RUHUMUN ONARICISI

6.Bölüm Geçmişe Adım Adım.

Yazım yanlışlarım varsa affedinm Zamanla düzelteceğim.

İyi okumalar🎀

Medya:Arven Koral.

2 Gün Önce...

Görkem kliniğin koridorlarında sert adımlarla yürüyordu.
Babasının' Elzem burda' demesiyle beyninden kurşun yemişe dönmüştü. Bu ismi nerden hatırladığını şimdi anlamıştı.Elzem o Elzemdi...Hızlı ve sert adımlarla babasının odasına girdi.

Babası uğraştığı dosyalardan başını kaldırıp kapıyı çalmadan giren Görkeme baktı.
Kaşlarını çatarak "Hadsiz kapıyı çalmakta mı yok artık! Baban var karşında!" Diye kükredi.

Sert adamdı Korhan Karasoy; Otoriterdi bir kere, kuralcıydı. Herşey onun istediği gibi olsun isterdi, bu yüzden çocukluğundan beri Görkemi yönetmeye çalışırdı kendi bildiği kurallarıyla. Kurallarına kural demek olmazdı. Fazla aşırıya kaçardı. Bir kere sevgisini hiç bir zaman adam akıllı göstermemişti, şimdi ise baba rolü oynuyordu.

Görkem derin bir nefes aldı ama aldığı nefes ciğerine bile gitmedi. Öylesine telaşlıydı. "Elzemin burda ne işi var, ayrıca sen Elzemi nereden tanıyorsun?" Diye sordu kaşlarını çatarak. Bu noktada ses tonuda sertleşmişti.Beklemiyordu onu yıllar sonra görmeyi. Mezarlıkta karşılaşmıştı. İlk defa tanıştığını sanmıştı ama oysa tanıştığı kadın Elzemdi, geçmişiydi.

Yaralı ama bir o kadar sevgi dolu bir geçmişti Elzem.

Korhan Karasoy sinirlenmişti. Elzemin o Elzem olduğunu daha yeni anlamıştı. Zaten Elzem kliniğe geleli çok ta olmamıştı.Bu yüzden anlamaması normaldi. "Nereden tanıdığım seni ilgilendirmez! Elzemle çocukken tanıştığınızı bilmiyorum mu sanıyordun!" Dedi Korhan Karasoy.

Görkem odanın içerisinde dört dönüyordu. Korhan Karasoy "Sen Elzemle tekrar neden görüştün?" Diye sordu tereddütlü bir şekilde. Önceden görüşme ihtimallerini kafasında tartıyordu. Görkem sinirli ve sert bir şekilde dört dönmeyi bıraktı. Olduğu yerde sakinleşmeye çalıştı. Sağ eli ensesini sıvazladı. Gerildikçe geriliyordu. Elzem yıllar sonra damdan düşer gibi hayatlarına tekrar düşmüştü.
"Mezarlıkta tanışmıştık. Oysa biz onunla zaten birbirini tanıyan iki yabancıymışız," dedi boğuk bir ses tonuyla Görkem.

Elzemi gördüğüne sevinmişti. İçi huzurla dolmuştu ilk andan beri ama konduramamıştı. Elzem onun geçmişindeki en güzel sevgi bağıydı. Bir annesi bir Elzemdi geçmişindeki tek güzel anılar.

Elzem bunların hiç birini hatırlamıyordu tabi. Çocuktular daha birbirlerini unutmaları çok normaldi.
Hatırlamasındı zaten çünkü Görkem zaten geçmişin yükleri altında eziliyordu.

Korhan Karasoy kaşlarını çattı. Ağzını açacak oldu ama geri kapattı. Sonra dayanamayacak oldu ki sinirle kükredi."Yine mi mezarlığa gittin !"
Görkem bu sinirine şaşırmamıştı. Babası hep sinirliydi, hep böyleydi, karşısındakini it'miş gibi azarlar sonra hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam ederdi. Görkemde sinirlenmeye başlıyordu zaten yeterince gergindi.

" Annemin mezarına ne zaman gidip gitmeyeceğimi sana soracak değilim bu yaştan sonra !" Dedi.

Korhan Karasoy sadece bakmakla yetinmedi, acı acı sözlerini Görkemin yüzüne tekrar tekrar çarptı. " Kendin diyorsun be adam! Bu yaştan sonra! Kaç yaşına geldin hala annenin mezarının yanından ayrılamıyorsun! Büyü artık kocaman adam oldun! Öldü o öldü! Her gün yanına gidince seninle sohbet ediyomu? Her gün yanına gidince sana sarılıyor mu oğlum diye! Her gü-" sözlerine devam edecekken Görkem sözünü kesti.