Merhaba, arkadaşın olmak istiyorum.

1

"Merhaba, arkadaşın olmak istiyorum."

Mesajın bildirimi cep telefonuna düştüğünde Soobin teslim zamanı oldukça yakın tarihe olan raporunu hazılamakla meşguldü. Ekranın ışığı odanın karanlığını yaklaşık 5 saniye kadar delip geçti, sonra yavaşça sönerek Soobin'i bilgisayar ekranının soluk ışığı ile baş başa bıraktı. Göz ucuyla görmüş gibiydi, ancak o an pek ilgisini çekmedi. Yarım saat sonra bir toplantısı vardı. Toplantıdan sonra hemen uyumak istediği için acele ediyordu. Bölümdeki diğer öğrenci arkadaşlarıyla o senenin belki de en büyük etkinliğinin organizasyonuna aylardır çalışıyorlardı. Etkinliğe tam bir ay kaldığı için de yapılacak bir sürü iş aciliyet kazanmıştı. Son halini verir vermez raporu maille işyerindeki ekip sorumlusuna yolladı. Sonra da drive dosyasından o günkü toplantı için hazırladığı toplantı akışı notlarını açtı. Gruba bir buluşma linki, bir de herkesi toplantıya davet eden -oldukça davetkar ve sevimli- bir mesaj yolladı. Kendine bir bardak su doldurup PC başına geçti. Gruba kayıtlı olan öğrencilerin yarısının bile gelmediğini görünce morali bozuldu. Önce ağrıyan başını ve yanan gözlerini ovuşturdu, sonra da yorgun yüz hatlarını kameraya karşı gizlesin diye sarı masa lambasını açtı. Işık yüzünde parlayınca gerçekten daha canlı ve enerjik göründüğünü düşündü, işte şimdi kamerayı açabilirdi. O tam da bu işerle uğraşırken o tek satırlık ve sevimli arkadaşlık daveti Soobin'in ilgisi için saatlerce beyhude bekledi. 

Soobin toplantıya bir yandan moderasyon yaparken bir yandan da katılamayanların okuması için akış metninin üzerine konuşulanları not almak ile meşguldü. Bu da yetmezmiş gibi özelden sürekli mesaj yağmuruna tutuluyordu. Onu öyle söylemeyelim, Soobin şunu söylemeyi unuttun, Soobin şurayı yanlış yazdın ve türevi, hepsi de cevap -ya da en azından okunduklarına dair bir işaret bekleyen- mesajlar. On tane işi aynı anda yapmasını bekliyorlardı. Belki de gruptaki en içe dönük karaktere sahip insandı. Nasıl olup da bir anda  organizasyon ve iletişim sorumlusu haline geldiğini hala anlayamıyordu. Belli ki böyle görevler bazen sadece sorumluluk sahibi ve  yeterince iyi huylu bir insanla da yetinebiliyordu. Toplantı yaklaşık iki buçuk saat sürdü. Soobin konuşulan şeyleri sonlara doğu takip etmekte zorlanmaya başladı. İyice sessizleşti, sırtı kaskatı kesilmişti. Parmakları da hareket etmez olmuştu. Gecenin bu saatinde herkes nasıl da enerjikti, onun dışında herkes. Kapatmaya yakın kimsenin gönüllü olmadığı birkaç işi daha üstlendi ve toplantıyı sonlandırdı. 

Biter bitmez yatağa uzanıp uyurum sanmıştı ancak onca yorgunluğuna rağmen aksi gibi uykusu yoktu. Küçük odasının mutfağına gidip kendine bir bardak süt doldurdu. Telefonunu eline alıp evirdi çevirdi. Kendisini toplantı boyunca sürekli mesajlarla spamlayan o kişiye özellikle ne kadar müteşekkir olduğuna dair bir geri mesaj yazdı. Bu mesajın asla doğru şekilde yorumlanmayacağına emindi. Ancak okunduda bırakmaya da gönlü razı değildi. Sütünü içerken toplantı akışına yapılan tüm muhalefeti ve olumsuz yorumları da kafasında bir iki çevirdi. Belki biraz fazla kafaya takıyordu. İnsanların söyledikten on dakika sonra hafızalarından sildiği bir kaç saniyelik şeyleri didik didik etmekle eline ne geçerdi? Şu an kahve içmeye çıkmışlardır ya da film izlemeye oturmuşlardır, ya da belki konsere gitmişlerdir, belki kalanlarla yeni bir sohbet oldası kurup havadan sudan sohbetlerine devam ediyorlardır. Ne fark eder? Soobin her şekilde tatsız düşünceleriyle baş başa ve yorgun bedenini tezgaha dayamış ılık sütünü içiyordu. Neden hayatında bu kadar fazla insan vardı ki? Bu kadar insan vardı ve birlikte çok şey yapıyorlardı. Ama Soobin bir şeklide yaptıklarının yeterince takdir edilmediğini düşünmekten kendini alamıyordu. Birkaç gün önce ne kadar mutlu olduğunu hatırlayıp herkesin kötü günleri olabileceğine ikna etmeye çalıştı kendini. Evet, doğruya doğru. Ama o yumru göğsüne bir kere çökmüştü. Telefonuna baktı, hala bir cevap yok. Ağlasa abartmış olur muydu?