"Wala tayong pasok" Ely said while giggling



"WHAT?!" Niah yelled in disbelief and we are now looking at her pati si prof Engfa ay nakatingin na rin sakanya... and guess what? prof Engfa smiling seductively and I'm starting to hate her. tsk!



"wala tayong pasok" pag-uulit ni ely. Niah still in shocked




"Walang pasok? Are you kidding me?" Niah




"Walang pasok but no one dare to tell me?" Iritableng sabi nya




"Who will? do you have any friends here?" Tass kilay na sagot ni Cali, inirapan lang sya ni Niah at hindi pinansin. I see, they really hate each other




"you didn't give your phone number to me yesterday, kaya hindi kita na inform" Paliwanag naman ni ely. I can see how irritated she is, well sino ba naman ang hindi naiirita eh kakadating mo lang tas wala palang pasok.




"you can go home too Ms. Garcia." Prof Engfa said at lumabas na Rin ng classroom.




NIAH's POV


"you can go home too Ms. Garcia." Ms. Waraha said at lumabas na din ng room same as my classmate. I slowly fell on the chair ' cause of embarrassment. Pinagmamasdan ko lang silang magsilabasan with full of disappoinment. FOR GODDAMN SAKE! KAKARATING KO LANG!ang hirap-hirap mag commute tas pagka dating ko walang pasok... i need justice!




"Hey, wala ka bang balak umuwi?" Noey asked, she's our class president.




"Give me 10 minutes to relax." I said while leaning on the chair




"10 minutes? are you telling me to wait 10 minutes just for you to relax?" Noey said na halatang naiinis at naiinip na Rin




"it's just only 10 minutes, hindi ka naman 24 hours maghihintay dito." Iritable kong sagot sakanya




"bossy! not everyone can wait kahit na 1 minute pa yan..." she said and crossed her arm




"sige na labas na" pamimilit nya




"10 minutes lang hindi kapa makapag hintay? do you know how long it takes to get here? apat na beses akong sumakay ng jeep just to get here at hindi biro yan dahil sobrang nakaka pagod. Former student ka dito so you should know how it feels na mag commute." Deretsahan kong sabi sakanya. I'm really pissed off! 10 minutes lang naman kailangan ko para makahinga ng maluwag... Nakaka pagod kaya mag commute, plus tinakbo ko pa yung hallway para lang umabot.




"Sino ba nagsabing mag commute ka? aside from that, 1 ride lang naman para makapunta ka dito... bat naka apat ka? hindi ka marunong noh?" Nakangising sabi nya. I just close my eyes to control my temper.




"give me the key, ako na mag lo-lock ng room. I'll just give it back to you tomorrow." mahinahon kong sabi sakanya




"don't forget to lock the door okay? kapag may nawala dito ikaw may kasalanan." she said at umalis na rin. Gosh!! what's wrong with me? bakit puro kamalasan nalang ang nangyayari sa akin? napapikit na lamang ako sa sobrang sama ng nararamdaman ko...




After a few hours, nagising ako ng may kumalabit sa akin. Hindi ko namalayang na nakatulog pala ako... dahil na rin siguro sa pagod





"hey, are you okay?" the boy Infront of me asked. I don't know who is he but I think kaklase ko sya. I just nod bilang sagot sa tanong nya




"what time is it?" tanong ko sakanya




"it's already 5 pm, sarap ng tulog mo ah.." He said. 5 pm?!? shit!! tagal ko palang natulog




"why are you here?" i asked




"ah, may inasikaso lang and sakto nakita ko yung room nakabukas." He said. i just nod at tumayo na rin mula sa pagkakaupo




"uuwi ka na ba?" he asked again...



"yeah, thanks sa pag gising." I said back and lumabas na ako ng room with him. Nakasunod lang sya habang naglalakad ako.




"Are you following me?" seryosong tanong ko




"uhm... yes, we're both going to a same destination." sabi nya habang naka taas ang kilay at nakangiti. Tinignan ko sya, I think he is the silent type... gwapo sya, matangos yung ilong, makinis yung balat, matangkad at medyo blonde yung hair... he's quite sexy and dangerous. He look so familiar.




"Have we met before?" kunot noo kong tanong sakanya.




"uhm... yeah, sa classroom." he said while scratching his head.




"task! aside from that?" Iritable kong Saad sakanya




"I helped you nung nagka problema sasakyan mo." seryoso nyang sabi, I see kaya pala familiar.




"ah yes, thankyou nga pala."

"you're welcome." he said ng nakangiti

"anyway, wala ata sasakyan mo? nag commute ka?" he asked

"yeah, nagka problema kasi ulit eh." i said

"so mag co-commute ka ulit?" him

"syempre, alangan namang naglakad ako eh ang layo-layo ng bahay ko." pabiro kong aniya sakanya




"joking huh... hindi ka naman pala ganoon kasungit." heto nanaman sila sa "hindi gaanong masungit" word nila. Hindi naman kasi ako masungit, masungit lang ako sa taong masungit sa akin.




"hatid na kita?" he offered

"Don't worry walang bayad, kusang loob toh." he said and smiled




"Para hindi mo na kailangan mag commute at gumastos, tsaka doon din naman daan ko." sabi pa nya. Pakiramdam ko tuloy ang hirap-hirap ko. Hindi naman kami totally naghihirap, pero yun kasi yung pakiramdam ko. Hindi ako sanay sa ganto... Makalipas ang ilang minuto, napag isipan kong pumayag nalang sa offer nya.




Wala pang ialang oras ay nakarating na kami sa bahay.



"so this is your house? too big para sa isang tao lang... ikaw lang mag isa dyan?" Tanong nya habang nakatingin sa bahay ko.




"Nope, may kasama ako." I said. Hindi kasi uso sa akin mag sinungaling hindi na din naman sya nag abala na tanungin kung sino, tumingin lang sya sakin.




"that's great! by the way, I have to go baka kasi hinahanap nako sa bahay." sabi nya habang nakapamulsa ang kamay.




"Sure, thankyou for driving me home." sabi ko naman

"My pleasure, worth it naman dahil maganda ang ipinagmaneho ko.." Pabiro nyang sabi. Ngumiti lang ako at niligaw ang tingin sa ibang Banda bago muling tumingin sakanya.




"Take care on your way home." sabi ko. After a few minutes ay sumakay na sya sa sasakyan nya at umandar na.











SHE'S MINEWhere stories live. Discover now