Last Breath

Chapter (8)

Freen's POV

      ဒီနေ့မနက်ခင်းမှာ​​တော့ကျွန်မ​နွေး​ထွေး​သောအ​ငွေ့အသက်များနှင့်အတူနိုးထလာခဲ့သည်။Beckyကကျွန်မရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး လက်ကိုကျွန်မ ခါးပေါ်တင်ထားလျက်အိပ်ပျော်နေသေး၏။ကျွန်မလဲသူမကိုပြန်ဖက်ထားမိသည်။သတိမဝင်လာခင်ထိပင်။
       ရင်ခုန်သံများကဆူညံစွာထွက်ပေါ်လာပြီးကိုယ်တိုင်တောင်သတိထားမိလာခြေပြီ။ ကြာကြာဆက်အိပ်​နေလျှင် ရင်ခွင်ထဲမှာကြောင်ပေါက်လေးလိုတိုးဝင်အိပ်နေတဲ့ကလေးငယ် နိုးလာတော့မည်မဟုတ်လား။

Freen:Becky ထတော့လေ။အပြင်သွားမှာမဟုတ်ဘူးလား။

       ကျွန်မပြောလိုက်ချိန်တွင်ပိုလို့တောင်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်သွားလိုက်သေးသည်။
ဘယ်လိုကောင်မလေးပါလိမ့်။

Freen:ထတော့လို့။မဟုတ်ရင်ငါမပို့တော့ပဲနေမှာနော်။

        သူမ ဒီတစ်ခါတော့ခေါင်းထောင်လာခဲ့ပြီ။ကျွန်မကိုသူ သက်သက် ကိုချွဲနေတာပါ။

Becky:Morning P'Freen.

          'မ'လို့မခေါ်တော့ဘူးလား။စိတ်ထဲကပင်ရေရွတ်မိလိုက်လေ ခြင်း။ငါပဲမခေါ်နဲ့လို့တားထားတာလေ။ဟော။

Freen:Morning ပါရှင့်။

            ငါဘာလို့ဒီလိုပြောထွက်သွားတာလဲ။

Becky:အယ်။ဘာစိတ်ကူးပေါက်နေတာလဲ။

             ကျွန်မရှက်ပြီးဘားမျှ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပါ။မျက်နှာသာလွှဲလိုက်မိသည်။

Becky:Becရေချိုးတော့မယ်။

Freen:ချိုးလေ။

Becky:တူတူချိုးကြမလား။

Freen:Beckဘာတွေပြောနေတာလဲကြွက်စုတ်။

Becky:စတာပါ။
.
.
.
Becky's POV

      'မ'ဘာဖြစ်နေတာလဲမသိပေမဲ့ကျွန်မနှစ်နှစ်ခါခါပြုံးမိတာတော့အသေအချာပင်။

        'မ'ကိုစတွေ့ကထဲကကျွန်မ ဒီလိုလေး နေချင်ခဲ့တာ။ဒီလိုဘဝလေးကိုအတူတည်
ဆောက်ချင်ခဲ့တာ။အ​မြဲမဟုတ်ရင်​တောင်​​​လောက​ကြီးက​နေမထွက်သွားခင်ဒီလိုမျိုးလေး ဆက်ဆံပေးရင်ကျွန်မ အသက်ရှင်ခဲ့တဲ့ကာလပတ်လုံးက အဓိပ္ပါယ်မျိုးစုံနဲ့တောက်ပစွာကျန်ရှိခဲ့မယ်ထင်ပါရဲ့။