Coline’s POV
“Bakit Coline? Akala mo ba ikaw lang ang nasasaktan? Akala mo ba ikaw lang ang nahihirapan? HINDI! Kasi kahit ako, hirap na hirap na. pero hindi kita isusuko, hindi kita bibitawan dahil mahal kita! Kahit magmakaawa ka pa, hinding-hindi na ulit kita iiwan.”
It was way back 2011 when I first saw you, or do I actually saw you there? Uhm, maybe just passed my eyes. Noong kasing mga panahon na iyon, hindi ikaw ang priority ko. Ni hindi pa nga kita kilala noon eh. All I know is just you’re one of my companion, one of the players that I am managing. Actually, it’s my first time to manage a basketball team. Siguro dahil na din sa hindi ako masyadong nalabas ng bahay. Bahay-school-bahay routine lang lagi. Minsan nadadagdagan ng tindahan if I need to buy stuffs. But other than that, wala na. That’s why I end up being shy. And then all of you came to my life. This miserable and boring life!
Pero hindi ko naman talaga gusto ang magmanage ng isang BASKETBALL team. Maybe first of all, it is a basketball team and I hate basketball! Pinamulat kasi sa akin na ang mga tambay ay paboritong libangan yun at tsaka, hello? Basketball players na ubod ng yayabang. Panira ng braincells yan ‘teh! Kung hindi lang naman kasi mapera ang ama ko at ang pamilya namin, nakakahiya naman tumanggi kasi baka sabihan ka ng madamot, arrogant or what so ever. But anyway, it’s just managing. Noting I can’t handle! And before I forgot to say, I’m an only child. So, no choice talaga ako! Hihi. Napapahaba ang chika, okay. Back to the story! XD
It was 2011 then. I’m not so sure sa date eh, but to play safe it was the 1st week of April. Vacation kaya as expected, may pakanang liga na naman ang mga SK sa amin. Dun lang naman nagiging visible ang mga yun. Sus! Wala man lang bagong programa at all. Hayx! And that day came. Seriously, ayokong maaalala yung araw na una nyo kong nakita. It’s really embarrassing! Kung di lang ako honest na tao at para mapasaya naman ang mga nagbabasa ng istoryang ito eh isasama ko na. Hindi naman yung puro drama effects lang, baka hindi kayanin ng beauty natin yan! Para balance lang.
“Tiya Jana, may toyo kayo?”, di ko alam ang pumasok sa kokote ko at hindi ako kumatok muna. Then narealize ko, may tao pala! Grrr…!
“Ay sorry! Peace.”
“Witwiw! :D hahaha.”
Bakit sila sumipol? AY!!! Anak ng tokwa at chicharon, nakasando nga lang pala ako. Hay naku naman!
“Mga ungas, wag nyo tawanan yan. Isa yan sa manager nyo uy.”
“Huy mga dre, behave tayo.”
“Behave pala ha, eh nangunguna-nguna ka kanina. Malaman ko lang ang pangalan mo, lagas ka sakin”, ay! Saan ba ako nagmana ng katabilan ng dila. Narinig kaya nya?
“Jerome at your service! :)”, wtf! Narinig nya. Tsk! With killer smile pa. hoy lalaki, di uubra yan sa akin!
“Ah, Jerome pala. ;)”, hmp! Kala mo ikaw lang ang may ganyang smile. Pwes, you’re wrong! :P
“Ah, tiya. Alis po muna ako.”
“Wait kulit! Ang mga areh ay istudyante ko, ipapakilala ko muna sayo para naman may background ka na”, say! Batangueno mode ang tiya kil!
“uhm. Sige po.”
“Si Jerome kilala mo na syempre, ito naman si Arjay, JC, Jelo, Bryan, Lester, Ric, Ryan, at Terence…”
Naku! Napa chicka-mode pa. nakalam na ang sikmura ko sa gutom. Nanghihingi lang naman ako ng toyo tiya…! (nakakabulol yun ah)
“Ah sige po Ma’am, alis na po kami. Salamat po at pasensya sa abala.”
Sus! Pahumble ang Jerome na iyon, hindi naman bagay.
“Sige.”
“Bless po.”
“Kaawaan kayo ng Diyos.”
At eto na nga ba. Pumayag naman sina Papa na magmanage. Sabagay, pampasikat din. At ang gwapo kong ama, nagbigay pa ng Php5,000 plus dalawang tig Php1000+ na bola sa mga SK at iba pa syempre yung gastos sa team. Aba! Mayaman? Haha. XD
Aba! Syempre, may naiambag din naman ako. Di papaya ang lola nyo na hindi makikibida. :P Ako kaya ang nagbigay ng pangalan! At ako din ang nagdesign ng jersey. An Dauntless Warriors, pwede na ba? Haha. XD
And then, days passed na lagi ako nakakasama sa mga practice games nila. Bukod kasi sa kasali din ang mga kuya ko, which is in fact mga cousins ko, na sina Kuya Jake at Kuya Alex, eh etong kire kong pinsan na si Jenny, kupo! Crush na crush yung bunsong kapatid ni Jerome! 12 palang ito, kire na! What more pagtanda? Haha. And by the way, I’m 13. Sina Jerome naman, ranges 16-18 ang ages nila.
Pero simula noong sumasama ako sa kanila, kahit papano naapreciate ko ng konti ang basketball. Tsaka pumayag nadin ako na sumama kasi nalaman ko na kapatid din pala ni Jerome young ultimate crush ko, si Jordan. Gwapo talaga!!! Kakalaglag…. HININGA! :P
“Ange, syotain mo kaya si Jerome? Mukhang type ka naman iii. Bagay din naman kayo.” FYI, Coline Angela De Silva ang full name ko.
“Jen, nasisiraan ka na ba? Yang mayabang na iyan?!? Ibang-iba sa kuya nya!”
“At sa bunso nila”, dagdag pa ni luka.
“Right!”
“Pero Ang, ayaw mo nun? Pag naging kayo, mapapalapit ka sa iyong ROMEO, diba?
“Kay Jordan? Baka lalo naman kaming hindi magkatuluyan nun. Wag na. pabayaan nalang na sumulyap-sulyap nalang ako sa kanya.”
“Sabagay. Pero, think again. Malay mo naman, si Jerome pala ang para sayo. Ayee.”
“Whatever sis!”
Aaminin ko, magkasing cute lang naman sila ni ‘Dan. Parehong matangkad, kayumanggi, matangos ang ilong at maappeal. Lamang lang sya sa kapal ng mukha tuwing inaasar nya ako ng lampa at chubby. Pero kahit papaano, natututunan ko syang tanggapin… bilang isang kaibigan. At baka dumating din sap unto na, magustuhan ko din sya.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
This is my first story po! :D Hope you'll like it.
