"Onlar ülke... ama benim vatanım burası," dedi, Alparslan eliyle kalbimin üstüne basa basa. "Kalbin vatanım, gözlerin yuvam. Kahkahan dalgalanan bayrağım kadar içimde şen."
-Tüm hakları saklıdır. Herhangi bir kopyalanma, çalıntı durumunda gerekli iş...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sende ben, imkansızlığı seviyorum, Fakat asla ümitsizliği değil...
- Nazım Hikmet Ran
🎈 Bir yerde okumuştum. Diyordu ki; Acı çek göz yaşı dök, bağır çağır yaşadıklarına, ama umudunu yitirme... Bütün yangınlar bir gün söner. Umutsuzluk; Yarınsızlık demektir, nefes aldığın her anda, perişan eder.
Senelerdir bildiğim bu cümleyi aklımın bir köşesinden hiç çıkarmamıştım. Her gün yeniden kendime hatırlatıp durmuştum. Tıpkı umut etmekten vazgeçmediğim gibi.
O umut ışıkları bana yanmıştı. Çok değil, iki günce o umut ışıkları; askeriyenin önünde bana yanmıştı.
Senelerdir beklediğim o an gerçekleşmişti gerçekleşmesine de ben büyük bir utanç içindeydim. Bana dokunurken titreyen ellerini hatırladıkça önce anlam veremiyor, sonrada utancımın içinde boğulup kalıyordum. Dudaklarını tam olarak dudaklarımın üstünde hissetmem ise şaka değil, gerçekti. Rüya hiç değildi.
O anlar yeniden zihnimde canlandığında yanaklarımda derin bir utanç, vücudumda da yine her zaman ki titremelerimi hissettim. Hayatımda ilk kez Alparslan ile o kadar büyük bir yakınlık kurmuştum. Ardını arkasını düşünmeden, sorgulamadan o yakınlık çukuruna atmıştım kendimi.
"Salak adam," dedim sırıtışımın arasından. "Hiç aklımdan çıkmıyormuş gibi bir de bunu yaşattı bana!"
Derin bir nefes alıp makyaj sandalyeme yaslandım. Hayır yani bunu yapacaksan bari devamını getirtte öp be adam! Utanacaksam tam utanayım niye yarım bırakıyorsun ki... bir de bundan sonra öptüğünde utanç yaşayacağım etti sana iki kez bu hisleri taşımak. Resmen bana ızdırap yaşatıyordu takoz kafalı!
Zaten özlemiştim bir de utancım yüzünden kaçıp durduğum için göremeyişim daha da çok özlemimi kabartıyordu.
Ama Allah kahretsin ki, zihnim bana o anları bir saniye bile unutturmuyordu. Unutmakta istemiyorum zaten ama en azından biraz olsun utanmamak için unutmalıydım. Çünkü aptal aşıklar gibi iki gündür sırıta sırıta etrafta dolaşmam herkes tarafından büyük bir merak uyandırıyordu.
