I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 75: Değişim

Ertesi gün geldiğinde, Sigren'in "iyi uykular" sözleri yüzünden bütün gece ayakta kaldım. Dünün bir rüya olmadığı benim için çok açıktı.

Abel kahvaltıda beni gördükten sonra şaşkın bir yüz ifadesi yaptı.

"Acı mı hissediyorsun?"

"Hayır..."

Abel bana şüpheli gözlerle baktı.

"Dün Sigren'le ne oldu?"

Sözleri yanlışlıkla su içerken boğulmama neden oldu. Gerçekten hızlıydı.

"Hayır.. hiçbir şey."

Abel beni dinlemedi bile. "Hangisi?"

"Ne?"

"Bir, ya bir itiraf duydun. Ya da ikincisi, Sigren seni rahatsız eden bir şey yaptı."

Bizi gerçekten görmedi, değil mi?

"...."

Abel ifademe bakarken cömertçe gülümsedi.

"Eğer birincisiyse, o zaman yaşar. Eğer ikincisi ise, ölümü doğal bir ölüm olarak gizlenirdi."

Kim? Sigren?

"Ben..birincisi!"

"Gerçekten mi?"

Abel hayal kırıklığına uğramış görünüyordu.

Bekle, onun nesi var?

Yüzümü kapattım.

"Söyleyebilir misin?"

"Evet, yüzün kırmızı."

"...."

"Açık tenlisin, bu yüzden yüzün kızardığında çabucak ortaya çıkıyor. Önümde sorun yok, ama bunu diğer insanların önünde göstermemeye çalış."

"Evet..."

Haklıydı.

Ah, utançtan öleceğimi hissettim, gerçekten.

Abel daha sonra kafası karışmış bir tonda söyledi. "Ama itiraf ettiğini duyduğunda onu gülümseyerek tekmeleyeceğini düşünmüştüm."

Beni ne kadar kötü biri olarak düşünüyordu?

"O kadar da kötü değilim, değil mi?"

"Üzgünüm ama öyle görünüyorsun."

Sigren, efendin gerçekten kötü!

Abel çayı yavaşça içti. "İtirafını halledebilirsin. Ama bundan daha fazlası, onunla ilgileneceğim."

Ah, karnım ağrıyacak gibi görünüyordu.

Evlat edinen babamın sabah yarattığı rahatsızlıktan dolayı, melankolik hissederek başımı masaya yasladım.

"Kolay olsaydı, böyle olmazdım... Bununla nasıl başa çıkacağımı gerçekten bilmiyorum."

***

Sigren boynuna kravat takmaktan hoşlanmıyordu. Daha doğrusu, birinin boynuna dokunmasından hiç hoşlanmıyordu. Nedeni açıktı. Lanet olası çocukluğunda, bir çocuğun yüzünü boğarak kızardığını görmekten zevk alan bazı pisliklerin olmasıydı. Yani, şu anda, hizmetçi olsa bile, boynuna dokunamazdılar. Üst düğmeyi sabitlemek ve kravatı bağlamak Sigren'in kendisi tarafından yapılırdı.

Boynuna kadar ulaşabilen sadece Fiona'ydı. Başka bir kişi olsaydı, refleks olarak bileklerini kırardı. Sigren'e göre Fiona böyle bir varlıktı. Aklına kazınmış ve kaybolamayan istismar anılarını bile unutturan bir varoluştu. Sadece onun yanında olmak güven vericiydi.

"Şimdikinden daha yakın olsaydık nasıl hissederdi?"

Onun için, bir çocuğun yapacağı gibi sadece elini tutmak ya da alnından öpmek tatmin edici değildi. Sadece susamıştı;

"Ama istediğim gibi daha fazla bir şey yapamam."

Sigren derin düşündü. Fiona yavaş zekalı bir insan değildi. Sadece onun duygularını umursamıyor ama ilginç bir şekilde, onu çok önemsiyordu.

"Her neyse, önce bir şey yapalım."

Duygularını umursamadığı gerçeği, onu ne kadar önemsediğiyle örtüşmeseydi, vazgeçerdi. Ancak bu iki gerçek bir arada var olduğu için geri adım atamadı.

Her neyse, şimdi geri dönemezdi. Kararlıydı.

Fiona artık eskisi gibi yaşayamayacağını anlamış olmalıydı.

Sigren ellerine baktı. Uzun bir savaştaki kılıç ustasının elleri gibi nasırları vardı. Sonra yumruğını sıktı.

"Bunca zamandır seni kovalıyorum, bu yüzden şimdi seni yakalama zamanım geldi...."

Kararını verdi. Ve dürüstçe kendinden emindi. Fiona'yı birkaç yıldır tanıyordu. Ne düşüneceği ve nasıl tepki vereceği konusunda kabaca bir fikri vardı. Onu asla tamamen uzaklaştırmazdı. Her zaman olduğu gibi.

"...."

Kahkahalara boğuldu. Dün, Fiona'nın şok olmuş sert yüzü aklına geldi.

"Seni görmeye geleyim mi?" (Gel kurban olduğum!)

Kesin olarak kararını verdiği sürece tereddüt etmek için hiçbir nedeni yoktu. Bunu düşünmeye başladığında, gerçekten Fiona'yı görmeye gitmek istediğini fark etti. Hangi ifadeye sahipti? Onu derinden seven ama duygularına kayıtsız kalan o nazik ve zalim genç bayanın yüzünü merak ediyordu.

***