စည္းစိမ္ သက္ျပင္းအသာခ်လိုက္မိသည္။ထိုအမ်ိဳးသမီးက ရာရာ့ ထက္အသက္သိပ္မႀကီး၍သာေတာ္ေတာ့သည္။
"အခု အဲ့အမ်ိဳးသမီးေရာ"
"အလုပ္ထုတ္လိုက္ၿပီ"
စည္းစိမ္; ရာရာ့ ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရာရာ ကခပ္တည္တည္ျဖင့္သာ။
"သူ ဒီအိမ္မွာအလုပ္လုပ္တာ ႏွစ္ေပါက္ေနၿပီမလား"
"အင္းေလ၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အိုေသေတာ့မယ္ေျပာတာေပါ့၊ ဒီလိုအနာေတာင္ျဖစ္ထားရတာ၊ အဲ့မိန္းမကိုခြင့္လႊတ္စရာလား"
"ဒါေပမယ့္လည္း မေတာ္တဆမလား"
"မေတာ္တဆဆိုတိုင္းထိခိုက္ေပးရမွာလား! ကိုကိုေနာ္! ဘာမွေျပာဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔၊ အဲ့မိန္းမကို အလုပ္ထုတ္လိုက္ၿပီဆို ထုတ္လိုက္ၿပီပဲ!"
စည္းစိမ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ သူႏွင့္ရာရာသာက်န္ေတာ့သည္။
ရာရာ ကသူလုပ္ခ်င္တာဆို ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္သူမို႔ စည္းစိမ္ လည္းစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲဖို႔သာျပင္လိုက္သည္။
"ထမင္းမစားရေသးဘူးလား"
"ဟင့္အင္း၊ ဘယ္လိုလုပ္စားၿပီးမွာလဲ၊ ကိုကိုေရာ"
"ကိုယ္ကစားၿပီးၿပီ၊ စားၿပီးနားေနတုန္း ရာရာ့သတင္းေရာက္လာတာနဲ႔အျမန္ထြက္လာခဲ့တာ"
ရာရာ့ ရဲ့မ်က္ႏွာေလးက ျပဳံးတုံ႔တုံ႔ျဖစ္သြားသည္။
"ကိုကို ငါ့ကိုစိတ္ပူတယ္ေပါ့"
"အင္း"
"ၿပီးတာပဲ"
"အခုေဆးထည့္ရေအာင္၊ ၿပီးရင္ ထမင္းစားေလ၊ ဗိုက္ဆာတယ္မလား"
"ဆာတယ္"
ရာရာ ဗိုက္ဆာေနတာေၾကာင့္ ေဆးအိတ္ထဲကေဆးကိုထုတ္ၿပီး အျမန္လိမ္းေပးဖို႔ျပင္ရသည္။
"ကိုယ္ပြတ္လိမ္းမွာမို႔ နည္းနည္းစပ္မယ္ေနာ္"
ရာရာ့ မ်က္ႏွာေလးရွုံ႔တြသြားေပမယ့္ ေခါင္းညိမ့္ျပသည္။စည္းစိမ္ လည္းအခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ေဆးအျမန္လိမ္းေပးလိုက္သည္။ေဆးလိမ္းေနတုန္း ပါးစပ္ကေနေလမွုတ္ေပးဖို႔လည္း စည္းစိမ္ မေမ့ပါ။
Your Command-1
Start from the beginning
