ដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរ និងវិញ្ញាណសួគ៌

ភាគទី ៥៖ ការប្រយុទ្ធក្នុងបណ្ណាល័យ

ជេ-វ៉ាន់ បានប្រើអំណាចនៃការបំភាន់របស់គេ ដើម្បីបង្កើតរូបភាពក្លែងក្លាយរបស់ពួកគេ ដើម្បីបង្វែរការចាប់អារម្មណ៍របស់ស្រមោល។ ស្រមោលខ្មៅមួយចំនួនពិតជាបានវាយប្រហារទៅលើរូបភាពក្លែងក្លាយនោះ ធ្វើឱ្យក្មេងប្រុសពិតប្រាកដមានឱកាសគេចខ្លួន។

វ៉ូ-ជីន បានលោតឡើងលើអាកាស ដោយព្យាយាមប្រើក្រញ៉ាំរបស់គេវាយប្រហារស្រមោលពីខាងលើ។ គេពិតជាបានកោសស្រមោលមួយកន្លែង តែវាមិនបានធ្វើឱ្យស្រមោលនោះរងរបួសធ្ងន់ធ្ងរឡើយ។

ការប្រយុទ្ធនៅក្នុងបណ្ណាល័យបុរាណបានក្លាយទៅជាភាពច្របូកច្របល់។ សៀវភៅរាប់រយក្បាលបានធ្លាក់ពីធ្នើរ ធូលីហើរពាសពេញ ឯក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់កំពុងតែព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីការពារខ្លួនពីការវាយប្រហាររបស់ស្រមោលខ្មៅ។

«យើងត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយ!» ថេ-ជូន ស្រែកឡើង នៅពេលគេគេចផុតពីការវាយប្រហាររបស់ស្រមោលមួយទៀត។

«ពន្លឺ! យើងត្រូវតែផ្តោតពន្លឺទាំងអស់គ្នា!» សុង-ហ្យុន ឆ្លើយតបវិញ។

ភ្លាមនោះ ក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់បានព្យាយាមផ្តោតថាមពលរបស់ពួកគេរួមគ្នា។ ជី-ហូ បានបញ្ចេញភ្លើងដ៏ភ្លឺចែងចាំង សុង-ហ្យុន បានបញ្ចេញពន្លឺពណ៌មាស ឯ ថេ-ជូន ក៏បានបញ្ចេញខ្យល់ដើម្បីពង្រីកពន្លឺនោះឱ្យកាន់តែខ្លាំង។ ពន្លឺដ៏ភ្លឺចិញ្ចាចបានបំភ្លឺពេញបណ្ណាល័យ ធ្វើឱ្យស្រមោលខ្មៅស្រែកថ្ងូរដោយការឈឺចាប់ និងរួញខ្លួន។

«អំណាចដ៏បរិសុទ្ធនេះ... វាមិនអាចទៅរួចទេ!» សំឡេងស្អកនោះស្រែកឡើងដោយកំហឹង។

ទោះបីជាពន្លឺបានធ្វើឱ្យស្រមោលខ្មៅចុះខ្សោយក៏ដោយ វានៅតែមិនបាត់ទៅវិញទាំងស្រុង។ ស្រមោលនោះបានប្រមូលផ្តុំគ្នាជាទម្រង់មួយធំជាងមុន ហើយបានបន្លឺសំឡេងគំរាមកំហែង៖

«ពួកឯងនឹងសោកស្តាយ!»

បន្ទាប់មក ស្រមោលខ្មៅដ៏ធំនោះបានបុកជញ្ជាំងបណ្ណាល័យយ៉ាងខ្លាំង បង្កឱ្យមានការរញ្ជួយយ៉ាងខ្លាំង។ ធូលី និងបំណែកថ្មបានធ្លាក់ចុះមកពីលើពិដាន។ ក្មេងប្រុសទាំងអស់បានបិទភ្នែកដោយស្វ័យប្រវត្តិ ដើម្បីការពារខ្លួន។

នៅពេលដែលធូលីបានរលាយបាត់បន្តិចម្តងៗ ក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់បានបើកភ្នែកឡើង។ ពួកគេបានឃើញថា ជញ្ជាំងមួយចំហៀងនៃបណ្ណាល័យបានបាក់បែក ហើយស្រមោលខ្មៅនោះបានបាត់ខ្លួនទៅហើយ។

«វា... វាបាត់ទៅហើយ!» ជី-ហូ និយាយដោយដកដង្ហើមធូរស្រាល។

«តែយើងមិនដឹងថា វាជាអ្វីនោះទេ... ហើយហេតុអ្វីវាចង់បញ្ឈប់ពួកយើង?» ថេ-ជូន និយាយដោយទឹកមុខព្រួយបារម្ភ។

លោកគ្រូ គីម និងគ្រូជំនួយផ្សេងទៀតបានប្រញាប់ប្រញាល់មកដល់កន្លែងកើតហេតុ ដោយមានទឹកមុខភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការខូចខាតដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងបណ្ណាល័យបុរាណ។

បន្ទាប់ពីបានស្តាប់រឿងរ៉ាវពីក្មេងប្រុសទាំងនោះ លោកគ្រូ គីម បានប្រាប់ពួកគេថា ស្រមោលខ្មៅនោះប្រហែលជាបម្រើអ្នកណាម្នាក់ដែលមានបំណងអាក្រក់ ហើយកំពុងព្យាយាមរារាំងពួកគេពីការស្វែងរកវត្ថុបុរាណទេវភាព។

«នេះបញ្ជាក់ថា គ្រោះថ្នាក់ពិតជាខិតជិតមកដល់ហើយ» លោកគ្រូ គីម មានប្រសាសន៍ដោយសំឡេងធ្ងន់។ «ពួកឯងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នជាងមុន ហើយបន្តការហ្វឹកហាត់ឱ្យកាន់តែខ្លាំងក្លា។ ដំណើរទៅកាន់ភ្នំសូរ៉ាក់សាននឹងពោរពេញដោយគ្រោះថ្នាក់។»

ទោះបីជាមានការភ័យខ្លាចបន្តិចក៏ដោយ ក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់បានកាន់តែមានការប្តេជ្ញាចិត្តក្នុងការបំពេញបេសកកម្មរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានដឹងថា ពួកគេមិនត្រឹមតែការពារខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងការពារពិភពលោកទាំងមូលផងដែរ។

នៅល្ងាចនោះ ពួកគេបានរៀបចំសម្ភារៈចាំបាច់សម្រាប់ការធ្វើដំណើរទៅកាន់ភ្នំសូរ៉ាក់សាន។ ពួកគេដឹងថា ដំណើរផ្សងព្រេងពិតប្រាកដរបស់ពួកគេទើបតែចាប់ផ្តើម ហើយពួកគេត្រូវតែប្រឈមមុខនឹងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលនឹងមកដល់ជាមួយគ្នា។ ភាពជាមិត្តភាព និងអំណាចនៃវិញ្ញាណសួគ៌ គឺជាអាវុធដ៏រឹងមាំបំផុតរបស់ពួកគេ។

ចប់ភាគទី ៥