When Forever Ends With You

Kabanata 39

Napasinghap ako dahil sa sobrang pagkabigla ng iniisip nya. Really? Sa lahat ng nangyayari ngayon pumasok ang imposibleng bagay na iyon sa utak nya?

"What? It's not like I said something offensive to you." Nakangusong paliwanag nya ng makitang seryoso ang mukha ko.

"Ano pa ang laman ng utak mo? Bukod sa selos mo ano pa?" Naiinis na tanong ko.

Nagkamot sya ng ulo na lagi nyang ginagawa pag nagagalit ako. Mannerism na nya iyan pag sya ang may kasalanan kung bakit ako galit.

"Damn you're mad!" Mariing sabi nya at malakas na ginulo ang buhok, walang pakealam kung pinaayos nya iyon o ano.
Pero sa halip na pumangit ay mas gumwapo sya sa nangyari sa buhok nya. He's messy hair takes my breath away. Hindi ko alam kung tamang hangaan ko sya ngayong nagagalit ako pero wala akong magawa. I can't take my eyes off of him.

"You should try to control your temper, baby. Kasi iyan ang dahilan kung bakit nakaka pag-isip ka ng kung ano-ano." Malumanay na sabi ko sa kanya.

He immediately nod and face me with apologetic expression.

"I'm sorry, baby..." Sobrang lambing ng boses nya. Gusto ko tuloy magtampo ng paulit-ulit.

Ngumiti ako at nilapitan sya. I shoved my face on his wide chest.

"It's okay... I love you." I wholeheartedly said. I don't him to be lonely on his night. Baka pag nagtampo ako ay hindi na sya makapagsalita mamaya sa stage dahil sa sobrang pagkadismaya. I don't want that to happen.

"I'm sorry about Julia Jean." Mahinang bulong nya habang ikinukulong ako sa bisig nya.

I didn't answer. I hug him but I didn't answer. I want him to talk.

"Her father's suffering from a kidney failure and she needs my help. She want me to find them a donor as soon as possible." Aniya na gumulat sa akin.

"What?" Hindi makapaniwalang sabi ko.

So that's why Julia's crying that day? Kasi may sakit ang ama nya at si Kayden lang ang makakatulong sa kanila. I thought she's stealing my husband but I was wronged. Wala sa isipan ko ang ganitong posibilidad. Muntik na kaming masira ni Kayden dahil sa nangyari. It was all my fault.
Nag-init ang sulok ng mga mata ko. I am a very bad person. My fragile side's eating me again. I hate to feel this way but I just can't help it. Ito talaga ako eh, masyadong mahina.

"F-ck baby, are you crying?" Marahas na tanong ni Kayden na agad sinapo ang mukha ko.

"I'm sorry... I'm sorry I thought she's... I thought she's..." Hindi ko maisatinig ang gusto kung sabihin. The guilt is all over me. Is it okay to feel this way? I feel so bad for myself.

Kayden immediately hug me. "Baby stop it. Please wag mo na namang sisihin ang sarili mo... It's not your fault. Stop it..." Paulit-ulit nyang bulong habang niyayakap ako ng mahigpit.

Hinayaan ko lang na umiyak ako sa bisig nya. Tama sya, dapat tigilan ko na 'to. Tigilan ko na 'yong lagi kung paninisi sa sarili ko. This is not healthy anymore.

"You know I hate to see you cry... Please baby, hush now..." Pagpapakalma nya sya akin habang hinahalikan ang buhok ko.

I close my eyes and tried to calm myself. I shouldn't be doing this here. I don't want to ruin this night.

Nang kumalma ako ay bumalik na din kami sa upuan namin. Julia Jean and Vince weren't there anymore. Ang naabutan nalang namin ay ang lukot mukha ni France habang inaasar sya ng mga boys.

"Sabi ng hindi kami, eh!" Singhal nya may Josh na pilit syang pinapaanim sa kung ano.

"Sige na, sabihin mo na kasing kayo talaga. Ikaw malihim ka din, eh." Dagdag pa ni Kayla mukhang ang saya saya sa napipikong mukha ni France.