𝐉𝐮𝐬𝐭 𝐋𝐢𝐤𝐞 𝐀 𝐒𝐭𝐚𝐫✯

☆:7

Minik Tavşan başını bulundugu yerden yukarı doğru kaldırarak ateş kıvılcımının geçtiği yere baktı. Geçip giden ışık ona yeni bir umut olurken kısık sesle mırıldanmaya başladı evrene. İçinden bir ses onu duymasını umarken yüzyılların ardından yeniden dışarısını görmek istiyordu.

"Nesin sen?" Diye fısıldadığında gözlerinden düşen yaşlar kafesi ardından sonsuz boşluğa düşerek sallanmaya neden olurken bu sessizlik onun kulaklarında bir çığ etkisi yarattı. Bazı şeyleri kulak değil kalp duyardı. Zaten o şeyler de kulakla duyulması imkansız şeyler olurdu.

Minik Tavşanın kalbi ise buradan çıkmasının yakın olduğunu bağırıp duruyordu. Tekrar yıldızlara baktı sonrasında. Burada hep kış olurdu ama yıldızlar hep belirgindi. Kış onu üşütürdü ilk zamanlarda ama sonrasında soğuğun verdiği hissi alınca bırakmak istemedi.

Yine de o her zaman ilkbaharı severdi, çiçekleri böcekleri ve sıcak masum havayı. Belki de ilkbahar onun için en masum havaydı. Her zaman bir Sakura ağacının olduğu bir yerde yürümeyi hayal etmişti. Etrafında ise renk renk kelebekler. Tek hayali renkli bir yerken gerçekler gri bir sokak arasındaydı. 

Minik Tavşanın gözyaşları ona yemek kendi kolları ona sevgi oldu. O üzgünken kendi kollarına sarılır mutsuzken kendi sesiyle teselli ederdi kendi kendini. Sıkılınca kendi ile oynar gülmesi gerektiğinde kendi kendine gülerdi. Hayatı böyle geçip giderken yalnız günlerin yerini belki de sevgi almak üzereydi.

Sevgi ne demekti, sevgi minik tavşan için ilgi demekti, sarılmak öpmek ve gözlerinin gözleriyle kıyamete izin vermesi. Sevgiyi tatmak istiyordu tüm kalbiyle. Muhtaçtı, ilgiyle bakıma ve biraz olsun şefkate muhtaçtı.
Lakin bunu görebileceği kimsesi yoktu.

O bir ruhtu ve bu ruhu taşıyan kişi sonsuz duvarlar ardındanydı. Etrafında ne bir renk ne de koşabileceği bir alan vardı. Kapana kısılmış olmak bu kadar bariz olabilirdi. Minik tavşan sıkılmıştı, bulunduğu durumdan sıkılmıştı ve bir an olsun kafesinin önündeki kilitte gezdirdi gözlerini.