The hatred that dries up

•|Τ Ρ Ι Α Ν Τ Α Π Ε Ν Τ Ε

Από πλευρά σε πλευρά η νύχτα δεν τελείωνε. Στριφογύριζε σαν τον δαίμονα σε ιδρωμένα σεντόνια.

Την κοίταξε μια ακόμη φορά κατακεραυνώνοντας τον εαυτό του.

Η όμορφη στιγμή έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Βρίσκεται ανάμεσα στο καλό και το κακό όσο ο νους του καίγεται κάπου στην ουδετερότητα.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και βγήκε στην βεράντα του δωματίου του.

Κοίταξε προς το υπερπέραν και αφουγκράστηκε την απόλυτη ηρεμία.

Από μέσα εκείνη γύρισε ελαφρά το κοιμισμένο κορμί της από την πλευρά που δρόσιζε και μέσα στο σκοτάδι της χαμογέλασε άχνα στο αεράκι που την άγγιζε ξάφνου.

Αυτό το βράδυ είναι ακόμη πιο αιματηρό. Απόψε την κλειδώνει μια για πάντα μέσα του. Την καταστρέφει ολοσχερώς , χωρίς κανένας από τους δυο να το καταλαβαίνει.

Όταν το θύμα προσκολλειεται πάνω στον θύτη του τότε το έγκλημα δεν έχει ξεκάθαρη αφετηρία. Τότε αρχίζει το θύμα άθελα του να έχει μερίδιο ευθύνης ακόμη και αν στην πραγματικότητα δεν χρωστάει τίποτε , ούτε εσφαλε. Είναι αυτή η μάχη μέσα στο μυαλό όλων των ταλαίπωρων...

Ο θύτης στέκεται εκεί , πιο ισχυρός από ποτέ να ακουμπά με τα στιβαρά του χέρια τα κάγκελα...

+++

Βγαίνουν από το αστυνομικό τμήμα έπειτα από την καθιερωμένη κατάθεση του συμβάντος.

Η ειρωνία είναι πως εκεί μέσα μπήκε και βγήκε μαζί της εκείνος , ως στήριγμα  , που της έκανε το χειρότερο κακό!

«Ευχαριστώ.» Είναι τυπική.
«Θέλεις να σε γυρισω σπίτι;» Ναι.
«Οχι θα πάρω ένα ταξί.» Γιατί;
«Είσαι σίγουρη;»
«Ναι.»
«Είσαι εντάξει;» Την ρωτάει και για λίγο κολλάει στην ερώτηση του. Δεν θέλει να του απαντήσει. Κάτι μέσα της προσπαθεί να την αποτρέψει.

Τον κοιτάζει με ανοιχτά μάτια λες και τον καρφώνει.

«Αντιγόνη!» Την επαναφέρει.
«Ναι...Αντίο» μέσα στην αναμπουμπούλα του κεφαλιού της ομως , το κορμί της ανατινάζεται και η τσάντα της πέφτει από τον ώμο της κάτω.

Ξεφυσάει.

Ασυναίσθητα σκύβουν και οι δυο να την πιάσουν. Τα χέρια τους έρχονται σε επαφή και όλα ξανα ανθίζουν από την αρχή. Αυτή η τρέλα δεν έχει τελειωμό...