(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

11. Sydney

De hele dag, de hele verrekte dag heb ik naar die telefoongegevens zitten turen, maar ze zijn niet erg spannend. Tijdens Nederlands las ik een whatsapp-gesprek door tussen Dylan en iemand die in zijn telefoon staat als Malle Johnny. Het enige dat dat me heeft opgeleverd is dat ik nu hoofdpijn heb omdat die zogenaamde Malle Johnny nog dommer is dan een garnaal met hersenletsel. Echt, er zou in de kamer van elke gynaecoloog één of ander apparaat moeten staan dat meet of een baby niet te dom is om op de wereld te worden toegelaten. Die Malle Johnny kan met geen mogelijkheid een handlanger van Dylan zijn. Niet in zijn terroristische bezigheden in ieder geval. Daar is hij te dom voor.

Mijn theorie is dat terroristen niet dom zijn. Ze zijn zeker niet de slimste personen ter wereld, want ik geloof niet dat slimme personen graag het risico lopen de rest van hun leven in een gevangenis te zitten. Maar ze zijn ook niet dom, want ze weten hun zaakjes zo te plannen dat het soms jaren duurt voordat ze opgespoord zijn. Of dat niemand in de gaten heeft dat hun ogenschijnlijk vriendelijke buurman eigenlijk een bom in elkaar aan het knutselen is in zijn schuur.

Tijdens aardrijkskunde las ik een paar sms'jes van ene Bouchra en in de geschiedenisles bekeek ik het Facebookprofiel van onze allerliefste verdachte. En nu is het tijd om zelf op onderzoek uit te gaan. Gezien ik van die telefoongegevens niet veel wijzer word en mijn zussen te druk bezig zijn met hun examens om met mij over de opdracht te praten, bepaal ik zelf mijn strategie wel. Voor nu houdt die strategie in dat ik een bezoekje ga brengen aan het huis van de familie Jeurissen. Je weet maar nooit wat voor informatie daaruit af te leiden valt. Vast nog minder dan uit die stomme telefoon, maar ik moet ergens beginnen.

Als de zoemer aan het eind van mijn uur geschiedenis gaat, stop ik zorgvuldig de enorme pak papier van Dylans telefoon in mijn rugzak. Daarna prop ik mijn geschiedenisboeken ergens tussen de rest.

"Heb je zin om bij mij thuis onze tekst te oefenen?," vraagt de kwetterende stem van mijn vriendin Ines terwijl we het lokaal uit lopen. "Niet dat ik het nog niet ken, maar gewoon voor de gezelligheid."

"Dat had me heel leuk geleken, maar ik kan vanmiddag niet. Andere keer misschien." Tot vorig jaar ging toneel bij mij voor alles. Ik moest en zou altijd de hoofdrol hebben en was vaker bezig met mijn tekst te leren dan met leerstof voor proefwerken. De geheime dienst heeft mijn wereld helemaal op zijn kop gezet. Toneel is niet langer het belangrijkste in mijn leven, maar moet het nu doen met de tweede plek.

Ines knikt begrijpend. "Oké. Misschien dat we het volgende week dan een keer kunnen doen. We zien wel."

"Ja." Zwijgend lopen we verder. Ik ben blij als ik me bij de kluisjes los kan maken van haar. Meteen voel ik me daar schuldig over. Mijn dubbele agenda heeft echt een gat tussen ons geslagen. Zij was altijd mijn enige echte vriendin. De enige persoon aan wie ik ooit geheimen vertelde. De persoon waarbij ik me kon inhouden om met mijn ogen te rollen als we op het toneel stonden en zij haar tekst niet kende. Degene die ik overigens altijd hielp met diezelfde tekst. Nu is ze net als de rest van de toneelgroep; iemand waar ik wel aardig tegen doe, maar waar ik geen bijzondere band mee heb. Diep van binnen ben ik gewoon een ijskoude carrièrevrouw. Ik wil niks liever dan de top bereiken in wat ik doe en daarbij kan ik geen zogenaamde vrienden gebruiken.

Ik haal mijn jas uit mijn kluisje en zoek dan op het schoolplein naar mijn fiets. Voordat Ines naar me toe kan komen om over samen fietsen te beginnen, sjees ik al de poort door. Ik trek een sprintje naar het eind van de straat en sla daar de hoek om. Nu ben ik sowieso uit het zicht van de mensen die denken dat ze mijn vrienden zijn. Eens kijken hoe onze terrorist woont.

Het huis is niet moeilijk te vinden. Ik heb het adres via mijn telefoon opgezocht op internet. Hij woont in een wijk met veel buitenlanders, maar dan wel in de buitenring, waar alle Nederlanders wonen. Niet dat ik iets moet zeggen over buitenlanders, want ik ben zelf ook niet hier geboren, maar in deze wijk lijkt het wel of ze zich allemaal verzameld hebben. In de buitenring van de wijk is het alleen even zoeken naar de juiste zijstraat, maar ook die is algauw gevonden.