Ghost~(yeongyu)

18-Plan

22 Mayıs

18.11

"Yeonjun! Hâlâ hazırlanamadın mı? "

"Tamam tamam geldim! Tedavi ücretini ödeyip çıkalım artık. Evimi özledim. "

Yeonjun ve Beomgyu çantaları aldılar ve hastanenin zemin katında tedavi ücretini ödeyip çıktılar.

Yeonjun tamamen iyileşmiş sayılırdı. Yine enerji dolu haline dönmüştü. Beomgyu ile çok tatlı zaman geçirmişlerdi ama kendi enerjisinin aksine o son günlerde durgundu.

Sessizce otoparkta Mihi'yi beklemeye başladılar.

"Beomgyu, neyin var diye soracağım ama 'yorgunum, uykum var, bir şeyim yok' gibi cevaplar vermek yok. Cidden soruyorum, neyin var? "

Beomgyu hâlâ sessizce dalıp gittiği yere bakıyordu.

"Beomgyu! "

"Ah! Ne? Özür dilerim dalmışım, duymadım. "

Yeonjun onun karşısına geçip ellerini omzuna koydu.

"Neyin var? Gerçekten doğruyu söyle, geçiştirme."

Beomgyu iç çekti.

"Senin ruh halin her zaman sağlıklı mıdır? Bazen sebepsiz yere ruhen kötü hissedersin. Ben de sadece biraz kötü hissediyorum. Merak etme. "

"Ama sadece sessiz değilsin ki, rengin de atmış biraz. Ve sanki...geçen haftaya göre daha az ışıldıyorsun. "

Kahretsin.
Gerçekten kahretsin.

"Belki biraz da üşütmüş olabilirim. "

"Bu sıcakta mı? "

"Yani belki hastanedeki hastalardan bulaşmıştır. Sorun yok Yeonjun. "

Yeonjun birşey demek için ağzını açtı ama gelen korna sesi ile o tarafa döndü.

Mihi gelmişti. Hızlıca çantalarını bagaja atıp arabaya bindiler.

"Selam gençler! Nasılsınız? "

Yeonjun öne Beomgyu ise arkaya cam kenarına oturmuştu.

"Ben iyiyim ama Beomgyu hasta oluyor sanırım. Pek iyi değil. "

"Beomgyu? "

Annesi hemen arka koltuğa baktı. Gerçekten de hem rengi atmıştı hem de sanki geçen haftaya göre daha az mı parlıyordu ne?
Başını cama yaslayıp çoktan uyuyakalmıştı.

"Evet hemen uyuyakalmış. Rengi de atmış. Hasta... Sanırım? "

"Şşş. Sessizce eve dönelim. Biraz dinlensin. "

Fısıldaya fısıldaya eve vardılar. Annesi inip çantayı aldı, Yeonjun da Beomgyu'nun kapısını açtı ve biraz dürttü. Gerçi ölüleri uyandıramama gibi aptal bir kural vardı.

Beomgyu'yu kucaklayıp kapıyı kapattı. Yukarı çıkarken annesine sordu.

"Bir sorun olmadı değil mi? "

Annesi Yeonjun'un neyden bahsettiğini anladı.

"Hayır, kimse uğramadı bile. "

"Anladım.. "

Kapının önüne geldiklerinde annesi kapının şifresini girdi ve içeri girdiler. Yeonjun Beomgyu'yu odaya götürüp yatağa bıraktı. Önüne gelen kahküllerini geriye doğru atıp saçını okşadı.
Onu üzgün ya da hasta görmek bile kalbini eziyordu. Yine de hastayken bile böyle tatlı tatlı uyuyabilmesine anlam veremiyordu. Onun herşeyi muhteşemdi. Bazen onu hakedip haketmediğine karar veremiyodu.