ដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរ និងវិញ្ញាណសួគ៌

ភាគទី ១៧៖ ការប្រយុទ្ធចុងក្រោយ

នៅពេលនោះ ជេ-វ៉ាន់ បានប្រើប្រាស់កែវភ្នែកកញ្ជ្រោងប្រាក់របស់គេ ដើម្បីរកមើលចំណុចខ្សោយពិតប្រាកដរបស់រូបរាងស្រមោល។ គេបានឃើញស្នូលងងឹតមួយដែលលាក់ខ្លួននៅចំកណ្តាលនៃស្រមោលនោះ។

«នៅចំកណ្តាល! វាយប្រហារចំកណ្តាល!» ជេ-វ៉ាន់ ស្រែកប្រាប់មិត្តភក្តិរបស់គេ។

ដោយស្តាប់តាមការណែនាំរបស់ ជេ-វ៉ាន់ ថេ-ជូន ជី-ហូ ហ្យុន-វ៉ូ និង វ៉ូ-ជីន បានផ្តោតការវាយប្រហាររបស់ពួកគេទៅចំកណ្តាលនៃរូបរាងស្រមោល។ ថាមពលនៃខ្យល់ ភ្លើង កម្លាំងកាយ និងល្បឿនបានបុកចូលគ្នាចំគោលដៅ។

ស្នូលងងឹតនៅចំកណ្តាលនៃរូបរាងស្រមោលបានផ្ទុះឡើង បង្កើតជាពន្លឺងងឹតមួយដែលរំញ័រយ៉ាងខ្លាំង។ រូបរាងស្រមោលដ៏ធំសម្បើមបានចាប់ផ្តើមបែកបាក់ និងរលាយបាត់ទៅវិញជាបំណែកតូចៗ។

មេក្លោងនៃអំណាចងងឹតបានស្រែកដោយកំហឹង និងការឈឺចាប់ នៅពេលដែលថាមពលរបស់គេត្រូវបានបំផ្លាញ។ រូបរាងរបស់គេចាប់ផ្តើមរសាត់បាត់ទៅវិញ។

«អ្នកនឹងសោកស្តាយ... ពួកយើងនឹងត្រឡប់មកវិញ!» សំឡេងចុងក្រោយរបស់មេក្លោងបានបន្លឺឡើង មុនពេលគេបាត់ខ្លួនទាំងស្រុងទៅក្នុងភាពងងឹត។

នៅពេលដែលអំណាចងងឹតបានរលាយបាត់ទៅ ពពកខ្មៅងងឹតនៅលើមេឃក៏ចាប់ផ្តើមរលាយបាត់ទៅវិញ បង្ហាញពន្លឺព្រះអាទិត្យដែលចាំងចែងចាំងចុះមកផែនដីវិញ។ ស្រមោលខ្មៅដែលកំពុងវាយប្រហារសាលាក៏បានរលាយបាត់អស់ទៅវិញ។

សិស្សានុសិស្ស និងគ្រូៗដែលបានរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់បានចេញមកក្រៅ ដោយមានទឹកមុខធូរស្រាល និងអបអរសាទរចំពោះជ័យជំនះរបស់អ្នកការពារទាំងប្រាំពីរ។

ក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់បានឈរនៅកណ្តាលទីលានសាលា ខ្លួនប្រាណហត់នឿយ និងមានស្នាមរបួស តែពួកគេបានញញឹមដាក់គ្នាដោយក្តីរីករាយ និងមោទនភាព។ ពួកគេបានប្រយុទ្ធជាមួយគ្នា និងបានទទួលជ័យជំនះលើអំណាចងងឹតដែលបានគំរាមកំហែងពិភពលោក។

លោកគ្រូ គីម បានដើរមករកពួកគេដោយទឹកភ្នែករលីងរលោងក្នុងភ្នែក។ «ពួកឯងបានធ្វើបានល្អណាស់កូនៗ» លោកគ្រូមានប្រសាសន៍ដោយក្តីរំភើប។ «ពួកឯងពិតជាបានបំពេញជោគវាសនារបស់ពួកឯងជាអ្នកការពារទាំងប្រាំពីរហើយ។»

អ្នកការពារទាំងប្រាំពីរបានដឹងថា ដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ពួកគេប្រហែលជាមិនទាន់ចប់ទាំងស្រុងនៅឡើយទេ។ ភាពងងឹតតែងតែព្យាយាមវិលត្រឡប់មកវិញ។ ប៉ុន្តែពេលនេះ ពួកគេបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីប្រឈមមុខនឹងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលនឹងមកដល់ ដោយមានកម្លាំងនៃវិញ្ញាណសួគ៌ និងភាពរឹងមាំនៃមិត្តភាពរបស់ពួកគេជាអាវុធដ៏ខ្លាំងក្លាបំផុត។

ចប់ភាគទី១៧