CHAPTER 7

15 3 0
                                    

Until now I am still confused who Gavin said his last words to last day. I want to make myself believe that it was me but who I am kidding? I know that he won't just said something like that to me—a nobody.

Yes. I am kind of known here in the campus but for him? I don't think he even knows me kung hindi lang kami pinakilala ni Mr. Nathaniel back in the beach.

Besides, it’s hard believing that it was me who he said that to dahil sa nakikita ko ngayon. Well, it’s not something new. Halos every school day ay ito ang view ko kapag napapatingin ako sa banda nila. Mabibilang lang sa mga nagdaang buwan ang araw na hindi sila magkasama.

What can I say, really? They’re best of friends—though a lot says that maybe they are more than just friends and just keeping their relationship lowkey—I mean, who wouldn't thought that way if they act like a couple?

Just like now.

Likod lang nila ang nakikita ko dahil kababa ko lang ng hagdan galing second floor. The two of them are chatting with a grade 11 na ang room ay sa first floor. They are laughing because someone crack a joke. Napatingin ako sa kamay ng lalaki na pinag-lalaruan ang dulo ng mahabang buhok ni Sola ang isang kamay naman ay nakatago sa bulsa ng slacks na suot.

I felt a little pain in my heart seeing them that way. I know there's no room for that feeling in my heart because I knew how they treat each other. Though, I admit that the first time I saw them that way almost made me cry. I was sad but then I can't do anything about it.

They’ve known each other long before I even knew him.

“Oh, Zeph, bakit?” Narinig kong may nagsalita sa gilid ko pero hindi ko iyon pinansin nanatili ang tingin ko sa dalawa. “Ang sabi mo mauuna kana—”

They're laughter echoed again in the whole hallway reason why some of the walking students looked at them but that didn't even bother them. Mas lalo lang silang tumawa dahil siguro sa sinabing biro ng isa nilang kausap.

Bahagyang umalis sandali ang tingin ng lalaki sa mga kausap niya at napalingon sa gawi namin. The happy and carefree smile he had just earlier suddenly vanished when our eyes met. It caught me off guard. As much as it hurts seeing him this happy with someone I… also wants him to be happy… genuinely.

Kaya ang makitang mawala ang mga ngiti niya ay nagpa-gulo sa isip ko. Lalo na nung makita kong mabilis niyang ibinaba ang kamay na pinag-lalaruan kanina ang dulo ng buhok ni Sola. Siguro ay napansin iyon ng babae dahil nag-angat siya ng tingin kay Gavin at lumingon sa gawi namin.

Napangiti siya ng malapad, bumuka ang bibig dahil may sasabihin sana pero hindi ko na narinig pa iyon dahil mabilis na akong hinila ni Anais palayo do’n. Pabalang niyang binitawan ang brasong hawak niya kanina ng medyo makalayo kami sa building.

“Anais!” daing ko dahil sa ginawa niya, menasahe ko ang brasong namumula na dahil sa higpit ng hawak niya.

Nameywang ang babae at tumaas ang isang kilay.

“You really want to talk to him?”

Maang akong tiningnan siya. “What…?”

“Zephaniah! Ano? Mananatili kana lang na ganito?! Goodness! You were never this way!” Sunod-sunod niyang sinabi, alam kong naiinis na talaga siya.

“Anais,” mahinahon kong tawag.

“Hindi, eh!” Umiling-iling siya. “You are used to get anything you wanted! We are used to you being that way because that's when we knew that you are being yourself! But… seeing you like this…” inilahad ako ng kamay niya, nanghihina ang boses. “… Makes me think that… you're not being you. Because, you're not like this, Zeph. Hindi ka…”

“Enough of this, Anais.” madiin kong saway.

I definitely know what she meant. My brother noticed that too. Kung noon ay hinahayaan lang nila akong tanawin siya dahil alam nilang hindi pa naman gano’n kalalim ang nararamdaman ko pero iba na ngayon… my sudden changes makes them noticed that what I feel towards him… grew. At nito lang nila napansin dahil… hindi ko sinasabi.

I don't tell them what I feel. They noticed it. Sa tagal naming magkakasama ay kilala na namin ang isa’t isa. Kahit ang ugali. We saw each other’s colors but that didn't break us apart instead it makes our relationship stronger.

We always got each other's back. Lalo na sa mga bumu-bully noon kay Sofi. Reason why we ought to protect her. To the point na walang lalaking nakakalapit sa kaniya na hindi dumadaan sa amin. Lalo na kay Adi at Zach. Sofi is our baby. Whoever hurt her won't just deal with her family… sa amin din.

Anais shook her head, “No.” She uttered firmly. “You want to talk to him? I’ll do something with that. Just… please, Zeph, after this… you will get over him.”

Nagugulat ako sa nagmamaka-awang boses niya. Anais. Aside from Mom and Ivy, she was the strongest girl I know. To beg to someone was never her thing. She dislike begging.

“Ano’ng nangyayari?”

Pareho kaming napatingin sa may-ari ng boses na iyon. Napasinghap ako. Naglakad ang babae palapit sa amin.

“What?”

“It's nothing, Vy.”

Tumawa si Anais, napapa-iling pa. “I’m just knocking some senses to this girl. She’s getting on my nerves.”

Tiningnan ako ni Ivy, sumandal sa pader at tinaasan ako ng kilay. “Oh.” she acted surprise, “Funny how we feel the same.”

I heaved a sigh. A feisty Anais and sarcastic Ivy is what I hate the most to encounter. Dito sila magkasundo. Kahit sino ay hindi gugustuhing makasalamuha ang dalawang ‘yan kapag parehas silang inis.

“I saw what happened, crazy ladies.” She smirked at me. “Zephaniah.” I will never get used to her cold voice, especially if it's directed to me, “How can you be this way? Hindi ka naman namin pinapabayaan, ah?”

I looked at them defeatedly. Do they think I want this?

“Vy, please…”

“Please, what?” she mocked, “Goodness! I don't know when will you wake up! Ano? Ganyan ka na lang?”

Oh my… napahilot ako sa sentido.

“Pwede bang mamaya niyo na ako pagalitan? We have a lot time in the world! Come on?! Aren't you hungry?” reklamo ko.

Napatingin pa kay Anais na panay ang reklamo kanina habang nag di-discuss ang last subject teacher namin na nagu-gutom na siya. Saka lang niya na-realize na gutom na siya dahil sa sinabi ko, napahawak pa siya sa tiyan niya.

“Oh my… oh my!” Naiiyak siyang tumingin sa akin, “This is your fault! My babies are even more hungrier now!”

When she said babies it's the monsters in her tummy. Sa aming lahat si Anais at Adi ang hindi pwedeng malipasan ng gutom dahil talagang mag ta-tantrums sila. Kaya kapag gumagala kami ay dapat na busog sila o ‘di kaya ay may baon kaming pagkain. No one can stand them being noisy.

She left both me and Ivy. Naka-simangot at masama ang tingin. Side effect ‘yan ng pagiging gutom niya.

“Get your shits together, Zeph.” Ivy said before leaving me.

I heaved a sigh. So much for this day. Partida, kalahating araw pa lang. I must brace my self any time now. Dahil siguradong hindi ito palalagpasin no’ng dalawa. I’m just lucky Anais is hungry.

Susunod na din sana ako sa dalawa ng makita ko kung sino ang nakatayo sa kaninang sinandalan ni Ivy. Nanlaki ang mga mata ko.

What the fuck is he doing here?!

A/N:

Happy international writer’s day my fellow writers!
Let us all enjoy this day and keep bleeding!
To more years of forgetting that we should update and finish the story we’ve started HAHAHHAHAHA.
Love lot's everyone! Mwa! :)

Making You Mine (SHS Series 1)Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang