(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

3. Lee

Mijn examen Latijn ging zo goed dat ik de neiging heb om te fluiten terwijl ik mijn fiets bij het politiebureau parkeer. Ik wandel de gangen door tot ik bij de inmiddels vertrouwde deur met de woorden 'verboden toegang' erop kom. Achter de deur daal ik de trap af. Dan pas beginnen de zenuwen in mijn buik te kriebelen. Het afgelopen jaar heb ik hier al heel wat lessen gevolgd. Sloten openbreken, werken met afluisterapparatuur, zelfverdediging... Maar vandaag is het tijd voor mijn eerste schietles. Elk lid van de geheime dienst krijgt schietles nadat hij of zij achttien is geworden. En gezien ik anderhalve maand geleden die leeftijd heb bereikt, wordt het hoog tijd voor mijn eerste les.

Met knikkende knieën zoek ik mijn weg naar de schietbaan, die ergens in een uithoek van het ondergrondse complex ligt. Vol goede moed trek ik de deur open. Ik kom terecht in een ruimte met een glazen wand. Achter de glazen wand is te zien hoe op diverse banen geoefend wordt met schieten.

De ruimte waarin ik me bevind heeft een laminaatvloer en tegen de muur tegenover de glazen wand staat een bank van zwart leer. Op de bank zit een meisje met platinablond, krullerig lang haar. Ze lacht naar me. "Hoi."

"Hoi." Enigszins ongemakkelijk ga ik naast haar zitten. "Ik heb mijn eerste schietles. Weet jij toevallig waar ik heen moet? Ik weet alleen dat ik bij ene Bram moet zijn."

"He, ik ook." Het meisje geeft me een hand. Haar lange, gemanicuurde nagels met lila laklaagje vallen me meteen op. "Ik ben Daisy. Daisy Evers."

"Lee Donovan."

"Oh, jouw zusjes kwamen er toch per ongeluk achter dat jullie ouders bij de geheime dienst zitten?"

Ik knik. Dat verhaal heeft snel de ronde gedaan. Mijn ouders schijnen nogal populair te zijn hier.

Daisy lacht. "Cool. Ik heb er nooit iets van gemerkt dat mijn oudere broer erbij werd betrokken."

De deur die in de glazen wand zit gaat open en een gespierde kerel van een jaar of dertig komt op ons af. "Hallo meiden. Jullie moeten Daisy en Lee zijn, niet? Ik ben Bram." Hij geeft ons allebei een hand, die in een speciale handschoen steekt. "Kom maar met mij mee. Ik neem aan dat jullie een beetje makkelijk zittende kleding aan hebben? Om hier te schieten hebben jullie geen speciale kleding nodig, maar het is wel belangrijk dat je je ontspannen voelt."

Ik laat zijn woorden over me heen komen terwijl ik met Daisy achter hem aan de glazen deur door loop. We krijgen allebei een pistool, volgens Bram een luchtpistool met kogels van vierenhalve millimeter doorsnee. Hij zal het wel weten, ja, gezien hij de leraar is.

Verwonderd laat ik mijn blik over het wapen in mijn hand glijden. Het voelt onwerkelijk dat ik ga leren hoe ik zo'n ding moet gebruiken. Om nog maar niet te spreken van het idee dat ik misschien wel ooit op mensen zal moeten schieten. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen.

"Jullie hebben je eerste theorieles gehad, toch?" Vragend kijkt Bram ons aan.

"Ja," knik ik. Vorige week, aan de keukentafel.

Daisy kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Ik heb je niet in de les gezien."

"Nee, dat klopt. Mijn vader heeft me les gegeven." Hij zei letterlijk dat hij alle vertrouwen had in de lesvaardigheden van mams vriendin Lucie, maar dat hij me zelf zou leren schieten. Of in ieder geval de theorie dan. Volgens mij wil hij ook het liefst mijn handje vasthouden op de schietbaan, maar ik vermoed dat Johan hem dat verboden heeft.

"Goed. Eerst gaan we de veiligheidsprocedure doornemen." Bram demonstreert hoe we op een veilige manier met het pistool moeten omgaan.

Ik kijk aandachtig toe, ook al heeft pap me al het één en ander verteld. Hij liet me zelfs even één van zijn eigen wapens vasthouden. Maar dit keer is het echt. Nu ga ik leren schieten.