"Over & Uit"

De zintuigen

Het was een hels jaar geweest. Het was honderdnegenendertig dagen geleden geweest dat ze hadden moeten aanzien hoe Bols een kogel door Fleurs hoofd schoot. Vanaf toen was alles anders. 

Floris was veranderd. Hij was verpletterd, verscheurd, onherstelbaar beschadigd.

En nu was het jaar bijna voorbij, nog tweeënveertig uur en dan zou overal vuurwerk de lucht in vliegen. Hij moest er niet aan denken, het jaar achterlaten waarin hij zijn dochter, zijn Fleur, nog bij zich had.

Dit jaar was er oneindig veel te berouwen en was er maar één ding waar Floris dankbaar voor was.

Het feit dat Eva hem had geleerd hoe hij zichzelf moest aarden als hij weer in zijn spiraal terechtkwam. Als hij zo ver boven zijn lichaam zweefde vanwege het lichte gevoel in zijn hoofd dat gepaard ging met het hyperventileren. De tranen volgden kort daarna.

"Kom op," fluisterde Eva in zijn oor terwijl ze achter hem op hun bed lag. "Laten we de zintuigen doen."

Het was geen vraag, meer een voorzichtig bevel, en Floris wilde het niet, maar hij wist hoeveel beter hij zich zou voelen als ze klaar waren.

"Wat hoor je?"

Hij luisterde. In eerste instantie hoorde hij alleen het ruisen van het bloed in zijn oren, het woeste bonken van zijn hart. Maar toen hoorde hij vaag de vogels fluiten.

"Vogels. Waarom zijn ze verdomme zo opgewekt zo vroeg in de ochtend?"

Eva lachte zachtjes. "Wat ruik je?"

Floris ademde diep in. Het hielp. "Jouw lavendelshampoo."

"Wat zie je?"

Langzaam opende hij zijn ogen en knipperde door zijn tranen heen, terwijl hij zich op zijn rug draaide. Eva leunde boven hem, met de liefste glimlach op haar gezicht.

"De schattige kuiltjes in je wangen."

De kuiltjes werden dieper.

Floris hartslag vertraagde.

Eva drukte een hand tegen Floris' borst. "Wat voel je?"

Floris reikte naar haar hand, pakte haar pols vast en verplaatste haar vingers naar zijn wang. Hij sloot zijn ogen weer en voelde haar aanraking.

"Jou."

Zijn ogen openden en zochten die van Eva.

"Wat proef je?" Eva liet Floris, die nu veel rustiger was, haar naar zich toe trekken en haar lippen vangen.

"Vanille."

Ze staarden een tijdje naar elkaar.

"Dankje," zei Floris uiteindelijk.

Eva kuste hem gewoon weer.