"Over & Uit"

Parkeergarage

Gapend staat Eva te wachten op de lift. Ze heeft een dubbele dienst achter de rug, en ziet inmiddels scheel van vermoeidheid. De rode krullen van haar beste vriendin verschijnen aan haar rechterzijde.

"Ik ben kapot, ik kruip lekker mijn bed in zo," ze kijkt opzij naar haar vriendin. "Wat zie jij er opgedoft uit?"

"Ik heb nog een date."

"Nu nog?" Mompelt Eva gapend. "Je hebt net zestien uur gewerkt."

"We hebben afgesproken in de parkeergarage van zijn werk," vertelt Marion.

"In de parkeergarage?" Herhaalt Eva zorgelijk.

"Daarna gaan we naar een café."

"Oh nou," zucht Eva.

"Hij werkt in het ziekenhuis, ik denk niet dat je hem kent. Hij is verpleger. Groene ogen, beetje een forse man."

"Groene ogen, beetje fors. Nee zegt me niets," antwoord Eva peinzend.

"Ik haat dit," zucht Marion. "Ik kleed me helemaal aan en probeer van tevoren allemaal gespreksonderwerpen te bedenken. In de hoop dat dit de ware is en dan kom ik straks natuurlijk in één of ander sullig kroegje terecht."

"Ja. Als hij je niet doodmaakt in de parkeergarage," antwoordt Eva droog.

Marion negeert haar vriendin en zucht opnieuw, "en dan zit hij zo naar me te kijken van, oh help dit is zo helemaal niet wat ik zoek."

"Wie weet wordt het hartstikke leuk," probeert Eva haar vriendin op te peppen.

"Op de één of ander manier val ik altijd tegen," antwoord Marion toonloos.

Bezorgd kijkt Eva haar vriendin aan, "Marion."

"Hmm." Marion kijkt haar aan, haar ogen staan triest.

"Die man mag God op zijn blote knietjes danken, dat hij met jou uit mag. Als ik een man was had ik het wel geweten hoor. Wie wil nou niet zo'n vlotte babbel op de bank?" Antwoord ze gemeend. Ze slaat haar armen troostend om haar roodharige vriendin.

"Kijk je wel een beetje uit in die parkeergarage," glimlacht Eva dan, "en laat even weten of je niet ontvoerd bent."

Marion knikt en haar mondhoeken kruipen weer een stukje omhoog. "De lift komt niet," knikt ze naar de deuren die nog steeds dicht zijn.

"Kom, we nemen de trap."