Gatendichter [korte verhalen en andere schrijfsels]

Dear You

Genre: "opdracht voor een schrijfwedstrijd"

*******************

Onbeantwoord. Betekent dat ook ongelezen? Ik keer mijn inbox binnenstebuiten. Niets. Ik herlaad de pagina. Het logo van gmail vult mijn scherm. De laadbalk blijft hangen op 2/3. Net zoals mijn hoop, denk ik wel eens.

Ze is pas twee weken weg, mijn beste vriendin, op een wereldreis waar ze geen einddatum op wilde plakken bij vertrek. 'Jamie, weten wanneer het afgelopen is maakt alles minder spannend,' had ze gezegd. 'We weten toch ook niet wanneer we sterven?'

Mijn inbox opent zich opnieuw, nog steeds geen antwoord van haar. Geen enkele mail komt bovendrijven als ik haar mailadres in de zoekbalk tik. We mailden nooit, deden alles over de app. Ik denk niet dat ik haar al ooit aan de telefoon heb gehad.

Gek, we kennen elkaar nu bijna zeven jaar.

"Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen" staat er in een lettertype dat de essentie van mijn woorden niet weerspiegelt, bovenin de mail. Ik was zo nerveus toen ik mijn gevoels intikte op de computer, dat ik vergeten ben "beste" bovenaan te zetten, al dekt dat de lading al lang niet meer. "Allerliefste" had beter gestaan.

'En waar ga je dan naartoe?' had ik gevraagd. We lagen op haar bed, op onze rug naar het plafond te staren. Althans, dat was hoe ik het me graag voorstelde. Zij had haar hoofd gedraaid zodat ze net door haar raam naar de vogels kon kijken en ik had mijn ogen zover mogelijk opzij gedraaid zodat ik nog net het puntje van haar neus boven haar wang kon zien uitsteken.

'Ik weet niet,' ze draaide op haar buik, 'Zweden is mooi.'

'En koud.'

Ze lachte. 'Ik houd van de kou.'

In mijn email staat hoe ik niet van de kou houd, maar voor haar zonder twijfel uren door de sneeuw zou wandelen. Samen. Hand in hand als het even kan. Dat laatste heb ik niet opgeschreven. Daar is het nog te vroeg voor, denk ik.

Ik klap mijn laptop dicht.

Ze draaide zich om in de bureaustoel, glimlachte naar me. Ze hield haar laptop tegen haar borst gedrukt. 'Mag ik het zien?' vroeg ik.

'Het is nog niet af.'

'Maar het zal zonder meer mooi zijn.'

'Daar gaat het niet om. Niet af is niet af, en dat kan dus nooit mooi zijn. Misschien later.'

Ik liet me achterover vallen. 'Altijd maar later,' verzuchtte ik, probeerde geërgerd te klinken, maar in mijn buik kriebelde het te zeer om erover in te zitten.

"Misschien zijn we als vuur en water" staat er ook in mijn email, "maar vuur en water zijn beide elementen, en daarin kunnen we hopelijk verenigd zijn." Vuur en water, als in zij is bang van honden en ik wil er later het liefst drie tegelijk hebben; als in zij ligt het liefste in Noorwegen in een tentje in de sneeuw en ik zet de thermostaat nog een graadje warmer op de eerste stormachtige herfstdag. Misschien wil ze wel kinderen, terwijl ik me niks afgrijslijkers kan voorstellen. Ze wil wellicht later in de stad wonen, omdat ze zo graag onder de mensen is, en ik verhuis het liefste niet alleen naar het platteland, maar ook nog eens naar het buitenland, lekker ver weg van dat opgekropte mierennest dat we liefkozend Nederland zijn gaan noemen.

We hebben het er nooit over gehad, realiseerde ik me tijdens het schrijven van mijn bekentenis, over haar toekomst en die van mij, niet met genoeg details. Ik dacht dat ik haar kende, maar mijn email heeft me doen inzien dat ze soms ook een totale vreemde van me is.

Ik open gmail op mijn telefoon, kan het niet harden dat mijn woorden al dagen onbeantwoord in haar inbox liggen. Wil ze niet weten dat ik van haar houd? Probeert ze te negeren dat ik meer voor haar voel dan vriendschap?

Zal ze ooit nog terug komen?

Ik swipe omlaag op mijn telefoon. Gmail herlaadt, maar er komen geen nieuwe e-mailtjes binnen. Ik klik op verzonden, open mijn email.

Onbeantwoord.

Betekent dat ook ongelezen?

~~~

Dit verhaal is geschreven naar aanleiding van de eerste opdracht van de schrijfwedstrijd van Red_Fenixx.