Love is hard

~Hoofdstuk 17~

Als we weer bij mijn huis zijn stappen we alle drie uit.

In de woonkamer zit iedereen er weer maar dit keer zit iedereen er klaar wakker op de bank. Zakaria kijkt naar Younes, Nabil en mij en dan kijkt hij naar de klok. "Waar waren jullie?" Vraagt Zakaria ongeduldig, ik kijk verward naar Zakaria en kijk dan naar Younes "Younes?" Vraag ik met mijn handen over elkaar heen. "Ja?" Zegt hij zacht "heb jij Hamza en Zakaria niet geappt?" Vraag ik hem, hij in stil en schraapt zijn keel "was ik vergeten" zegt Younes "Zakaria, Er was wat met Nabil en ja.." Nabil laat mij niet uitpraten en wenkt Zakaria en Hamza naar de tuin. Ze lopen alle drie naar de tuin en nu zijn alleen Younes, Dounia, Omar en ik in de woonkamer.

We kijken elkaar allemaal akward aan en Dounia staat opeens op en loopt naar de kast waar allemaal snoep staat. Ze opent de kast en pakt een zak M&M er uit, met een big smile loopt ze onze richting en kijkt ze vrolijk naar haar zak M&M.
Younes, Omar en ik kijken elkaar hongerig aan dat betekent dus dat hun ook wel zin hebben in M&M. "Doun?" Vraagt Younes lief, ze knikt en propt een paar M&M's in haar mond. "Mag ik ook een paar M&M's. Ze twijfelt maar uiteindelijk geeft ze toch een hand M&M's aan iedereen. "Kijk hoe lief ik ben hè, ik deel mijn M&M ik bedoel dat komt niet vaak voor he dus tja dit laat zien hoe veel ik van jullie allemaal hou" zegt Dounia "Dankjewel lieve Dounia" zeggen we allemaal achter elkaar. Nabil, Hamza en ook Zakaria komen met hangende hoofden naar binnen lopen.

Ik kijk bedroefd naar Hamza en Zakaria en voordat ik het weet rollen er dikken tranen over mijn wangen. Ik ren naar boven en doe mijn deur op slot en gil het uit van verdriet.

"INAYA DOE DIE DEUR OPEN" schreeuwt Zakaria ik negeer hem en huil verder. "Inaya mag ik alsjeblieft binnen komen" vraagt Nabil kalm, ik wil niet open doen maar denk dan aan al onze mooie tijden en aan de tijden dat Nabil me liet lachen om de domste dingen, een zwakke lach verschijnt op mijn gezicht en ik kijk mezelf aan in de spiegel die inmiddels is vervangen. Ik loop naar de deur en open hem rustig daar zie ik Nabil met een zwakke glimlach naar mij kijken. Hij twijfelt geen moment en tilt me op en knuffelt me stevig. Hij legt me op bed neer en ik ga in zijn armen liggen. "Inaya ik zou nooit met iemand anders willen trouwen" zegt hij "ik weet dat, maar wat als je ouders niet willen dat wij trouwen? Wat nou als je toch met die nichtje van je moet trouwen?" "Dat zou ik nooit doen Inaya begrijp dat nou" zegt hij en zijn toon verandert in geïrriteerd "ik begrijp dat ja?! Maar weet je wat? Jij moet zo geïrriteerd doen voor wat? Vertel me dat eens Nabil" zeg ik en ook ik word licht geïrriteerd "laat maar het lijkt alsof je me niet eens probeert te begrijpen" zegt hij en hij staat op en loopt uit mijn kamer.

Ik sluit mezelf weer op en huil weer verder. "Waarom doet hij zo?" Zeg ik zacht in mezelf "Inaya mag ik alsjeblieft binnen komen lieverd?" Hoor ik Dounia lief vragen, ik doe de deur open en besef nu weer dat het al laat in de nacht is.

Ik kijk haar huilend aan en ze trekt me in een knuffel. "Lieverd wat is er gebeurt?" Vraagt ze lief. Ik loop met haar naar mijn bed en vertel haar heel het verhaal tot de ruzie van net. "Lieverd alles komt goed echt waar, je moet even doorbijten Nabil is ook van streek hij is woedend maar niet op jou hij zou je never alleen laten Inaya, zoals ik al zei hij is woedend maar niet op jou, hij is woedend omdat hij niet weet hoe hij dit moet oplossen Inaya en niet op jou, maar we komen wel op een oplossing dat zeker Inaya" Zegt Dounia begrijpend. Het is niet te uitleggen hoe veel ik van deze meid hou, ze is mijn steun en toeverlaat de enige vriendin die ik heb+ onze gekke Saloua natuurlijk. Ik hou zo veel van ze dat ik het niet eens weet uit te leggen. "Dounia ik hou zo veel van je je begrijpt me als geen ander en ik hou zo veel van je niet normaal gewoon" zeg ik terwijl ik haar omhels "ik hou ook van jou" zegt ze. We gaan in bed liggen en vallen in een diepe slaap. Het was vandaag een gezellige en leuke dag maar ook een dag vol woede en verdriet.

Volgende ochtend...

Als ik mijn ogen open zie ik dat Dounia al wakker is. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is en ik zie 14:15 staan "oh my gad" fluister ik zacht. Ik spring uit me bed en neem een snelle douche. Ik kleed me om en ren naar beneden.

Als ik in de keuken ben zie ik een briefje hangen waarop staat: Goedemorgen e slaapkop van ons. We zijn even buiten en komen laat thuis.. Dus vermaak jezelf thuis, en om 5 uur word je verwacht bij rode bunker(een grote lege bunker waar ik vroeger vaak met Zakaria en mijn ouders naartoe ging) trek wat leuks aan en be there.
Groetjes de mocro gang...

Ik moet lachen van 'de mocro gang' ik leg het briefje weg en snel eet ik een broodje en loop ik naar mijn kast om te kijken wat ik aan ga doen. Ik heb gekozen voor een crème kleurige kante jurk met mijn louboutins er bij die ik heb gekregen van Zakaria. Ik stijl mijn haren en mijn haar komt tot mijn onder rug. Ik doe mijn oorbellen en armbanden om en doe wat rode lippenstift op en klaar ben ik. Tevreden kijk ik mezelf aan in de spiegel en opeens schiet alles weer in mijn hoofd. De ruzie, de kehba van Zakaria en dat Nabil misschien met iemand anders moet trouwen. Ik voel de tranen opkomen maar hou ze nog net onder bedwang.

Ik adem in en dan weer uit om de brok uit mijn keel te krijgen. Als ik op mijn telefoon kijk zie ik dat ik nog maar een half uur tijd heb. Je weet hoe het gaat toch? Je denkt dat je maar 30 minuten bezig was met jezelf klaar maken maar uiteindelijk was je uren bezig.

Ik stap in mijn auto en spuit nog een lekker geurtje op. Ik race naar de bunker toe met harde muziek van maître gems, ik zing mee en rij naar de bunker(voor de mensen die niet weten wie hij is, het is een Franse zanger en zeker een aanrader voor de mensen die van Franse muziek houden).

Als ik bij de bunker ben zie ik dat ik er alsnog te vroeg ben en ik besluit om nog even te wachten in de auto. Ik maak nog een paar selfie's en verander er een in mijn WhatsApp profiel foto. Ik kijk naar de profiel foto van Nabil en zie een foto van gister avond van ons twee. Wat zie ik er daar blij uit. Word ik ooit weer zo blij? Of komen er alleen nog maar slechte dingen?