KOZA : Geçmişin Külleri

11-) Savaş

Savaşların var olmasının sebepleri, mantığı kullanmanın, ikna etmenin, diyalogların başarısız olması ve iki değişik tarafın kavgasının sabitleşip, şiddete dönüşme tehdidi içinde olmasıdır.  - Steve Best

Savaş  konuşmayı bilmeyenler için bir iletişim aracı olduğunu  düşünürmüş eski sanatçılar. Bazen bir iletişim aracı bazen de güç hırsına bürünmüş liderler paranın ihtişamlı getirisinden kör olduğuna inanırlarmış. Dönemin bu kadar değişmesi can sıkıcı olsa da değişmeyen tek şey savaşın ne kadar  yıkıcı ve dehşet bir şey olduğuydu. Eski zamanlarda ki insanların yaşadığı bu konfor alanlarından bir o kadar uzak ve bir o kadar kanlı  topraklar üzerinde artık genetiği bozulmuş insanların  yönettiği masum insanların katledilip biyolojik bir silaha dönüştüğü bir devre evirilmişti.  Yaşadığım bu dünya da geçmiş hayatım yok olmuştu . Kim olduğumu hayatımın kime ait olduğunu bile bilmiyordum. 

Ailem olarak kendilerini adlandıran insanların  sahte olduğu bir ortamdan kaçmanın ve soru sormanın bile yasak olduğu bir evde büyümüştüm. Ev iki katlı çevresinde kocaman bir arazi olan bir zaman sonra oraya hayalet evi denilecek büyük bir çiftlik eviydi. Lanet derecesinde olan biyolojik deneylerin hala ulaşamadığı topraklarda inşaat edilmişti.  Bazı bilim adamları ve onların torunları tarafından tedavinin kaynağı olarak yüzyıllardır yerleşilen bu topraklar baş yıkım makineleri olan  şehir olarak adlandırdıkları yerden kaçmak için mükemmel bir yerdi. Bilim adamlarıyla dolu bu topraklarda yaşayan halk  son teknoloji aletlerin yapamayacağı devasa projeleri yer sahibi yapan bu yer için gizlemeyi bir şekilde başarmışlardı. Doğa ana bile  eski topraklarından çekilerek bura  yerleşmiş gözüküyordu. 

Küçüklüğümde dış dünyada değişen ve çürüyen hayat kitlesinden korkardım. Ailem olarak tanıtan insanlar daha önce duymadığım korkunç hikayeleri anlatarak beni büyütmüşlerdi. Yalan söyleyebildiklerini hiç düşünmezdim. Şimdi baktığımda teknik olarak yalan da söylemiş sayılmazlardı da . Yine de gerçekleri öğrendiğimde dış dünya ne kadar kötü ve dehşet olursa olsun asıl canavarın ben olduğumu öğrendiğimde tüm korkum beklentilerim ve hayallerim bir anda yok oldu.  Daha on beş yaşımdayken bunu öğrendiğimde aynaya her baktığımda değişen ruh halimi ve kişiliğimi tanıyamaz olmuştum. Gün geçtikçe cildim gözlerim ve saçlarımda değişimi fark eden ailem ise bu durumu fark ettiklerinde beni öldürmeye çalıştıklarında  ilk cinayetimi işlemek zorunda kalmıştım. Bir çocuğun ailesi olarak bildiği birini öldürmesi ile seni öldürmeye çalışıp onları öldürmek zorunda kalmak çok ayrı şeylerdi. Hayır , onlar beni yanına aldıkları gün kendi çocukları gibi kabul görmemişlerdi. Beni bir gün canavar olabileceğim bir canavar olarak görmüş ve üzerimde  bunu öğrenmemem için deneyler yapmışlardı. Belki de ilaç vermişlerdi. Yine de onlarda gördüğüm şiddet  kendi benliğimi öğrendiğimden beri yok olup gitmişti. Belki korktukları gibi onları öldürmem gerekmeyecekti. Ama korku ile hareket eden eski sahte ailem baştan beri yaklaştıkları şekilde hazır pozisyonda beni öldürmek için bir saniye bile tereddüt etmemişlerdi. 

Oradan ayrıldığımda cesetlerinin dokunulmamış olduklarını düşünüyordum. Muhtemelen  bilim adamları oradan ayrılmadılarsa cesetleri hiçbir zaman değişmeyecekti.  Büyük  sessizlik orada hüküm sürecek girenlerin bir nebze  gözlem yeteneği varsa  o evin arka planında çok şey yaşandığını anlayacak bu evin sessizliğine bir anlam katacaktı. 

James bir elinde tuttuğu aile fotoğrafına tekrar tekrar baktığında bunları düşünüyordu. Onları kaybedeli daha doğrusu öldüreli geçtiği vakti hesapladığında derin bir nefes verdi. Bu zamana kadar çok şey öğrenmiş ve başına onca bela açmıştı. Edindiği bu yeni hayatında geçmiş yaşantısını öyle bir unutuyordu ki bazen ilk cinayetinin yaşanmamış olduğunu bile düşünürdü . Şu anda riske girdiği görevi alıp almama konusunda tekrar gözden  geçiriyordu.  Düşmana arkadaş gibi yaklaşmak genelde başardığı en iyi şeylerden biriydi ama geçmişinin ön plana çıkacağını bilmiyordu.