|| Searching For Redemption || darth vader

XII. • Maternal Instinct •

'Lordzie Vaderze, złapaliśmy intruza. Kobieta. Znalazła się na pokładzie podstępem, unieszkodliwiła jednego z naszych ludzi, zanim została schwytana' głos Halcyona był pewny, ale zdradzał cień napięcia.
'Wyczuwam w niej moc. Silną. Zbyt silną, by uznać ją za zwykłego buntownika. Może stanowić poważne zagrożenie dla Imperium'

Darth Vader stał nieruchomo, z rękami splecionymi za plecami. Gdy Halcyon zakończył swoją relację, Vader powoli zwrócił ku niemu hełm.

'Numer celi?' zapytał Vader, a jego głos niskim, złowieszczym tonem przeszył powietrze.

'Cela 47 na poziomie 5, panie'

Vader przez chwilę nie mówił nic. Jego oddech brzmiał równo, spokojnie. W końcu odwrócił się od Halcyona, dając mu do zrozumienia, że audiencja dobiegła końca.

'Zajmę się nią później, osobiście. Wracaj do swoich obowiązków, generale'

Halcyon ukłonił się nisko, znikając w mroku korytarzy. Vader, zostawszy sam, skierował się ku terminalowi nadzorującemu monitoring. Jego dłonie unosiły się nad panelem, jakby zawahał się przez ułamek sekundy, zanim wprowadził numer celi. Na ekranie pojawił się obraz.

I wtedy zastygł w bezruchu.

Kobieta w celi była niezwykle znajoma.

Jej twarz, choć wyraźnie zmęczona i poraniona, była dokładnie tą samą, którą niegdyś znał. Jej oczy, choć teraz pełne gniewu i determinacji, były tymi samymi, które kiedyś spoglądały na niego z miłością. Vader poczuł, jak serce — lub to, co z niego pozostało — zadrżało w jego piersi.

To nie mogła być ona. Nie tutaj. Nie teraz. Nie po wszystkim, co zrobił, by zbudować galaktykę, w której mógłby kiedyś znaleźć odkupienie dla niej. Ale była. Była tam, a obraz nie kłamał.

Zamknął oczy pod hełmem, a przeszłość zalała go niczym powódź. Wspomnienia, które latami tłumił w głębi swojego umysłu, wróciły z siłą, która niemal zwaliła go z nóg.

Sienna Moon. Jego jedyna i prawdziwa miłość.

Była jedyną osobą, która naprawdę go znała, zanim światło w jego życiu zgasło na zawsze. Była jego schronieniem w czasach chaosu i wojen. Była powodem, dla którego walczył i starał się być lepszym człowiekiem, nawet gdy ciemność coraz bardziej wdzierała się do jego duszy.

Kiedyś obiecał, że ochroni ją za wszelką cenę. Ale potem zrozumiał, że cała jego rzeczywistość była klamstwem. Sądził, że ją stracił. Że została zabita przez jego samego. To właśnie jej rzekoma śmierć sprawiła, że przeszedł ostatecznie na stronę Sidiousa.

A teraz była tutaj. Żywa.

Nie mogło to być prawdziwe. Czyżby to była iluzja? A może sztuczka sithów, mająca wciągnąć go jeszcze głębiej w otchłań?

Jednak, im dłużej patrzył na ekran, tym bardziej wiedział, że to naprawdę ona. Każda linia na jej twarzy, każde drobne drżenie jej ciała, każda zmarszczka świadcząca o trudach życia... to była Sienna.

Mechaniczny oddech Vadera przyspieszył na chwilę, zanim znów wrócił do stałego rytmu. Zaciśnięte pięści zdradzały, jak bardzo walczył z emocjami, które w nim wrzały.

'To wszystko zrobiłem dla ciebie' pomyślał, nie mogąc oderwać wzroku od ekranu.

'Całą galaktykę podpaliłem, wierząc, że to jedyna droga, by zbudować coś lepszego. A ty... ty żyłaś...Przez cały ten czas...'

Czuł mieszankę ulgi, gniewu i rozpaczy. To, co zrobił, aby „pomścić" jej śmierć, wydawało się teraz okrutną ironią losu. A mimo to nie mógł odwrócić wzroku.

Sienna była wszystkim, co kiedyś kochał. Jedyną osobą, dla której był gotów porzucić miecz świetlny i zapomnieć o wojnach, gdyby tylko dała mu taką szansę. Uczucia, które uważał za martwe, uderzyły w niego z całą siłą, przypominając, kim był, zanim stał się Darthem Vaderem.

W końcu odwrócił się od monitora, a jego peleryna zawirowała wokół niego, gdy ruszył w stronę windy prowadzącej na określony poziom celi. Musiał ją zobaczyć. Musiał dowiedzieć się prawdy. I zrozumieć, co to wszystko oznacza — dla niej, dla niego i dla galaktyki.

________________________________