Lost in darkness - Zatraceni w mroku [+18]

13. Przez nią znów zaczynam czuć

Hejka, hejka misie kolorowe!

Mam nadziej, że ten dzień minął wam równie dobrze co mi.

Chciałam się pochwalić, że dzisiejszego dnia oficjalnie skończyłam szkołę po dwunastu latach nauki. Ciężko mi jest w to uwierzyć, że już nigdy tam nie wrócę.

Przychodzę do was z nowym rozdziałem teraz, ponieważ nie jestem pewna, kiedy dodam następne. Teraz będę miała bardzo mało czasu i mam nadzieje, że to zrozumiecie. 

Zachęcam do pogwiazdkowania mojego rozdziału, co daje mi wielkie wsparcie w mojej twórczości.

Zapraszam również na moje social media:

TIKTOK: nieskrywanaa.official

INSTAGRAM: nieksrywanaa.official

Wpadnijcie też do ig: mj.booklovers, która oficjalnie podjęła się promowania mojej książki<3

Miłego czytania słoneczka<3

-------------------------------

- Proszę, spłacę wasz dług, tylko nic mi nie róbcie – chłopak klęcząc, mówił do nas błagalnym tonem. W odpowiedzi dostał mocne kopnięcie w brzuch od jednego z moich towarzyszy. Z jękiem skulił się na ziemi.

- Znasz zasady – powiedział – Nie jesteśmy organizacją charytatywną. Wszystko ma swoją cenę – wyciągnął pistolet i wymierzył go prosto w jego głowę. W jego oczach nie widziałem nic, prócz strachu.

- Błagam was, litości – łzy płynęły mu po policzkach. Był pizdą a nie mężczyzną, a tacy nie mieli prawa, by chodzić po tym świecie – Mam rodzinę, nowo narodzoną córeczkę, żonę......

- Oraz niespłacony dług, w dodatku wynikający z kradzieży – uniosłem kąciki ust ku górze, ale w tym uśmiechu nie było nic przyjemnego. Zadałem mu mocny cios w tułowie. Zwinął się jeszcze bardziej – Myślałeś, że jesteśmy na tyle głupcy, żeby się nie dowiedzieć?

- Potrzebowałem tych pieniędzy, musiałem jakoś utrzymać rodzinę.......

Nie dokończył swojego żałosnego skomlenia, bo z oddali dało się usłyszeć stukot butów, które z kroku na krok, były coraz bliżej nas.

Z uniesionymi brwiami odwróciłem się za siebie, a usta mimowolnie otworzyły mi się w szoku. Spodziewałbym się każdego, a w naszą stronę właśnie podążała moja zmora życiowa.

Dałem znak chłopakom, aby się nie ruszali, a sam wyszedłem jej na spotkanie. Z oddali już widziałem jej niezadowolony wyraz twarzy. Nie była wystraszona, a powinna. Była piekielnie zła.

- Ty chory pojebie – podeszła do mnie bliżej i z całych sił zerwałam mi czarną kominiarkę z głowy, odsłaniając moją twarz – Jak tak możesz? - spytała głosem pełnym żalu i mocno mnie pchnęła – Małej ilości osób zniszczyłeś życie, żeby napadać na jakiegoś chłopaka?

W oczach pojawiły się jej łzy. Stała i wpatrywała się we mnie z pełną nienawiścią, a ja nie spuszczałem z niej mojego lodowatego spojrzenia. Igrała z ogniem.

Mimo dygoczącego ciała dalej stała i twardo trzymała nasz kontakt wzrokowy. Nie uciekała, a powinna. Nie bała się mnie, chociaż miała do tego podstawy. Nie okazywała słabości. Czy aby naprawdę wierzyła w to, że nie byłbym w stanie zrobić jej krzywdy?

- Co tutaj do cholery robisz i jak śmiesz mnie tak traktować? - spytałem ostrym tonem, a ręką powoli sięgnąłem w stronę lewej kieszeni. W jej oczach po raz pierwszy zobaczyłam przerażenie. Przestraszyła się mojej broni.