The Red String Theory (Book Series #1)

CHAPTER TWENTY SIX

Nyckolette POV

Dumeretso ako sa office dahil ako na muna gagawa ng mga gawain ni Jarren.

Naging abala ako sapagkat ang daming gawain at ayuko tambakan sya pag uwi nya.

Hindi ko alam kung paano ko tinapos lahat basta natagpuan ko nalang ang sarili ko na nakatulog na pala sa desk at paggising ko ay gabe na.

Agad ko naman tinignan ang cellphone ko. Nabasa ko agad ang text sakin ni Jarren.

From: Mi Love Jieee💝

We just landed love.

I miss you already.

I want to go homeee.

Hey, are you busy?

Koko?

Nyckolette?

Text me if you're not busy.

Maybe, you're sleeping.

I love you.

We need to attend convention. I'll text you after we finish.

It's done. I love you.

Nagpanic naman ako at agad na nagtipa ng reply ko dahil baka mag-iisip na iyon ng kung ano-ano kasi OA yung boyfriend kong yun.

To: Mi Love Jieee💝

Sorry nakatulog ako. I'm here sa office at uuwi na ako. I'll text you later. I love you :->

Pagkatapos kong e send ay inayos ko na ang mga gamit ko at umuwi na. Nagcommute nalang ako kasi wala naman akong driver. Pinauwi ko kanina.

*

Nang makarating ako sa bahay ay nagluto na ako para kumain dahil mag-isa lang naman ako.

*ringgg*

Agad kong kinuha ang cellphone kong tumunog at nakita ko ang unknown number kaya sinagot ko.

I clicked answer button pero di muna ako nagsalita.

“Hello, is this Nyckolette Madelo?” tanong sakin sa kabilang linya.

Nagtaka naman ako pero nagsalita na ako kasi baka may emergency.

“Yes, speaking.” sagot ko sa kaniya.

There is a pause for a while bago nagsalita ang babae.

“I'm Aliyah and I am informed by your relatives that your biological mother Nimfa Villarreal is on the hospital and she needs blood donor as soon as possible.” napahawak ako sa bibig ko dahil sa sinabi nyang iyon.

My mom said na babalik muna sya sa America for her business pero I didn't expect na may karamdaman sya.

I panicked. I don't know what to do.

“She doesn't want you to know but you have to know because she's on critical condition and we need a donor as soon as possible.” dagdag nito.

Doon na tuluyan na tumulo ang luha ko.

I can't afford to lose her again because eversince I was a kid, she's not there for me that's why I don't know what to do.

“Ma'am, we will send a private plane for you if you want to come here as soon as possible.” sabi pa nito.

Tumango-tango ako kahit hindi naman niya iyon narinig.

“Yes please. ASAP.” sagot ko at binaba ang tawag.

Mabilis akong nag-impake dahil doon. Hindi na ako nagdalawang-isip na ilagay ang mga gamit ko sa maleta. Kaunti lamang iyon dahil babalik din naman ako.