The Red String Theory (Book Series #1)

CHAPTER TWENTY

Hindi ko na hinintay na pagbuksan nya ako dahil kapag dagat ang usapan, masaya talaga ako.

Bumaba naman ito sakin ay binigyan ako ng jacket.

May dala syang basket na may lamang pagkain at picnic mat kaya lalo akong sumaya.

Hapon na rin kasi at malakas talaga ang simoy ng hangin.

“Let's watch the sunset.” aya nya sa akin at naglakad kaming dalawa sa buhanginan at naghanap ng pwesto kung saan pweding maglatag ng mat.

Tinulungan ko syang maglatag at maglagay ng mga pagkain para makaupo na kami.

Napatingin kami sa dagat na malapit nang magsalubong ang araw at dagat.

Kahel na din ang kulay ng langit.

“I was planning to take you here after finals but you got busier kaya ngayon nalang.” sabi niya kaya ngumiti ako.

“Thank you, Jarren.” sagot ko naman pero sumimangot sya.

“You're not calling me any endearment. Do you still love me?” nakanguso nyang tanong.

Cute.

“I'm so sorry love.” sabi ko at kiniss sya sa pisngi.

Namula naman ang mukha nya kaya dinedma ko nalang.

Kumuha ako ng pagkain at nilagay sa paper plate na dala nya at binigay sa kaniya.

Sinubuan nya ako kaya di na ako kumuha ng pagkain ko.

Napatingin ako sa dagat.

“Look at that sunset, it's very calming.” biglang sabi ko kaya napatingin din agad.

“It's beautiful.” sabi nya tapos nakatingin sya sa akin.

Nakangiti akong pinagmasdan ang sunset.

It may signifies ending but always remember that not all ending is painful or sad - sometimes we just found good at goodbye.

“Salamat sa pagdala sa akin dito.” sabi ko at nilagay ulo ko sa balikat nya.

Hinagod nya ang buhoko habang ang attention namin ay nasa sunset pa din.

“I always dreamed of doing this with my very special someone.” sabi nya.

“Next time, if you have something issues or there's something or someone that bothers you, please do tell me, okay?” sabi ko sa kaniya.

Tumango naman ito.

“I'm really sorry. ” sabi nito.

“Let's forget about it. The important thing is, we learn from our mistakes.” sagot ko naman sa kaniya.

Nanatili lang kami sa ganong position hanggang sa tuluyan ng maglubog ang araw at naisipan na namin na magligpit ng gamit para makauwi na.

*

*

*

“Bakit hindi ka nagpasa ng project mo kahapon?” tanong ko sa kaniya.

Nagmamaneho na sya dahil pauwi na kami ng maalala ko ang sinabi ni Fern na hindi sya nakapagpasa.

Nagtataka kasi ako kasi pareho na naming natapos yung project na iyon at ipapasa lang naman yun eh.

“Kasi hinanap kita. Nong lumabas ka ay hindi na kita naabutan.” dahil agad-agad akong sumakay sa taxi.

Bumuntong-hinga sya.

“I searched you everywhere. I even asked Fern dahil nakita ko din sya sa mall that time but he said that you have an emergency to do.” paliwanag nito.

“You have to pass your project tomorrow.” utos ko sa kaniya at tumango naman ito.

Nang makarating na ako sa bahay ay nagpaalam na din syang uuwi dahil gabe na.

Masaya naman ako na naaayos namin kung ano ang dapat ayusin.

Ayuko naman na magiging dahilan pa iyon ng katoxican.

Normal sa isang relationship ang away, ang hindi normal ay kaya naman na pag-usapan pero pinili nyo pang tapusin.

Kung tunay mong mahal, sibukan mong intindihin pero depende pa din sa sitwasyon.

*

*

*

Balik klase na naman at wala kaming ginawa kundi mag sunog ng kilay.

Alam kong marami pa kaming struggles sa relationship, studies, and family namin but one thing I'm sure, we will get through this.

AU: ANG LALA NA NG ISSUE NG JARLETTE NGAYON KAYA WALA TAYONG CHOICE PERO SUPPORT SILA INDIVIDUALLY. ALAM KO NA LAHAT TAYO GUSTONG MANATILI KAYA DITO NALANG NATIN ISAKATUPARAN ANG KANILANG PAGMAMAHALAN.