Love is hard

~Hoofdstuk 15~

En tot slot.. ons perfecte koppel Omar en Hamza(Perspectief van Omar)

"Kom we gaan lounge pakken of zo iets" zeg ik op de hoop dat hij ja zegt "NEE, heb je gezien hoe ik er bij loop? Ik lijkt net izjen homo of zo iets" zegt Hamza geïrriteerd "kijk jij wou niet een jas of ves..." "hou je mond maar weer" mompeld Hamza.

We lopen lang in de kou en het is heel zacht aan het miezeren. Het lijkt wel uren te duren voor ons.
"Het is facking koud vriend hoe gaan we nou weer terug komen ik ga echt niet lopen hoor" mompel ik "ik heb ov kaartjes in me 'vestzak' " zegt Hamza droog "Ezel waarom zeg je dat nu pas hè!" Zeg ik en klap hem op zijn achter hoofd "ja jij vraagt er toch niet naar.." "Hoe moet ik er nou naar vragen als ik dacht dat Inaya ze had" hij mompelt nog wat maar in ieder geval hoor ik hem niet..

Zo gezegt zo gedaan we lopen naar de bushalte waar we gaan zitten op een bankje aan de overkant zitten twee meisjes ook te wachten. "Ham, kijk hoe knap die meisjes zijn dan" zeg ik zacht "ja echt knap man, ik ben ook wel lekker op dit moment" zegt Hamza lachend terwijl hij naar zijn vest kijkt.

We praten nog wat totdat de bus komt. We stappen in en het blijkt dat de meisjes ook moeten instappen wat erg toevallig is...

"Kijk die chickies moeten ook hier instappen" zegt Omar sneaky "ja dus? Ik ga ze niet stalken zo iets" Hamza haalt zijn schouders op en trekt zijn vest uit. Uit het niets staat hij op en loopt op de meisjes af. Ik probeer nog te horen wat ze zeggen maar ik kan niets verstaan.

Ik zit alleen totdat de bus bij onze halte is waar we uit moeten stappen. "Hamza wat was dat? Ik zat die hele facking busreis alleen" "je overdrijft hoor" ik zeg niks en loop naar het parkje waar we hadden afgesproken.

"Kijk daar hebben we de tortelduifjes" schreeuwt Inaya van een afstand "HA HA HA" zeg ik en sarcasme druipt van mijn gezicht.

"Volgende keer zit ik echt niet weer met hem het enige wat hij heeft gedaan is meisjes versieren in de mother facking bus man" zeg ik licht geïrriteerd

Inaya's perspectief:

"Nou ja stel je niet aan man, ik heb wel hun nummers hoor kaolo lekker waren ze" zegt Hamza "Zo praat je niet over meisjes oké toon een beetje respect man, praat maar zo over iemand anders!" Zegt Omar uit het niets, hij kijkt raar waarschijnlijk is hij zelf ook verbaasd van zijn reactie. Iedereen kijkt hem scheef aan en praat verder.

Na 5 minuten zien we twee mensen lopen eentje zit op de andere zijn rug we kunnen niet goed zien wie het zijn totdat ze dichter bij komen.

"Ewaa Zakaria!!" Schreeuwt Nabil. Ik ren naar Saloua toe en Zakaria natuurlijk.

"Wat is er met jou gebeurt?" Vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen "ze is gevallen" zegt Zakaria en hij geeft Saloua een kusje op haar wang. Ik kijk ze vreemd aan en ze vertellen wat er is gebeurt terwijl we terug lopen naar het groepje.

We gaan los van het lachen en we zien Younes en Dounia onze kant op lopen. "Waar waren jullie zo lang?" Vraagt Omar met opgetrokken wenkbrauwen, Omar is sinds kleins af aan al heel beschermend over zijn zusje, als iemand haar aanraakt en zij vind dat niet leuk? Ohmygad dan heb je een gekke ruzie met Omar EN Zakaria, en Zakaria en Omar zijn precies het zelfde zeer beschermend...

"Nou Younes kwam er veelste laat achter dat die ov's in zijn jaszak lagen" zeg Dounia op de nadruk Younes. "Sorry, ik Dounia" zegt Younes en hij kijkt haar 'smooth' aan. Omar ziet het en kijkt hem scheef aan. "Wat heb ik gemist?" Zegt Omar bazig "ik vertel het je thuis wel Omar" "wacht Dounia ik vertel het wel" zegt Younes er na

"Wacht kunnen jullie dat doen als we ondertussen naar mijn huis lopen?" Vraagt Saloua, iedereen stemt in en we beginnen met lopen naar Saloua's huis.

Younes en Dounia vertelde over wat ze allemaal hebben meegemaakt tot het moment waar we hier zijn, alles is precies verteld niet uit vrije wil natuurlijk maar door Omar die alles wilde weten...

"Nou Saloua we zijn bij jou huis" zegt Zakaria en hij geeft een kus op haar wang wat er super cute uit ziet ze worden alle twee rood en kijken elkaar verliefd aan, Wollah het is een prachtig stel.

Ze groet iedereen en belt aan. Twee prachtige meiden doen de deur open en lachen vriendelijk. Ze lijken niet heel veel op Saloua maar je ziet wel dat het familie van haar is. "ik ben Naoual, de zus van Saloua en zusje van Akram(broer van Saloua)" zegt een meisje met prachtige kleur ogen en mooi lang dik haar en een lichaam waar je U tegen zegt. Iedereen zegt zijn of haar naam alleen bij Hamza en Omar gaat het minder snel ze kijken elkaar de hele tijd verward aan. "Ik ben Aya, zusje van Akram en Naoual en zus van Saloua natuurlijk" zegt een ander meisje vriendelijk ze heeft ook mooi dik lang haar, mooie ogen en een lichaam waar je U tegen zegt.

"Saloua, ik wist niet dat je een broer en zussen had" zegt Dounia, Saloua lacht een beetje akward en knikt een beetje.

Als we weer bij mijn huis zijn hebben we iedereen overgehaald om hier te blijven slapen.

"Doun kom eens naast me zitten, en vertel me alles nog een keer, Had Younes echt M&M's bij zich?" Ze knikt hevig en kijkt helemaal vrolijk rond "ja wollah ik kan echt niet zonder hem hè, ik weet niet, niet alleen omdat hij M&M's had maar ook gewoon zijn lach en zijn mooie ogen en tja zijn kinderachtige gedrag valt niet te missen natuurlijk he" zegt ze blij. Ik knik half en scroll wat door me insta door.

"Doun?" Zeg ik zachtjes en schud haar zacht "WAT? IK WAS AAN HET SLAPEN?!" zegt ze boos "Sorry lieverd" zeg ik zacht.

Ik loop zachtjes naar beneden om niemand wakker te maken maar tot mijn grote verbazing zitten Nabil en Younes beneden. Ik versteen en het lijkt alsof ik geen stap meer kan zitten, ik heb een lelijke oude minnie mouse pyjama aan en mijn haar zit in een lelijke knot. "Hoezo slapen jullie nog niet?" Vraag ik verbaasd "hoezo slaap jij nog niet?" Zegt Younes terwijl hij me vreemd aan kijkt. Nabil word gebeld en kijkt verbaasd naar zijn telefoon "wie de kanker belt nou zo laat" mompelt hij. Younes en ik kijken elkaar vreemd aan en Nabil neemt op. "...." "NEE DAT KAN NIET, KIJK NOG EEN KEER" schreeuwt hij boos. Het is even stil en we horen heeel zacht een andere stem praten maar we kunnen het net niet horen. "NEE HET IS EEN KANKER VERGISSING JA" Schreeuwt hij boos terwijl hij ophangt. Hij staat op en loopt naar de gang waar hij zijn schoenen aan doet. "NABIL KOM HIER WAT IS ER?!" Schreeuw ik hem nog na maar het is te laat, de deur gaat met een harde klap dicht en ik ren met Younes naar de gang waar we onze schoenen aan doen. Ik pak mijn auto sleutels en ren met Younes naar mijn auto.

"Waar de kanker gaat deze boy naar toe?" Vraagt Younes "ik weet het misschien hij is vast bij het oude verlaten speeltuintje"