✨ჩემი✨კორეელი✨✨შეყვარებული✨

✨✨✨✨✨✨

______________________

სამი წელი გავიდა რაც ჯონგუკი მარიამის დაბადებისდღეზე არ ყოფილა.გოგონასთვის ამ დღემაც დაკარგა მნიშვნელობა არ სურდა დაბადების დღის აღნიშვნა,მაგრამ მშობლებმა დააძალეს,მიზეზად კი ის მოიგონეს რომ უნივერსიტეტს ამთავრებდა და დიდი ხანი იყო რაც არ აღენიშნა დაბადებისდღეც.გოგონამ იმდენი ილაპარაკა ბოლოს სახლში გადახდაზე დაითანხმა მშობლები.
ლანა დიალუთენია დაადგა თავზე.თეთრი ბრეტელებიანი, არცისე მოკლე კაბა აურჩია რომლის მლის მსგავსიც თვითონ ეცვა.[ხო ხედავ ქაჯო ყველგან ჩემი დაიკო ხარ😘]
თეთრი მაღალი ფეხსაცმელი ჩაიცვა,თმები ჩამოისწორა, მხოლოდ სახის დამატენიანებელი და ტუჩსაცხი წაისვა.
დედას საჭმელისმომზადებაში ეხმარებოდა,დიდა ხასიაძე არ იყო,ჯონგუკსაც არ დალაპარაკებია,არ მიულოცია დაბადებისდღე,ცოტა ეწყინა მაგრამ ცდილობდა გაეგო მისი.
სამზარეულოში ზედმეტად სიჩუმე სუფებდა.არავინ არ იყო მარიამის გარდა რომელიც თეფშის გარეცხვას ახლად მორჩენილი ხელებს იბანდა. ადგილზე გაშეშდა,როცა წითელი ვარდი დაინახა, რომელიც ვიღაცას ხელში ეჭირა,გულმა სწრაფად დაუწყო ფეთქვა,თვალები ცრემლებით აევსო,შებრუნების ეშინოდა. ეშინოდა რომ ის არ დახვდებოდა ვისაც მისი გული ელოდა,თვალები დახუჭა და ისევ გაახილა,ისევ იგივე სურათს ხედავდა.

-მარიამ..
ტანში ჟრუანტელმა დაუარა ბიჭის ჩურჩულზე.სწრაფად შემოტრიალდა და დაინახა ის ვისაც მთელი 3 წელი,1095 დღე ელოდა.მაშინვე დაფარა მათშორის მანძილი და ძლიერად მოეხვია,ცრემლებმა მის სახეზე თავისით გაიკვლიეს გზა.
ბიჭმა ვარდი იქვე დადო და გოგონას ძლიერად მოხვია ხელები.
ოდნავ მოშორდა,მისი სახე ხელებში მოიქცია და სამი წლის,წყეული სამი წლის შეუგრძნობი ტუჩები ჩეიგრძნო,
კოცნიდნენ და ვერ კმაყოფილდებოდნენ ერთმანეთით,ორივეს სცვიოდა სიხარულის ცრემლები,ორივე ერთნაირ გრძნობებს განიცდიდნენ.უჰაერობის გამო მოშორდნენ ერთმანეთს,ბიჭმა ლოყაზე ძლიერად აკოცა და ისევ ჩაეხუტა.ისინი სიტყვების მაგივრად თვალებით საუბრობდნენ,რომლებიც სიტყვებზე მეტს ამბობდნენ და სიტყვებზე მეტს ნიშნავდნენ.