Gatendichter [korte verhalen en andere schrijfsels]

Het is de dood die in haar schuilt

De opdracht was om de dood een rol te laten spelen in het verhaal

*******************

Het is de dood die in haar schuilt. In de bossen merkt ze het amper; de vos die de haas te pakken krijgt, valt hier minder op, gebeurt in schaduwen van bomen die ze niet ziet. Het is het zonlicht dat in spikkels over de bosgrond rent. In het licht ziet ze de worm niet die door een schep in tweeën wordt gespleten. Stralend duister is haar lach. Het valt niet op hoe de bloem verwelkt als ze haar blik eroverheen laat glijden.

In haar jurk zitten de grafteksten verweven van de mensen die gisteren onder de grond zijn verdwenen. Op haar hoed flikkeren de weerkaatsingen van de duizenden kaarsen die in de kerk zijn ontstoken, als een aandenken, of een baken van hoop.

'Ik houd van je,' fluisteren de bomen. Het zijn woorden die keer op keer over graven worden uitgesproken.

Ze hoort het niet. In het bos is de dood die in haar schuilt verder weg.

Bloemen schieten spontaan uit de grond waar haar voeten de aarde hebben geraakt. Boterbloemen en narcissen die iemand uit de berm heeft geplukt en met hangende schouders bij zonsopkomst op het graf van een overleden minnares legt, vluchtig, want de echtgenoot mag van niets weten.

Takken buigen in vredestekens als ze langs komt. Ergens op de wereld ligt het symbool, geweven van wilgen, vorm gegeven met puin, op de graven van soldaten. In oorlogsgebieden valt een nieuwe wijk ten prooi aan een slecht gecoördineerde luchtaanval.

Ze merkt het niet. Het is stiller in het bos. Verloren levens ruisen minder merkbaar om haar heen. Het gekrijs van moeders die hun kind niet kunnen vinden in de ruïnes van verwoeste huizen reikt niet ver over de bosgrond. Als de wanhopige armen van ouders die puin opzij schuiven in een gepanikeerde zoektocht, klauwt het gekrijs zich tussen de bomen door.

Maar het bereikt haar niet. Bladeren die vallen als de tranen die gelaten worden voor overleden dierbaren, meppen het geluid uit de lucht, dwingen het tegen de grond.

Het is voor een moment stil om haar heen. Ergens spreekt een priester op de begrafenis, worden schoten gelost boven de kist van een gevallen soldaat.

Ze houdt van die stilte. Het doet haar denken aan de winter. En na de winter volgt de lente, háár baken van hoop.

De dood lijkt verder weg in de lente.

[387 woorden]