(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

4. Connor

"Als we daar mijn favoriete leerling niet hebben." Toby slaat zijn armen om me heen en kust me. "Hoe ging je natuurkunde?"

"Goed, maar ik had ook niet anders verwacht. Dat kan ik tenminste." Mijn vingers klauwen zich vast aan zijn schouderbladen. Ik wil hem helemaal niet loslaten.

Toby lacht. "Jij kunt wel meer dingen. Vechten bijvoorbeeld. Straks mag ik je geen les meer geven omdat je beter bent dan ik."

"Ja hoor." Ik rol met mijn ogen. "Alsof dat ooit gaat gebeuren."

"Echt wel." Toby's rechterhand ligt op mijn kont als hij me richting de muur duwt. Hij wijst naar een oorkonde die daar tussen alle andere hangt. "Dat is het bewijs. En dat." Zijn vinger verplaatst zich naar een hele rij prijzen met de naam Allison Donovan erop. Het is nog steeds onwerkelijk om te bedenken dat die allemaal van mijn moeder zijn. Ik heb nooit geweten dat ze dit kon, tot ik vorig jaar zelf in deze ruimte terecht kwam. Het is zo raar hoeveel je ouders voor je verborgen kunnen houden.

Ik draai me om en loop terug naar het midden van de ruimte. "We hebben een nieuwe opdracht."

"Ja, dat zei je. Wat voor iets?"

"Eén of andere gast die een aanslag wil plegen op de politie."

"Hé tortelduifjes," klinkt de stem van Johan door de deuropening. "Wordt er ook nog gewerkt hier?"

Toby schenkt hem zijn 'medewerker van de maand' glimlach. "Natuurlijk. We wilden net met de training beginnen. En dat kunnen we alleen doen als het rustig is." Hij loopt op de deur af en maakt die dicht, zo in Johans gezicht. Dan draait hij zich naar mij om. Ondeugend kijkt hij me aan terwijl hij naar me toe loopt. Zijn hand rijkt komt op mijn onderrug neer en zijn lippen bewegen zich richting mijn oor. "We kunnen ook iets heel anders trainen dan taekwondo."

Seks op het werk? "Wat als we betrapt worden?"

"Ik heb de deur op slot gedaan." Zijn vingers glippen onder de rand van mijn trainingsbroek door. "Zou je dat niet spannend lijken?"

"Een andere keer misschien. Zullen we nu gewoon gaan trainen? Daar kom ik voor." Echt, ik hou van Toby en ik ben blij dat ik hem mijn eerste keer heb gegeven, maar het doen in de sportzaal is toch nog iets teveel van het goede. We kunnen beter doen waar we hier voor gekomen zijn. Bovendien zijn er binnenkort wedstrijden, waar ik graag goed op voorbereid wil zijn.

 -

Toch liggen we na een half uur tegen elkaar aan op de grond, maar wel met onze kleren aan. De verleiding is gewoon te groot. Bovendien kunnen Toby en ik thuis ook oefenen, gezien we elkaar toch zo'n beetje elke dag zien.

"Jij slaat die terroristen zo knock-out."

"Dat is niet de bedoeling, sukkel. Ik moet bewijsmateriaal verzamelen, geen getuigen vermoorden." Ik moet erom lachen. "Dus daarom doe jij geen opdrachten. Je zou iedereen met de grond gelijk maken."

"Ik doe geen opdrachten omdat ik al een andere functie heb. Eentje die jij ongetwijfeld ook zou kunnen krijgen."

"Ik?," vraag ik verbaasd.

"Ja, jij. Je bent goed. Je moeder heeft die kans ook ooit gekregen."

Weer lach ik. "Jij lijkt meer over mijn moeder te weten dan ik zelf."

"Alleen de zakelijke kant." Zijn lippen raken de mijne even. "Ze heeft een baan als instructrice afgewezen omdat ze de actie niet wilde opgeven."

Misschien lijk ik dan toch niet zoveel op mijn moeder als iedereen altijd beweert. "De actie kan best leuk zijn, maar ook behoorlijk eng. Ik weet niet wat ik zou doen." Het is juist de vechtsport die me de kracht en het vertrouwen geeft om de opdrachten niet op te geven.