Unexpectedly

Κεφάλαιο 1

<<ΌΧΙΙ>> φωνάζω και πετάγομαι από το κρεβάτι. Γαμώτο με πήρε ο ύπνος και πρέπει να είμαι στης 9 στην στάση λεωφορείου. Ψυχραιμία έχω...μόνο 30 λεπτά!!! Τρέχω στο μπάνιο να κάνω ένα ντουζ και να ετοιμαστώ. Έβαλα λίγη μάσκαρα και χτένισα με τα χέρια μου τα σγουρά καστανά μαλλιά μου για να μην χαλάσω τις μπούκλες που έχουν σχηματιστεί. Φοράω ένα απλό τζιν παντελόνι, μια άσπρη μπλούζα και τα μαύρα all star μου. Πήρα την μικρή βαλίτσα μου τσεκάροντας μια τελευταία φορά αν τα πήρα όλα και κατευθύνθηκα στην πόρτα. Καθώς βγήκα έξω το θέαμα ήταν τραγικό.

<<Μπαμπά?Τι κάνεις εδώ έξω?>> Ο πατέρας μου είχε ξαπλώσει στα σκαλιά και κρατούσε ένα μπουκάλι με τελειωμένη βότκα. Δεν θέλω να μου χαλάσει την μέρα, όχι πάλι.

<<Μπαμπά πρέπει να το σταματήσεις αυτό>> Του λέω με τρόπο να καταλάβει ότι είναι λάθος.

<<Γλυκιά μου που πας?Τι είναι αυτές οι βαλίτσες?>> μου λέει σχεδόν κοιμισμένα.

<<Σήμερα φεύγω για Αγγλία, το ξέχασες?>> Ξέρω ότι είναι λάθος να τον αφήσω εδώ μόνο του αλλά δεν γίνεται να τον προσέχω στα μόλις 37 του χρόνια. Μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του ακόμα και όταν είναι μεθυσμένος αλλά και πάλι ανησυχώ.

<<Ααα ναι...θες να σε πάω μέχρι τα κτελ?>>

<<Μπαμπά είσαι μεθυσμένος, νόμιζα ότι είχες σταματήσει.>> του λέω απογοητευμένη. 

<<Συ-συγνώμη>> λέει και κουνάω απογοητευμένα το κεφάλι μου. 

<<Φεύγω, δεν θα προλάβω το λεωφορείο>> λέω και κοιτάω την ώρα.

<<Θα μου λείψεις>> λέει και τον αγκαλιάζω. 

Ευτυχώς έφτασα στην ώρα μου στην στάση και μπήκα γρήγορα στο λεωφορείο βρίσκοντας την θέση μου. Καθ'όλοι την διαδρομή σκεφτόμουν την μικρή πόλη που άφησα πίσω, όμως από αυτήν την πόλη οι αναμνήσεις που έχω είναι μόνο άσχημες. Από εκεί μόνο ο πατέρας μου και η κολλητή μου θα μου λείψουν...δεν είχα κανέναν άλλον.

...

Μετά από 5 ώρες επιτέλους έφτασα στην Λονδίνο. Κατέβηκα γρήγορα από το λεωφορείο ανυπόμονη για να φτάσω στην πανεπιστημιούπολη για να δω το πανεπιστήμιο που πάντα ονειρευόμουν να πάω και φυσικά το δωμάτιο και τον συγκάτοικο μου που θα προτιμούσα να είναι κορίτσι για να νοιώθω πιο άνετα αλλά και πάλι δεν θα ήθελα να μένω σε ένα δωμάτιο μαζί με ένα αγόρι. Περίμενα ήδη 30 λεπτά για το ταξί οπότε ξεκίνησα μόνη μου για την πανεπιστημιούπολη, θα περπατάω κανα 20λεπτο  αλλά από το να περιμένω όλη μέρα για το ταξί που δεν πρόκειται να ερχόταν είναι τζάμπα χρόνος. Άρχισα να περπατάω γρηγορότερα όταν δύο αστραπές εμφανίστηκαν στον ουρανό. Μετά από λίγο ξέσπασε βροχή όμως δεν είχα ομπρέλα μαζί  μου και είχα ακόμα 5 λεπτά διαδρομή.Πφφ

...

Έχω γίνει χειρότερη από παπί, το νερό έχει μπει σίγουρα στα εσώρουχα μου. Πρέπει να βρω γρήγορα το δωμάτιό μου και μετά θα δω το πανεπιστήμιο μου. Είμαι τόσο χαρούμενη που επιτέλους μετά από τόσα χρόνια πάει κάτι καλά. Αφού φτάνω στον διάδρομο που είναι το δωμάτιό μου παντού βλέπω μανάδες να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους, δεν μπορώ να πω ότι ζηλεύω αλλά θα ήθελα και εγώ να είναι εδώ ο πατέρας μου ακόμα και η...μαμά μου. Καλύτερα να μην το σκέφτομαι και να βρω γρήγορα το δωμάτιό μου για να αλλάξω γιατί ήδη τραβάω τα βλέμματα και δεν θέλω να με πάρουν με κακό μάτι από τώρα. Βλέπω μία πόρτα  που γράφει 'Γ 10'. Αμέσως καταλαβαίνω ότι είναι το δωμάτιό μου και ανακουφισμένη μπαίνω μέσα. Για καλή μου τύχη δεν είναι κανένας μέσα, μπορεί τελικά να μένω και μόνη μου. Μακάρι. Αφού προχωράω πιο μέσα βλέπω ένα λαπτοπ πάνω στο ένα κρεβάτι και πεταμένα μποτάκια . Οι ελπίδες μου χάνονται σιγά σιγά καθώς συνειδητοποιώ ότι είναι αγορίστικα παπούτσια. Αφήνω τα πράγματα μου και βγάζω μια πετσέτα και πιτζάμες για να κάνω μπάνιο. Κατευθύνομαι προς το μπάνιο όμως κάποιος με προλαβαίνει.Ένα αγόρι με καστανά μαλλιά με μπουκλάκια φορώντας μόνο ένα μαύρο μποξεράκι  ανοίγει την πόρτα. Πρέπει να μου κάνεις πλάκα...