The Red String Theory (Book Series #1)

CHAPTER TWENTY SEVEN

Amnesia?

Ako?

Magkasintahan? Boyfriend ko ang lalaking iyan?

Hindi ako sumagot at tinignan ang lalaking sinasabi ni Mama na boyfriend ko.

Hindi ko sya matandaan.

Paano ko naging boyfriend ang ganyan kagwapong lalaki.

“P-pwede ko po ba syang makausap?”  mahinang sabi ko kaya tumango nalang sya at tinawag si Jarren.

Lumapit naman si Jarren at pinaupo sa upuan ni Mama. Si Mama ay umalis na muna para bigyan kami ng time mag-usap.

Nakangiti sya kahit bakas sa mata nito ang lungkot.

I'm sorry if I am the reason of your pain.

“Boyfriend daw kita sabi ni Mama.” panimula ko.

Tumango-tango din naman sya bilang pagsang-ayon sa sinabi ko.

“Pero hindi kita matandaan kaya sana pagpasensyahan mo ako.” paghingi ko ng tawad.

Hinawakan nya ang kamay ko at nakaramdam ako ng kuryente dahil sa hindi ko mapaliwanag na dahilan.

Pinisil nya ang kamay ko at hinalikan.

“Naiintindihan ko, lette. ” nakangiti nyang sabi. “Alam ko kaya iintindihin kita sa panahon na hindi mo maiintindihan ang sarili mo dahil mahal na mahal kita.” malambing na pagkasabi nito.

Ngumiti naman ako bilang tugon sa kaniya.

“Alam mo ba na mahigpit isang buwan kang walang malay kaya siguro h-hindi mo ako m-malala.” the crack on his voice is visible kaya hinawakan ko ang pisngi nya para e comfort.

“I'm so sorry for not remembering everything but stay until I gained my memories.” mahina kong sabi.

Because if he holds a very special space in my heart - I wouldn't do something that could hurt him.

Maybe the old me knows him so well, loves him so well, and I don't want to ruin it just because I couldn't remember anything.

“It's okay, Love. I will always here for you to make you remember everything or we can create another memories.” sabi nya at hinalikan ako sa noo.

Naramdaman ko ang respeto at pagmamahal nya sa sakin.

Nagpaalam na muna ako na matutulog dahil inaantok ako.

*

Hindi ko alam kung gaano ako katagal natulog dahil nagising ako na may ilaw pa rin. Close area kasi ang room na nakuha namin.

Pagkagising ko ay may nakita akong bata na parang nasa 5 or 6 years old at babae na parang ina ng bata.

“Hija, mabuti naman at gising kana. Kamusta ka?” agad na lumapit ang babae sa akin at hinawakan ang kamay ko.

“Sino po kayo?” magalang kong tanong.

Ngumiti ito sa akin.

“I'm your tita Jho and I'm Jarren's mother.” pakilala nya sa sarili nya.

Ngumiti naman ako sa kaniya.

Maganda sya. Ngayon alam ko na kung saan nagmana si Jarren.

“And this is, Chase. Jarren's little brother.” pakilala nya sa batang kasama nya

“Hello ate Kolette. I missed you po.” magiliw na sabi nito.

Ngumiti ako sa kaniya at kinurot ang pisngi nya. Cute sya at sobrang taba ng pisngi nya.

“Hello Chase.” binati ko sya kahit hindi ko sya maalala.

Gusto ko sanang maupo kaya nagpatulong ako na makaupo.

Si Jarren ay nanonood lang sa amin habang kausap ko ang ina at kapatid nya.

Naguguilty ako dahil nararamdaman ko naman na mahal nila ako pero wala akong maalala.

Hindi ko kasi maalala ang nangyare, ang sabi nila sakin ay naaksidente daw ako  nong pauwi ako.

Gusto ko nang bumalik ang alala ko dahil ayuko mabuhay na parang walang alam sa nagaganap.

I feel loved right now at kung ano man ang nakaraan ko ay gusto ko malaman iyon dahil ayukong makitang nahihirapan sila nang dahil sa amin.

*

Nakipaglaro lang ako kay Chase hanggang sa napagod ako. Nakakaupo na din ako at pwede na akong lumabas bukas dahil na rin maayos na ang pakiramdam ko.

May mga gamot na rin na niresita sa akin at yun ang iniimom ko.

Minsan ay sumasakit ang ulo ko at may parte ng mga alala ko ang bumabalik. Naalala ko na ang aking kaibigan na si Fern pero wala sya ngayon dahil na rin sa trabaho nya.

*

Umuwi na ako sa bahay kung saan kami daw nagsasama ni Jarren. I feel like it's nostalgic and familiar and I love being here.

“Thank you for taking care of me kahit wala akong maalala. It means a lot to me.” sabi ko sa kaniya habang nakaupo sa kama.

Lumapit naman sya sa akin at niyakap ako. I feel like I'm safe everytime his doing it.

He kissed my forehead and I feel so respected.

Maybe, my mind can't remember everything but my heart still remember him. I know I can't remember him but deep down in my heart, I know he has a special place in my heart.

To all JarLettes and Moonies, I love you all.💝💋