His Blood Red Eyes (NL)

Hoofdstuk 7 - David

'No shit Sherlock' zeg ik geirriteerd tegen mezelf.

Na een hard knal, wat waarschijnlijk een nu kapotte deur is, staat David voor mijn neus.

'Weet je, er verandert niets' zegt hij lachend naar me.

'Hoe bedoel je, er verandert niets?'

'Je blijft toch hier, maakt niet uit wat jij wilt'

'Uhm hallo? Ooit gehoord van Ik doe wat ik zelf wil. Tjeetje hé'

'Zo koppig als altijd' zegt David lachend. 'Van mij mag je best gaan. Maar weet wel, zodra je één stap uit dit huis zet, je veiligheid niet meer zeker is' Zijn mysterieuze toon geeft me wel twijfels.

Ondanks dat ik dat niet wilde toegeven had hij wel een punt.

'Dus' zeg ik om de stilte in de kamer te verbreken.

'Dus' herhaalt David terwijl hij steeds dichterbij komt.

'Geloof je in reïncarnatie, Mila?'

'En waar komt deze vraag vandaan?' vraag ik hem verbaasd.

Want ja, logica.

'Ik wil je iets laten zien'

'Je denkt serieus dat ik met je mee ga? Dude! Ik ben er zojuist achter gekomen dat freakin vampiers bestaan! Maar weet je wat het is? Ik lijk het doodnormaal te vinden! Ik zou doodsbang moeten zijn!'

'Ik zal al je vragen beantwoorden als je met me mee gaat'

Ik zie dat David zijn hand uitsteekt.

Uiteindelijk geef ik dan toch toe en pak zijn hand.

Zwijgend lopen we de kamer uit.

Na een tijdje gelopen te hebben merk ik dat David mijn hand nog steeds niet heeft losgelaten. Zenuwen gieren door mijn lichaam. Als hij het maar niet doorheeft.

Tjeetje, ik heb echt een crush op hem. Je bent ontvoerd ofso en er is een creepy stalker maar toch kun je je pubergevoelens op zulke momenten niet in toon houden en moet je natuurlijk je vampiergastheer leuk vinden. Logica.

Opeens staan we stil en David haalt een sleutel uit zijn zak.

'Je weet dat hier geen deur is?'

Hij kijkt me grijnzend aan en steekt de sleutel in de muur.

Tot mijn grote verbazing verdwijnt de sleutel.

'Uhm. Wat was dat?'

'Wacht maar af' hoor ik hem zeggen.

De muur voor ons begint zachtjes te bewegen en er verschuift zo een wand weg.

We stappen beide de ruimte binnen.

Ik kan mijn ogen niet geloven.

Het eerste wat ik opmerk is een groot schilderij aan een muur in de grote ruimte. Overal staan brandende kaarsen. Ook staan er langs de muren grote kasten vol met boeken. Er heerst hier een droevige sfeer. Alsof dit een soort herdenkingsplek is.

Maar dan werp ik nog een blik naar het schilderij. Mijn ogen worden groot en ik sta meteen voor het doek. Dit kan nooit waar zijn.

Op het schilderij staat iemand afgebeeld. Maar niet zomaar iemand. Ik sta daar op het doek. Elk detail van mijn gezicht: van mijn heldere, blauwe ogen tot mijn korte nagels. Het enige verschil is de kleding die ik op het doek draag. Het lijkt meer iets van ongeveer 300 jaar geleden.

'Ben ik dat?' vraag ik vol ongeloof.

'Lady Milena' hoor ik David achter me zeggen.

Ik draai me naar hem om.