برای اولین بار هری برای رفتن به خونه ی نایل هیجان زده نبود.اون حتی پیشنهاد داد که به خونه ی خودش برن ولی پسرا قبول نکردن.کارای زیادی نبود که بشه توی خونه ی هری انجام داد ولی نایل یه تلویزیون بزرگ و همه نوع سیستم بازیی داشت.
پس پسر موفرفری هیچ انتخابی نداشت به جز اینکه جمعه عصر بعد از اینکه زنگ خورد و همه ی از مدرسه اومدن بیرون ،سوار ماشین نایل بشه.
" بیا هری این اونقدرا هم بد نمیشه."
زین با مهربونی گفت و روی صندلی عقب نشت وقتی که هری خودشو تلپی انداخت روی صندلی جلو.
" چرا میشه" هری گفت " اون از من متنفره! من میدونم!"
اون میدونست که پسرا موافق بودن با اینکه چیزی نمیگفتن.
" قراره خوش بگذره هری، فقط اونو نادیده بگیر"
پسر بلوند خیالش رو راحت کرد. و دستشو دراز کرد تا رادیو رو روشن کنه و اونا سرهاشون رو برای چند دقیقه تکون دادن تا اینکه به خونه نایل رسیدن.
" من یه حس بدی در مورد این دارم"
هری آروم گفت و با بی میلی از ماشین پیاده شد و کفش های مشکیش رو به سمت در خونه کشید. زین و نایل هم پشت سرش میومدن و هر دوشون مضطربانه به هری نگاه میکردن ولی با این حال با هم دیگه حرف میزدن.
اون بالاخره به در چوبی بزرگ رسید و دستگیره رو چرخوند.قفل بود.
" هی نی, این قفله"
هری گفت و نایل برای چند دقیقه جیب هاشو گشت قبل از اینکه بفهمه خالین.
" لعنتی کلیدام رو یادم رفت"
نایل ناله کرد.
"فقط در بزن، لویی ممکنه تو باشه و جواب بده"
چشم های هری گشاد شدن و نایل با دلگرمی سرشو تکون داد.
پسر فرفری با دودلی مشت هاشو به در چوبی زد و به خاطر صدای بلندش عقب پرید
بعد از حدود 20 دقیقه صبر کردن ، در باز شد و لویی اونجا وایساده بود .
اون هنوز لباسایی رو پوشیده بود که توی مدرسه تنش بود. ولی یه بنی خاکستری جوری روی موها های بهم ریخته اش بود که باعث شد قلب هری برای یه لحظه وایسه.
چشمای آبیش به چشمای هری خیره شدن و پسر جوون تر به ضعیفی صدای نایل رو میتونست بشنوه که از لویی میپرسید چرا درو قفل کرده.
لویی جواب نداد و در عوضش فقط به هری خیره شد و هری نمیتونست بگه که این یه نگاه بد بود یا نه!
هری اونو یه نگاه خوب حساب کرد وقتی یه لبخند کوچیک روی لب های لویی ظاهر شد. و بعد دستشو تکون داد و هری رو که سرخ شده بود ،تنها گذاشت .
