"Muhammet abi..."
Arkamı döndüğümde kız kardeşlerimin can dostu Rumeysa'yı gördüm. Gözlerini kaçırıp tekrar bana baktığında sesini duydum. Rahatsız olma düşüncesiyle boynumda asılı duran fotoğraf makinesinde şehadet parmağımı gezdiriyordum.
"Bana d...
Bu bölümü kendini Mucize gibi hissedenlere ithaf ediyorum :') 🤍
Bölüme geçelim. İyi okumalar 🦋
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Temsili Doktor Mücahit KORKMAZ
Mucize YURTOĞLU
"Yardıma ihtiyacınız var mı hanımlar?"
Babam mutfağa geldi. Masada oturan ikizim Menese'nin başından öptüğünde gülümsedim. Hamileliğinde çok duygusal oldu, Menese. Durup dururken yükseliyor ve sonra özür diliyor. Sabah ağlama krizi tutmuş. Eniştem zor bıraktı bize sabah. Yanından ayrılmak istemedi. Yağız'ı başta sevmesem de ikizime iyi bir eş oldu. Allah razı olsun ondan.
"Yok, Mehmet Selim'im... Yemekler hazır olmak üzere. Masayı kurarız. Doktor Bey de yarım saate gelir herhalde. Aradın mı?"
"Kendisi aradı, karıcığım. Hastaneden çıkmış. Evine uğrayıp öyle geçecekmiş bize. Dediğin gibi yarım saate gelir inşallah." dedi babam memnun hâlde. Önüme döndüm. Heyecandan kalbim çok hızlı çarpıyordu. Salatayı hazırlıyorum ben. Aklıma dün olanlar geldi.
Benimle evlenmek istediğini söylediğinde şaşkınlık ve heyecan arasında kaldım. Hiç beklemiyordum. Saçmalayacağımı düşünürken acil kalkması gerekti. Bir hastası fenalaşmış. Beklememi rica etti. Kabul ettim. Sonra ameliyat durumu oluştu. Uzun süreceğini söyledi. O kargaşada cevabımı söyleyemedim. Kolay gelsin, diyebildim sadece. O anki bakışı gözlerimin önünde. Evlilik teklifi aklındaydı. Benim gibi nasip gözüyle baktı belki de. Allah'a bıraktı. Yaşanan hiçbir şey boşuna değildi. Vardır bunda da bir hikmet. Bizi neler bekliyor, bilmiyorum. Yemekte biz konusu açılacak mı, hiç bilmiyorum.
"Yavrum çok güzel kokular geldi burnuma. Doktorumuz geliyor mu?"
Anneannem geldi mutfağa. Yüzü gülüyordu. Bir de tatlı tatlı konuşması yok mu? Çok seviyorum anneannemi.
"Geliyor, anne. Sen torununun yanına otur. Kalma ayakta." deyip Menese'nin yanındaki sandalyeyi çekti babam. Anneannemin oturmasına yardım etti. Hani babalar, çocuklarıyla gurur duyar ya. Ben babamla gurur duyuyorum. Sadece bize iyi bir baba değil, anneme iyi bir eş, anne ve babasına iyi bir evlat oldu. Anneannemle dedeme hürmet ediyor.
"Sağ ol, oğlum. Allah yokluğunu göstermesin." dedi anneannem gülümseyerek. Yanındaki sandalyeyi çekti. "Sen de otur. Konuşalım ana- oğul. Yavuz'um, Maviş ile oyun oynuyor salonda."
"Konuşalım, anne." dedi babam keyifle. Anneannemin gösterdiği yere oturdu. Anneannem, sarıldı damadına. Saçlarını okşadı. Gözlerim anneme gittiğinde ocaktaki yemeklerle ilgileniyordu. Annem bizim iyiliğimiz için çok uğraşıyor.
Ocağın altını kapatıp belini tezgaha yasladı. Gözleri babamgildeydi. Dudaklarında beliren gülümseme ile konuşmaya başladı. Anneannem, babama bir şeyler anlatıyordu o sırada. Menese de gülerek katılıyordu onlara.
