Nora'nın ağzından...
İnsan çok mutlu olmak için çok mu üzülmeli?
Belki de üzülmelidir.
Annen ve baban arasında bir seçim yapmak gibi mesela.
Annem ve babam ben çok küçük yaştayken boşanmışlar.
Şuan 22 yaşındayım ve annem ile beraber yaşıyordum.
Daha doğrusu yaşıyordum.
Arkadaşım Ellie ile yeni bir eve taşınmadan önce annem ile beraber yaşıyorduk.
Babam şimdi başka bir kadın ile evliydi.
Annem ise tek yaşıyordu.
Babam ile pek görüşemiyorduk.
Çünkü benden çok işine ve o çok sevdiği eşine değer veriyormuş.
Benden nefret ediyormuş yani.
Bir yıl önce onu ziyarete gitmiştim ve kavga etmiştik.
Bana"Keşke doğmasaydın Nora"demişti.
Ben sadece"Keşke"demiştim ve ağlayarak oradan ayrılmıştım.
Bu adamda en ufak bir vicdan azabı yoktu.
Beni hiç aramıyordu,sormuyordu belki de hiç düşünmüyordu.
Yaklaşık 1 yıldır görüşmüyorduk.
Beni özlemiyordu bile.
Bunları düşündükçe ağlayıp bir yerleri yıkasım parçalayasın geliyordu.
Ama yapamıyorum işte.
Yalnızca ağlıyabiliyordum.
Bugün de her zamanki gibi odama kapanıp hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.
Ellie yanıma gelip bana sarılıp Beni teselli etmeye çalıştı.
Fakat bunun bir yolu yoktu.
Ben yine sevilmeyen aptal bir kız olarak kalacaktım.
"Ben seviyorum seni Nora,üzme kendini boşu boşuna"diyordu o güzel sesi kulaklarımı okşarken.
"Beni biraz yalnız bırakabilir misin Ellie?"
"Birazdan geleceğim."
"Biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var."
"Nasıl istersen güzelim"dedi ve odadan çıktı.
Ellie'nin anlayışlı olmasını seviyordum.
Kumral saçlarını ve yüzündeki o tatlı ifadesini seviyordum.
Ellie benim en iyi arkadaşımdı.
Ailesi onu bırakıp yurtdışına gitmiş.
Ama yinede o dimdik ayakta durmayı başarıyor.Bunu nasıl yapıyor diye düşünüyorum bazen.Ne de olsa bir insanın ailesinin onu bırakıp gitmesi üzücü bir şey olmalı.Üzülüyordu aslında.
Fakat belli etmiyordu.Belki de geceleri odasına kapanıp ağlıyordur.Bir keresinde gece su almak için uyandığımda onu odasında sessiz bir şekilde ağlarken bulmuştum.Sessizce hıçkırıyordu.Ben uyanmayayım ve onun için endişelenip üzülmeyeyim diye böyle yapıyordur belki.Ama ben yinede onun için üzülüyordum.Çünkü onun yaşadıkları da kolay şeyler değillerdi.O gece onu sessizce ağlarken görünce ne yapacağımı bilememişim.O kadar çok üzülmüştüm ki yanına bile gidemedim.
Onu da bir o kadar üzdüğümü fark edip gözyaşlarımı sildim ve odamdan çıkıp yanına gittim.Beni mutlu görünce yüzünde adeta güller açtı.O güzel yüzü aydınlandı.
"Otursana"dedi.
Hemen yanındaki boş sandalyeye oturdum.
"Nefis bir mücver yaptım,çok seveceğinden eminim"dedi neşeyle.
"Hem yanına lezziz bir salata da yaptım."
"Eminim ki çok güzeldir"dedim ve tabağıma mücver ve salatadan koydum.
Benim canım arkadaşımın yemekleri yine her zamanki gibi mükemmel olmuştu.
"Ellerine sağlık canım,çok güzel olmuş."
"Beğeneceğini biliyordum."
"Akşam yürüyüş yapmaya çıkalım mı Ellie"diye sordum.
"Olur canım."
Masadan kalkıp odama gittim ve kıyafetlerimi değiştirdim.
Mavi bir tişört ve mor bir eşofman altı giydim.
Yatağıma uzandım ve annemi aradım.
Açmıyordu,telefonumu açmıyordu.
Tekrar aradım fakat yine açmadı.
Beni meşgule attı.Normalde beni günde en az üç defa arayan kadın şimdi telefonlarıma cevap vermeyi reddediyordu.İnatla tekrar aradım onu.
Keşke aramasaydım.Telefonu açtı ve bana doğrudan küfretmeye başladı.
"Ne var Allah'ın cezası,ne arayıp duruyorsun gerizekalı"diye bağırdı bana.
"Anne-"
"Anne deme bana,anne deme Nora senden nefret ediyorum."
"Anne-"
"Hâlâ anne diyor bir de ya.Kızım sen gerizekalı mısın.Arama beni bir daha.Keşke hiç doğmasaydın"dedi ve telefonu suratıma kapattı.
Bense hala dehşetle duvara bakıyordum.
Ellie odanın kapısını tıklattı ve"Hazır mısın Nora?"dedi.
"Evet hazırım"dedim ve gözyaşlarımı silip odadan çıktım.
"Hadi gidelim Ellie."
Evin kapısını kitledik ve dışarı çıktık.
Gerçekten de hava almak bana çok iyi gelmişti.
"Ellie ben çok susadım,yandaki markete gidip du ve atıştırmalık mi alsak ki?"diye sordum.
"Olur istersen sen şu banka otur,ben hemen alıp geleyim market yakın zaten"dedi.
"Tamam"dedim ve banka oturup onu beklemeye başladım.
Ellie'nin ağzından...
Biraz yalnız kalmaya ihtiyacım olduğunu bildiğim için markete tek başıma gitmiştim.
Zaten marker oldukça yakındı.
Son zamanlarda Nora için çok endişeleniyordum.
Üzgünlükten ve öfkeden kendine zarar vermemesi için her daim yanında bulunmaya çalışıyordum.
Sanırım onu orada tek başına bırakmak ile çok büyük bir hata etmiştim.
Hemen markete gidip su ve birkaç atıştırmalık aldıktan sonra dışarı çıktım.
Az sonra bir çığlık sesi irkilmeme sebep oldu.
Bu yardım çığlıklarının Nora'ya ait olduğunu anlayınca endişe ve göz yaşları ile koşmaya başladım.
"Nora"diye bağırdım ve az sonraki bankın yanına gittiğimde Nora yoktu.
Etrafıma bakındım.
Göz yaşları içinde onu aradım fakat hiçbir yerde yoktu.
"Nora"diye bağırdım bir kez daha fakat ne yapsam nafileydi.
Yere kapanıp ağlamaya başladım.
Hayır,Nora bunu kendine yapmış olamazdı.
Beni bu halde bırakıp gidemezdi.
Bana bunu yapamazdı.
Bir süre oturduğum yerden etrafa bakındım.
Nora hiçbir yerde yoktu.
Yoktu...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TERK EDİLMİŞ EVDE 25 GECE
Mystery / Thriller"İşte şimdi dört duvar arasındaki evimizden kilometrelerce uzaktaydık" Birbirinden habersiz 7 genç bir gün bir katil tarafından terk edilmiş bir eve hapsedilir. Acaba kurtulabilecekler miydi?
