk naast me en kijk in de mooie ogen van Nadir "mooi he? Hoe die vogeltjes de kleintjes eten geven" Ik knik kort en kijk weer verder "hoezo eigenlijk Frankrijk en geen Duitsland of zo iets?" Vraag ik nieuwsgierig "ik mocht kiezen tussen Frankrijk, België of Duitsland en toch heb ik voor Frankrijk gekozen" "waarom? In België kan je tenminste Nederlands praten" "ja daar heb je gelijk in, maar in Frankrijk tja ik weet niet hoe ik het je moet uitleggen, sinds kleins af aan vond ik Frankrijk al een leuk land en de taal vond ik ook mooi" ik knik en kijk hem vol bewondering aan, hoe kan iemand de taal nou leuk vinden? Ik vind het tenminste niet leuk, geef mij maar dan de muziek..

"Heb je nog broers of zussen?" Vraagt hij om de stilte te verbreken "ja ik heb een broer Zakaria" "is hij niet ook in Frankrijk? Ik hoorde het van een vriend van me dat hij in het huis van zijn neef woont" ik kijk hem vreemd aan en vervolgens knik ik. Mijn telefoon gaat af en ik neem op aangezien ik mijn broers naam zie staan, "heey" zeg ik zacht "kan je langskomen?" "Hoezo is er wat gebeurt?" "Nee, ik wil dat je langs komt met Saloua, ik ga haar alles vertellen..."