Alacakaranlık •-• NaruSasu

Anılar

"Bir şey söylemeyecek misin, Sasuke?" Sasuke şaşkınlığını gizlemeye çalışarak cevap vermişti. "Ne demek istiyorsun?" Sai imalı bakışlar ile Sasuke'yi zor duruma sokuyordu. "Sadece Naruto ile uğraşacağını söylemiştin fakat şimdi görüyorum ki oldukça ona ilgilisin. Tuhaf davranıyorsun." Sasuke duyduğu söze karşın afallamış ve ne diyeceğini bilememişti. "T-tuhaf davranan ben miyim? Daha çok sen tuhaf davranıyorsun!"

İkisinin gergin davranışları Kiba ve Suigetsu'nunda dikkatini çekmişti. "Çocuklar... Sakin olun dikkat çekmeyelim!" Sai soğuk bir ifade ile karşılık vermişti. "Ben gayette sakinim. Sadece anlayamıyorum, onunla sadece oynayacağını söylemiştin fakat her geçen gün ona daha çok yakınlaşıyormuşsun gibi geliyor. Haksız mıyım? O sana yaklaşmaya çalıştıkça sen ona izin veriyorsun ve bunu reddedecek misin?"

Sasuke duydukları ile iyice gerilmiş ve bir an kendini sorgulamıştı. Naruto'yu kendine bağlayıp, vakti gelince eski bir bez parçasıymışcasına onu kenara atacaktı. İçinde ona karşı olan bu sıcaklık neyin nesiydi? "Vakti gelince...Onu bir kenara atacağım. Gördüğünüz gibi Naruto bana çok değer veriyor fakat asla istediği değeri göremeyecek." Sasuke bunları söylerken kötü adam gülüşünü takınmaya çalışıyordu fakat hâlâ gergindi. Sai ise kaşlarını hafifçe çatmış, Sasuke'yi dinliyordu.

"Umarım pişman olmazsın. Unutma ki Naruto mafyanın kölesi ve tam bela mıknatısı, başını belaya sokmak istemiyorsan mesafeni koru!" "Kuşkun olmasın..." Sasuke sahte bir gülümseme takınıyordu fakat kalbinin endişeyle atan atışlarına engel olamıyordu. Ne hissettiğinden emin değildi ve bu onu daha çok belirsizliğe sokuyordu. En nihayetinde Sasuke, Naruto ile arasına mesafe koymuştu. Ne de olsa Naruto "tehlikeli" çocuktu ve kendini bu beladan uzak tutmalıydı.

Sasuke'nin de bir hedefi ve huzurlu bir hayatı vardı. Bunu bozmak istemezdi ve böylece bir kaç gün Naruto ile arasına bir duvar ördü. Bunu farkeden Naruto hayalkırıklığını bastırıp, her zamanki ruh halini takınmıştı. Ne var ki gün geçtikçe Sasuke'nin endişeleri azalıyordu çünkü... Ona göre Naruto saf kalpli zeki ama bir o kadar aptal birisiydi. Dersleri iyi fakat konu insan ilişkileri olunca kötüydü ve ondan her hangi bir zarar gelmezdi.

Şimdilik Naruto'dan sıkılıncaya kadar onunla eğlenmeye karar veren Sasuke, arkadaşlarının sözlerini bir kenara atmıştı. Bu zaman zarfında 2 hafta geçmişti bile ve yine sunum için toplandıkları bir vakitti. Sunumun bitmesine az kalmıştı ve bunun rahatlığıyla Sai, Suigetsu ve Kiba erkenden evlerine dönmüşlerdi. Şimdi ise Naruto biricik aşkıyla kütüphane de yalnız kalmışlardı.

Sasuke derin bir iç çekip arkasına yaslanmıştı. "Peki... Ailenden geriye bir tek büyükannen mi kaldı?" Naruto ısıttığı soru ile afallamış ve şaşkınlıkla Sasuke'ye bakmıştı. "Ne? Ah! Şey... Evet, o benim tek ailem. Büyükannemden başka kimsem yok... Ne arkadaş ne de yoldaş..." Naruto söz söylediklerini biraz daha sessiz bir şekilde söylemişti fakat Sasuke her bir kelimeyi işitmiş ve sessiz kalmıştı. Naruto'ya hissettiği empati, üzülmesine sebep oluyordu ve bu Sasuke'yi rahatsız edecek dereceye gelmişti.

"...Yanılıyorsun!" "Efendim?" Sasuke çenesini eliyle desteklemiş ve camdan dışarı bakıyordu. Naruto ise Sasuke'nin vereceği cevabı bekliyordu. "Artık bir arkadaşın var, ben senin arkadaşınım Naruto!" Sasuke bu sözleri söyledikten sonra bakışlarını Naruto'ya çevirmiş ve içten bir şekilde gülümsemişti. Sasuke'nin tek bir gülümsemesi Naruto'yu heyecanlandırmış ve onu ziyadesiyle mutlu etmişti. "Sana...sırtımı yaslayabilir miyim?"

"Tabi, bana güvenebilirsin." Naruto aldığı cevap karşısında ağlamamak için kendini zor tutmuştu. Belki sevdiği kişi onun aşkına karşılık vermiyordu fakat kendisinin yanında duracağını söylüyordu. Bu Naruto için oldukça değerli bir sözdü fakat... Sasuke bunun farkında değildi. "Sen oldukça dikkat çekicisin, tek bir şanssızlığın var o da mafya ile olan bağlantın." "!" Sasuke göz ucuyla Naruto'yu sürerken konuşmaya devam etmişti.