မင္းအခရာ ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက စိတ္လက္တစ္ဆစ္မို႔ အခုအခ်ိန္ဆို အေတာ္ေလးပြက္ေလာရိုက္ေနေလာက္ေလၿပီ။အေတြးႏွင့္အတူ ကားကိုအရွိန္အနည္းငယ္ထက္ျမႇင့္ၿပီး ဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ လမ္းေကြ႕တစ္ခုအေရာက္တြင္
ကၽြီ!
စည္းစိမ္ ကားကိုအလ်င္အျမန္ဘရိတ္အုတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကားေရွ႕က စက္ဘီးဟာလည္း လဲက်သြားခဲ့သည္။သူကားေပၚကေန အျမန္ေျပးဆင္းသြားမိသည္။
ကားေရွ႕မွာေတာ့ စက္ဘီးႏွင့္အတူလဲက်ေနတဲ့ေကာင္ေလးက သူ႔တံေတာင္ေလးသူကိုင္ၾကည့္ေနသည္။
"အရမ္းထိသြားတာလား၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ၊ အလ်င္လိုေနလို႔ စက္ဘီးထြက္လာတာမျမင္လိုက္မိဘူး"
ထိုအခါ မ်က္မွန္ဝိုင္းေလးအသာပင့္တင္ရင္း ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ေကာင္ေလးက ေခါင္းကိုခါျပကာ
"မဟုတ္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းေကြ႕ကိုအေလာတႀကီးထြက္လာမိတာပါ"
"တံေတာင္ပြန္းသြားတာလား"
"နည္းနည္းပါ"
ေကာင္ေလးရဲ့တံေတာင္ဆစ္ျဖဴျဖဴမွာ ေသြးစနီနီကထင္းေနသည္။
"ထူေပးမယ္ေနာ္၊ ေျခေထာက္ေတြဘာေတြေရာထိသြားေသးလား"
"မထိပါဘူး၊ အစ္ကို႔ကားနဲ႔လည္းမထိမိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာလန့္ၿပီး လဲက်သြားတာပါ"
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အျပစ္မကင္းတာမို႔ စည္းစိမ္ ေကာင္ေလးကို ေသခ်ာမထူေပးၿပီး စက္ဘီးကိုလည္းေသခ်ာေလးထူေပးလိုက္သည္။
"တံေတာင္ကအနာအတြက္ ေဆးေပးခဲ့မယ္၊ အခုက အလ်င္လိုေနလို႔ပါ၊ ေဆးေသခ်ာေလးထည့္လိုက္ေနာ္"
ကားထဲကိုဝင္ ေဆးေသတၱာထဲက ပက္တီးႏွင့္လိမ္းေဆးယူၿပီး ေကာင္ေလးကိုေပးလိုက္ေတာ့ အားနာဟန္ျဖင့္ယူသည္။
"ေက်းဇူးပါ၊ ဒါနဲ႔ ေဆးပစၥည္းေတြကို ဒီလိုမ်ိဳးေဆာင္ထားေနက်လားဗ်"
"အစ္ကိုက ဆရာဝန္မို႔လို႔ပါ၊ ဒါဆို အစ္ကို႔ကိုခြင့္ျပဳပါဦး၊ တကယ္အလ်င္လိုေနလို႔"
Your Command-1
Mulai dari awal
