Milano Beyefendisi / Yarı Texting

BÖLÜM 5: KIPIR KIPIR

Selamun aleykum canlar.

Umarım iyisinizdir..

Keyifli okumalar 🐣🐣

"Deli deli oldum
Dağa taşa sordum
Yâr oturmuş divanda
Yana yana durdum
Seni bana buldum
Vermem artık dünyada"

Evde ilahi eşliğinde temizlik yapıyorum. Tam bir terapi değil mi? Değil diyenleriz olduğuna eminim. Aslında baya az kaldı temizlik. Ortalığı süpürsem yeter. Meryem, ben ve Kamer beraber mukabaleye gidecektik. Akşamınada Meryemlere iftara. Anam, canım sevgili Sultan anam temizlik yapmadan gidemezsin dedi.

" Kızım dolapları nasıl sildin sen hep iz kalmış."

Anne bi defada beğen ya. Bu annelerin beğenmeme huyu beni deli ediyor.

" Yok anne ya hiç yok iz falan."

" Gözlerin mi bozuk acaba?"

" Anne yaa."

" Neyse neyse sen bırak. Zaten vakit yaklaşıyor. Sen bu yavaşlıkla hayatta yetiştiremezsin."

Göz devirerek elimdeki bezi anneme verdim ve odama koştum. Altıma haki yeşili bir etek, üstüme krem crop bi kazak, haki yeşili bir şal ve koyu yeşil uzun ceketimi giydim. Anneme selam verip evden çıktım. Zıplaya zıplaya üst kata çıktım.

" Kamerr." Diyerek kapıyı çaldım. Kapıyı Deniz abi açtı.

" Cadı gir şu kızın yanına sinirlendiriyor beni."

" Ne oldu?"

" Aynı mesele. Söylüyorum ona vazgeç diyorum dinlemiyor."

" Ben bi ona bakayım."

İçeri geçip Kamerin odasına girdim. Yatakta ayaklarını kendine çekmiş ağlıyordu.

" Kamerr.."

" Git Rumeysa!"

" Ben ne yaptım Kamer. Gel buraya."

Diyip kollarımı açtım ona sarılıcaktım ama kaçtı.

" Hiç biriniz beni anlamıyorsunuz. Vazgeç vazgeç diyorsunuz. Kolay değil. Hiç kolay değil."

" Kamer bak biraz sakinleş konuşalım."

" Konuşmayalım Rumeysa konuşmayalım. Ben seviyorum onu ya. Bırakın beni sevmeye devam edeyim. Konuşmak istemiyorum şimdi çıkarmısın odamdan."

Onu zorlamadan odadan çıktım. Salonun yanından geçerken;

" Seni de mi kovdu?"

" Ali'nin askerden gelmesine az kaldı. Annesi düğün hazırlıkları yapıyor. Ondan böyle "

" Onu istemeyen bir kalbe girmeye çalışıyor."

Çalan telefonuma baktım. Meryemdi.

- 10 dakikaya geliyorum Meryem.

Diyip kapattım telefonu. Kamerin bu durumu çok üzüyordu. Yüreği aşka kilitlenmiş kişinin durumu nede zor. Oda bu halde midir? Daha fazla düşünmeden merdivenlerden indim. Zaten Meryemlerle aramızda çok yoktu. Kapıda onları görünce tebessüm ettim. Abileri ve küçük Meryem.

" Kamer abla nerde? "

" O bugün bize katılamayacak canım"

" Hımm anladım."

Arkadakilere kafamı eğerek selam verdim. Onlarda aynı şekilde almışlardı selamımı. Kolkola camiye doğru yürüdük. Hocamız okudu biz dinledik. Huzurun ta kendisi işte bu. Mukabele sonunda iki abla yanıma doğru geldi.