FHS #4: The Edge of Tonight

Chapter 5

THE EDGE OF TONIGHT
Future Hearts #4

CHAPTER FIVE

Huminga ako ng malalim bago pumasok mag-ID badge at pumasok sa training room. Hindi ko mawari at maintindihan ang pakiramdam ko pagkagaling sa pag-iyak. Hindi ko masiguro kung tatapak pa ba ako sa loob no'n matapos kong ma-disappoint sa sarili ko dahil sa walanghiyang mock call na 'yan. Disappointed and despair, that's what I am feeling right now. Pakiramdam ko ay hidi na ako makakpasa kahit hindi ko pa man nakikit anag resulta.

Pagkaupo ko sa aking station ay kaagad lumapit sa akin si Aya, isa sa mga trainee rin. "Be, kumusta?"

Lalo akong napasimangot. Lalo tuloy akong na-disappint. "Wala. Natatanga ako sobra. Hindi na ako aasa," iling kong sagot.

"Gaga, okay lang 'yan! Hindi naman daw sila nambabagsak. Ikaw pa? Eight years ka na nasa industry, ngayon ka pa pinaghinaan ng loob."

Kung alam lang talaga ni Aya kung ilang beses ako na-reprofile dahil sobrang baba ng scorecard ko. Natawa na lamang ako sa aking sarili. Hindi bale na nga lamang na ma-reprofile nang ma-reprofile, basta may pera at pangkain sa anak.

"Bibisita raw si SOM, ah," dinig kong bulungan ng katabi ni Aya.

Parang naintriga yata si Aya roon dahilan para mapaharap siya kina Shine at Roshel. Mababakas pa sa kaniyang mukha ang mga ngiting pilit nitong tinatago na animo'y teenager na kinikilig. Sus, dumaan din ako sa ganiyan.

"Talaga?" sabat ni Aya.

Nagkibit-balikat si Shine saka hinawi ang mahaba nitong buhok. She's gay but for me, she looks more of like a woman than I do. Losyang na nga ako, haggard pa. "Sabi lang ni Ms. Sarah," sagot niya.

Biglang napapalo si Roshel sa braso ni Shine. "Uy, beh, sabi nila guwapo raw si SOM. Tapos bata pa tsaka walang asawa."

Napailing na lamang ako. Habang inaalala ko kung paano ako makakapasa, heto naman sila at iniisip kung pogi ba ang SOM namin o kung wala ba itong asawa. Isa na siguro akong hipokrita kung sasabihin kong hindi ako curious. Kahit pa puro Nikolas lang ang bukambibig ng puso ko at ng likod ng isipan ko— minsan— ay na-cu-curious pa rin ako sa mga guwapo lalo na ngayon na Nikolas din ang pangalan ng SOM namin.

Hindi ko maiwasang hindi mag-overthink.  Napapaisip tuloy ako kung anong gagawin kung sakali mang iisang tao lang ang SOM at si Nikolas. Makikilala pa ba niya ako? Aba'y dapat lang dahil may anak siya sa akin na kailangan niyang bigyan ng seven years dispute. High maintenance pa naman si Hani.

Narinig ko ang pagtunog ng badge. Natahimik ang lahat. Napalingon naman ang trainor namin sa double glass door.  Ang kaninang seryoso niyang mukha ay napangiti nang marinig ang boses ng isang babaeng tinawag niyang 'Kathleya'.

Binati no'n ang aming trainor. Iba ang lace ng ID niya kumpara sa amin kaya malamang sa malamang ay hindi na lamang siya basta-bastang agent. If I am correct, pink lanyard symbolizes that you are an operation manager. Maybe she's one of them. . . well obviously.

"Guys, meet your OM. Please introduce yourself," malokong wika naming trainor dahilan para ikairap niya. Nagtawanan naman ang mga kasama nito na may mga red lanyard. Probably team managers.

"Hi, guys, I'm Kathleya, your operation manager. I just passed by. It's not my schedule today," she said and laughed heartily. "I just came by to say good luck and congratulations to all! Unfortunately, SOM Nikolas will not be able to meet you today because he's sick, but he made sure to meet you all in the production."

I heard disappointed reactions especially from Roshel. Mukhang inaabangan talaga niya ang SOM Nikolas. Kung bakit ba naman kasi SOM yata ang pinunta nila rito at hindi trabaho? 

The training ended earlier than schedule because of sanitation. Minabuti kong tumambay salit sa bukas na convenience store. Masyado rin kasing maaga at ayaw ko namang magmadaling umuwi ng ganitong oras dahil tulog pa nito sila mama. Mahirap nang masumbatan o mabulyawan. Hindi pa rin naman ako atat umuwi. Paniguradong hindi pa ako hinahanap ni Hani ngayon. Mahimbing pang natutulog 'yon.

Nauumay na ako sa hotdog na lagi kong binibili kaya naisipan kong mag-ikot-ikot. Tipikal lang naman ang mga naroroon. Mas mahal lang ng limang piso kumpara sa orihinal na presyo sa mall.

Nagtitingin lamang ako ng kape no'n habang mabagal na naglalakad nang mabunggo ako ng isang lalaking may katangkaran. Malaki ang katawan nito na tila alagang-alaga sa gym at mababakas ang muscle kahit pa may kaluwangan ang suot niyang black sweatshirt. Kapansin-pansin lang ang kulay puti na nakalapat sa kaniyang noo.  Cool fever ba 'yan? Nilalagnat siya?

"Sorry," bakas sa boses niya ang panghihina nang humingi ito ng paumanhin.

"Okay—"

Natigilan ako nang makita ang kaniyang mukha. Bagaman mas naging matured at define ang features nito ay hinding-hindi ako pupwedeng magkamali. Hinding-hindi ko makakalimutan ang mukhang 'yan. Ganiyan na ganiyan ang mukhang mayroon ang kaisa-isa kong anak.

"Shasta?"

And that's when I confirmed that I am now standing in front of the person I've been longing for the last seven years. He's here, standing in front of me, breathing and alive in whole one piece.

"Nikolas. . ." I heard myself said too low that it's almost just sound like a breathe. I don't even know if he heard it or not.

I saw his tears flowed down to his cheeks with a smile on his lips. I don't know why he reacted like that. That time, I was in the state of shock that even I, myself, don't know what to react.

Should I be happy because he is here now?

Should I be ashamed because he is here now?

Should I greet him warmly?

Or should I run away from him?

I am so confused, undecided, and unable to compose my thoughts. I've been imagining this for the last seven years, why am I so stiffened? I had been preparing myself with the blames and coldness that he will act against me. I had been preparing myself with the choice of words that I am going to say when I had encountered him once again.

Why does all those preparations went away when I saw him face?

Different from what I expected, far different from what I imagined; I did not hear any blaming or felt any coldness from this man. Instead, I found myself crashing  to his embrace. All the walls I had built for years has been destroyed with the glimpse of seconds.

"I've been waiting for you, Shasta. . ." he whispered and finally, I felt my heart skipped a beat once again like when I used to. 

I felt alived.

--

asereneko