I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 6: Nazik ve Zalim

Bir büyücü olarak Heilon kalesinde kalmaya başarılı bir şekilde hak kazanmamın üzerinden yaklaşık bir ay geçmişti.

O günün olaylarından beri, ünvanım basit 'Leydi Fiona'dan 'Müthiş Büyücü Leydi' olarak değişti. Sanki şimşeklerin çınlayan patlamasıyla aniden serbest bırakıldığı sahne ve arduvaz grisi taş duvarlarda bırakılan cızırtılı yanık izi, unvanımı değiştirme teklifini gerçekten gerçekleştirecek kadar onları etkilemiş gibiydi.

Ayrıca, bu şatoda başka çocuk olmadığı için, tüm çalışanlar bana oldukça düşkündü. Benimle ne zaman karşılaşsalar bana abur cubur verdiler. Cebim her zaman atıştırmalıklarla doluydu ve bu beni sürekli kış için yiyecek biriktiren sincaplardan biri gibi gösteriyordu.. Eh, sadece tek çocuk olduğum için değildi. Abel benim zavallı figürüm yüzünden tüm çalışanlara özel sipariş vermişti.

Onlara buyurgan bir şekilde emir vermişti. "On üç yaşındaki bir çocuk için çok küçük. Onu besleyin."

Bu beni rahatsız etmedi. Lezzetli yemek düşüncesi bile bana mutluluk getiriyordu.

"Jeron, buraya gel, sana şeker vereceğim." Koridorda yürüyen Jeron'un avucunun ortasına parlak renkli bir şeker koydum. Bir zombi gibi, bitkin ve cılız görünüyordu. O kadar zayıftı ki kesinlikle emindim - kıyafetinin siyah kumaşının altına gizlenmişti, kaburgaları bir ksilofon gibi belirgin bir şekilde dışarı çıkmıştı. Abel tarafından soyulmuş olması muhtemeldi. Bu zavallı yardımcı.

"Teşekkürler." Jeron bitkin bir şekilde bana gülümsedi, gözlerinin etrafındaki zaten derin olan kırışıklıklar giderek büyüyordu. Ona dişlek bir sırıtış verdim.

"Nereye gidiyorsun?"

"Dördüncü sura doğru gidiyorum. Bu sabah bir saldırı olduğunu duydum."

"Ah anlıyorum."

Canavarlar amansızdı, bir an bile dinlenmeye izin vermiyorlardı. Gündüz ve gece farketmiyordu. Kuzey bölgesinde yer alan ikinci surun durumuyla ilgili raporlar havada uçuştu. Bu bölümün durumu düzelmiş gibi görünse de, geri kalanı zor durumdaydı. Her tarafımı saran deliliğe bakarken kendimi bitkin hissettim. Bu gerçekten orijinal hikayenin başlangıcına kadar, altı uzun yıl sürecek mi?

"Her ihtimale karşı seninle geleceğim."

"Uygun mu?" Jeron endişeyle cevap verdi.

Ona tam olarak kim olduğumu ve hangi yeteneklere sahip olduğumu hatırlatmak istercesine göğsümü okşadım. "Tabiki, sorun değil!"

Jeron'un meydana gelen olaylarla ilgili travma geçirdiğimden endişelendiğinden şüphelenmiştim - savaş alanını ziyaret etmenin bir tetikleyici olacağını ve orada üç hafta önce gördüğüm korkunç manzaraları hatırlamama neden olacağını düşünmüştüm. Ne yazık ki, kaçınılmazdı. Ölü canavarları görmektense, cansız asker bedenleri daha üzücüydü. Aslında, üç hafta önce canavarları yendikten kısa bir süre sonra, pelerinine sıkıca sarılarak Abel'in peşinden savaş alanında koştum. Tabii ki, benim bu şekilde davrandığımı görünce anne tavuk gibi endişelenen Jeron'un aksine, Abel bana güldü. Ancak, kısık kahkahası hafif bir kıkırdamayı bıraktıktan sonra beni kaldırdı ve kucağında taşıdı.

Aklımda bir kez daha gözden geçirdiğimde, keskin bir sıkıntı hissettim.

"Öyleyse bunu Dük'ten saklayacak mısın?"

"Tabii ki."

Hâlâ anlayamadığım bir nedenden dolayı Abel beni rahatsız etmekten çok hoşlanıyordu. Ancak, başka biri aynı şeyi yapsaydı, buna dayanmazdı. Doğrusu o kadar tuhaftı ki.. Ne kadar denesem de düşüncelerini çözemedim.

"Tamam, gidelim."

"Hadi." Kendimden emin bir şekilde cevap verdim.

Kısa bir süre sonra, olanlardan biraz pişman oldum.

Dördüncü sur yıkımın resmiydi. Sabahın erken saatlerinden itibaren saldırıya uğrayan asker ve iblis cesetlerinin karışımı, savaş alanını sinek gibi kaplamıştı. Alevler her yere uçarken hava ısıyla parladı. Yanan etin kokuşmuş kokusu surların tepesine kadar yükseldi.

Beni pek ürkütmedi. Bu sahneyi bir kez daha gördüğümde, biraz alıştığımı hissettim.

Şafak vakti özellikle şiddetli bir saldırı nedeniyle, askerler verimlilik için üçlü gruplar halinde çalışmak üzere görevlendirildi. Bir sonraki güç dalgası üzerimize çökmeden önce yapılacak çok şey vardı. Alanı ellerinden geldiğince temizlediler - bazıları iblisin cesetlerini yaktı ve diğerleri yaralı askerleri ve düşmüş yoldaşlarının cesetlerini güvenli bir yere taşıdı. Sevdiklerinin yanında bıraktıkları canlılıktan yoksun olarak onları evlerine, ailelerine geri vereceklerdi. Ek olarak, askerler artık insan gücünden yoksun olduğu için bölgeyi güçlendirmeye yardımcı olmak adına diğer surlardan akın etti. Koşullar kontrollü kaostu.

Jeron, kalabalık savaş alanında sakince ilerledi, farklı asker gruplarında durup onlara ihtiyaçları olan bir şey olup olmadığını sordu.

Onu takip etmeye çalışsam da çocuksu bacaklarım onun hızlı adımlarına yetişemiyordu. Özellikle savaş alanındaki kaos içinde izlediği yolu kaybettim. Savaşçılardan birine beceriksizce çarptığımda, figürü asker denizinde kayboldu.

Etrafa baktım, sonra ayağa kalkarken derin bir iç çektim ve düşüşümden dolayı üzerime yapışmış olan kiri fırçaladım. Tüm görevlerini düzgün bir şekilde yerine getirirken beni taşıyabileceği bir durumda olmadığımızı bilerek Jeron'un peşinden koşmamayı seçtim. Ayrıca Abel gibi değildi, beni yanında taşımak onun için çok fazla yük olurdu.

Eh, onun yanında olamıyorsam, aynı şeyi kendi başıma da yapabilirdim. Gücümü, askerlerin ölü canavarların kalıntılarını yakmasına yardım etmek için kullanabilirim.

Yaklaştıkça tanıdık yüzleri tanıdım. Son ziyaretimdeki askerler başlarını sallayarak selamladılar.

"Büyücü."

"Gerek yok, cesedi yakacağım."

Niyetimi açıkladıktan sonra kısa bir süre konsantre oldum. Bileğimin zarif bir hareketiyle, bir öfke nöbetinin ortasında dikkatsizce atılan bebekler gibi yakınlarda yere saçılan birkaç iblis cesedinin üzerinde aç bir ateş açıldı. Bu manzaraya şahit olan askerler, bana korku ve saygı dolu gözlerle baktıktan sonra başka yönlere doğru sürüklendiler.