I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 166: Bayrağı Devretmek

Eunice, ölü toprakları arındırarak köyü yeniden inşa etmek için çok çalışıyordu. Heyet halkı bu gerçeğe ilgi gösteriyordu. Ben bunu biliyordum çünkü bu insanların ilgilerini gösterdiğini görmüştüm. Bir karşılaştırma olsaydı, sahne daha çok modern haberlerde refah tesislerini ziyaret eden ve muhabirler tarafından fotoğrafları çekilen bir grup politikacı gibiydi.

Kamu malı gibiydi.

Tabii ki, ben de geride kalmak istemedim.

"Leydi Fiona, bugünlerde benimle ilgilenmiyor gibisin."

Bunlar, bugünlerde duyguları çarpık olan Sigren'in sözleriydi.

Eunice'e baktım."Um..."

"Sorun ne?"

"Hiçbir şey, hiçbir şey..." Sadece Eunice'in kaçırılması konusunda çok endişeliydim.

Bunun olması benim hatamdı.

"Fiona."

"Hm?"

Başımı çevirdiğimde Sigren bana gülümsüyordu. Güzel bir gülümsemeydi ama bir şekilde korkutucuydu.

"Konuşalım."

Ardından beni köşeye götürdü.

Ah, hayır. Eunice benden uzaklaşıyordu.

"Sigren, sorun ne?"

Sigren alnını benimkine çarptı.

"Söyleyeceğim şey bu. Fiona'nın sorunu ne?"

Belli ki bir şeyler olacaktı. Attığım çöpleri toplamak zorundaydım.

Dikkatimi ona verdim. Bir şekilde bunun hakkında kimseyle konuşamayacağımı hissettim. Çünkü bunu açıklamanın bir yolunu düşünemiyordum. Şimdiye kadar hiçbir kanıt yoktu. Ancak, Sigren'in daha önce söylediği kelimeler; onu öldürsem bile bana güveneceğini söylemişti.

"Sigren, imparatoriçenin hareketlerine dikkat et."

"Ne? Bir şey mi oldu?"

"Hayır. Eh, özel bir şey de yoktu..."

Güldüm.

"Ama dikkatli bakarsak, onu köşeye sıkıştırmanın bir yolunu bulabiliriz, değil mi?"

Sigren'in gözleri kısıldı.

"Açıklamanı istersem bu senin başını belaya sokacak bir şey mi?"

Sigren benim şüpheli tavırlarıma alışmıştı.

"Sanırım öyle."

"Tamam, anladım."

Daha fazlasını istemediği için çok minnettardım.

Salona döndüğümüzde, elçilerin dikkati beklenmedik bir şekilde üzerimdeydi.

"Leydi Fiona'nın karanlığı durdurabilecek kadar büyük bir büyücü olduğunu duyduk, bu doğru mu?"

"Hayır, o kadar da güçlü değil. Çok kısa bir süre için durdurdum ve o zaman bile hayatıma zar zor tutundum, eğer azizin yardımı olmasaydı, burada olacağımı sanmıyorum."

Hafif kahkahalar patladı.

"Hanımefendi, alçakgönüllüsün."

Eh, yalan söylemiyordum. Eunice, Karanlığı dağıtma gücüne sahip tek kişiydi. Ben sadece bir süre müdahale etme seviyesindeydim.

"Bu doğru. Aziz olmasaydı çok ama çok zor zamanlar geçirirdim."

Atmosfer dostaneydi.

Asil hanımların büyücü olması alışılmadık bir şey olduğu için akıllarına meraklı sorular geldi.

"Vay canına, o zaman, bu büyülü kısıtlamaları senin üzerinde işe yaramaz hale getirmiyor mu, hanımefendi?"

"Hayır, o seviyede değilim."

Heilon ailesinin halefi olarak elçilerle etkileşimim önemliydi. Günün iyi bir atmosferde bitmesi iyi olurdu.

Sorun ondan sonra başladı. Eunice'in ne zaman kaçırılacağı hakkında hiçbir fikrim yoktu. Kaçırılmanın gündüz mü yoksa gece mi olduğu hakkında hiçbir şey bilmiyordum, bu yüzden onu baştan çıkarmak için dışarı çıkmak zorunda kalmıştım.

Sonunda hiç söylemediğim bir şey söyledim.

"Bu gece Leydi Eunice'in odasında uyuyabilir miyim?"

Yakın koruma olarak adlandırılabilecek bir durumdu.

"Evet?"

Mümkün olduğunca yumuşak bir tonda konuştum.

"Bu... Genç kızlar birbirlerine yakın oldukları zaman bütün gece birlikte eğleniyor ve uyuyorlar. Ben de bunu denemek istiyorum."

Konuşurken sırtım ağrıyordu. Beni kimin izlediği belliydi ama onu görmezden geldim.

Eunice şüphelenmeden ellerini çırptı. "Ah! Ben de böyle bir şey denemek istiyorum!"

"Çok meşgul olduğun için sana sorup sormamayı düşünüyordum, ama eğer durum buysa, memnunum."

"Hayır! Bunu her zaman yapabilirim!"

Kalbim suçluluktan ağrıdı. Bu kadar hoşuna gideceğini bilseydim, onu düzenli olarak davet ederdim.

Eunice davetimi kabul etti, ben de Abel'e söyledim.

"Bu nedenle, bu gece dışarıda kalacağım."

"Fiona, başka ne yapacaksın?"

Sırıttım. "Sevimli kızından şüphe etmemelisin, Baba."

Başımı sertçe bastırdı. "Yani, sadece dışarıda kalmak için izin istediğinde "baba" oluyorum, değil mi? Ha?"

"Ah! Saçlarım mahvoldu!"

Tabii ki, bunu planladım çünkü Heilon tarafında bir sigorta poliçem vardı. Ben de kaçırılır mıydım, kim bilir?

Abel çabucak kabul etti.

"Tamam. Git ve eğlen."

Sırıttım, "Pekala."

Tabii ki, Abel'in sözleri gerçekleşmedi. Benim için de çok yazık oldu.

***

"–Leydi Fiona!"

Gözlerim kocaman açıldı. Yavaşça gözümü kırptım. Eunice önümde gözyaşı döküyordu.

"Leydi Fiona, iyi misin?"

"Hımm, sanırım iyiyim."

"Üzgünüm, benim yüzümden, genç bayan bile...."

Sonunda oldu.

Birkaç saat önce Eunice'in yatak odasında eğlenirken davetsiz misafirler tarafından kaçırıldık. Eunice'i rehin aldıkları için gücümü düzgün kullanamadım ve yakalandık.

"İyiyim."

Biraz bekliyordum. Hareket ettiğimde bileklerimde ve ayak bileklerimde ağrı hissettim. Büyülü kısıtlama cihazlarıyla doluydular. Büyücülerin uzun süre büyü kullanmasını önlemenin tek yolu buydu. Önceki çiçeğin sadece geçici bir etkisi vardı. Bu da bekleniyordu.

Eunice'in ağladığını görünce kendimi suçlu hissettim. Aslında, bunun olmasını engellemenin birçok yolu vardı. Ancak bunu yapmamanın nedeni basitti. İmparatoriçeyi yakalamak için en iyi şanstı. Orijinal olay örgüsünde, imparatoriçe bu şekilde sürülüyordu.

"Ağlama, Leydi Eunice. Gördüğünüz gibi, yara yok."

Yine de, Eunice'i ve beni kaçıracaklarını hiç düşünmemiştim.

"Ama benim yüzümden, Leydi Fiona bu kısıtlamaları giyiyor...."

"Oh, merak etme. Bunu çözebilirim."

Merakla gözlerini kırpıştırdı.

"Ne? Ama daha önce bu kısıtlamalarla yüzleşmek için çaresiz olduğunu söylememiş miydin....?"

Bunun nedeni, Ranulf Krallığı'nın elçisinin orada olmasıydı.

Sırıttım.

"Tabii ki bu bir yalandı."