Gatendichter [korte verhalen en andere schrijfsels]

De tinten van haar lach

Om mezelf uit te dagen: een klein probeersel naar aanleiding van onderstaande prompt:

Pick a color, any color. Write about that color as if it were a person. What are its good personality traits? Bad? What's its name?

***

Haar haren waren lang en blond en lagen als een zijdezachte sjaal rond haar nek. Bij harde wind haalde ze de lange plukken lachend uit haar gezicht. Ze trok een vies gezicht als een pluk in haar mond terecht kwam. Ze droeg graag zijden zomerjurkjes en had een hekel aan de winter. Ze kon eindeloos genieten van de ondergaande zon, maar verbrandde direct als ze vergat zich in te smeren. Haar favoriete vakantiebestemming was een zuidelijk oord waarvan ze de naam steeds vergat maar zonder problemen heen kon rijden. Het duurde dagen om er te komen omdat ze weigerde al het moois aan haar voorbij te laten gaan door de snelweg te pakken. Menig vriendje had het niet langer dan drie dagen in haar brommende Range Rover volgehouden. Gesmeekt hadden ze, of ze hen alsjeblieft wilde afzetten op het dichtstbijzijnde vliegveld.

'Natuurlijk, schat.' Haar lach klonk als het klingelen van duizenden kleine belletjes.

Ze droeg belachelijk grote zonnebrillen en deed alsof ze de hoofdrolspeelster was van de nieuwste blockbuster. Glimlachend struinde ze marktjes af. 'Bonjour!' groette ze. Haar accent verraadde Spaanse roots waarmee ze menig man had weten te verleiden.

Ze kon wispelturig zijn als een zomerdag, stralend in de ochtend en een ware donderstorm bij het vallen van de avond. 'Ik het probleem?' riep ze naar het andere hoofd van de tafel, meters verderop, waar die ene ongelukkige ziel die de autorit had weten uit te zitten, zat weggedoken over zijn bord wild zwijn. 'Heb je al naar jezelf gekeken?' Ze smeet haar servet neer en stormde de grote eetzaal uit van het kasteel dat al eeuwen in de familie was.

Ze had geen kinderen om aan over te erven. Soms lag ze piekerend naar het plafond te staren in het duister. Waar moest het heen met de wereld? Ze wist niet wie ze genoeg kon vertrouwen om het kasteel van haar over te nemen als ze er niet meer was.

In de winter bestond ze niet. In de herfst takelde ze langzaam af en in de lente kwam ze plots weer lachend tevoorschijn. In het eerste waterige lentezonnetje verscheen ze tussen de bomen. 'Hallo daar,' lachte ze naar de leuke man die in zijn eentje het bos in was getrokken om te luisteren naar de eerste fluitende vogels van het jaar. 'Wat is je naam?' vroeg ze, haar ogen ondeugend twinkelend, haar ooghoeken gevouwen in lachlijntjes.

Geen man kon haar weerstaan, tot dag drie in de auto aanbrak en de voorzichtige suggesties kwamen om toch de snelweg te pakken.

'Nee, nee,' antwoorde ze vlug. 'De reis is belangrijker dan de bestemming. Geniet toch een beetje. Oh, kijk! Wat een mooie kerk daar in de verte! Laten we erheen gaan?'

De mannen die na Broquante numero tien nog met haar verder wilden, waren op één hand te tellen.

'Dwaas,' zuchtte ze als de man ongemakkelijk lachend nog een laatste keer naar haar zwaaide voor hij werd opgeslokt door de terminal van het vliegveld.

Ze trok haar open hakschoentjes van haar voeten en liep op blote voeten over het brandende asfalt terug naar haar auto. De warmte deerde haar niet. Ze verbrandde als de neten als ze zich niet ingesmeerd had, maar verder had ze een hele goede verstandhouding met de zon.

Haar naam?

Sol.

***

De vraag der vragen die nu natuurlijk volgt: welke kleur denk je dat ik heb gekozen?