[CLASS 4-6 BOOK 2] To be MRS. GOTIANGCO

Chapter 30 - Marion's Downfall Part 2

MARION'S POV

"I'm so sorry, Mr. Gotiangco. We really tried our best."

Para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa bungad ng Doctor ni Kin. Parang ayoko na marinig yung susunod niyang sasabihin.

"What the fuck are you trying to say?"

"Mr. Gotiangco, your wife and your older twin son is already safe. But your youngest twin son..."

Tang*na. Gustong gusto kong sakalin tong doctor na to. Sabihin mo na sakin lahat. Ayaw ko ng ganitong pakiramdam.

"Your youngest twin son didn't make it. I'm so sorry Mr Gotiangco. We really tried our best."

Dahil sa huling sinabi ng doctor, parang gumuho yung mundo ko. Bakit anak pa namin? Paano ko to sasabihin kay Karissa? Ang laki ng kasalanan ko sa mag-iina ko. Kasalanan ko lahat ng ito.

Walang makapagsalita dito dahil sa huling sinabi ng doctor.

Masaya ako dahil safe na si Karissa at isa namin anak. Pero ang sakit-sakit kasi nawalan kami ng isang anak.

Ngayon ko sasabihin, eto ang isang bagay na hinding hindi kayang macontrol ng isang Marion Gatcheco-Gotiangco.

**************************************

After recovery room, dinala na si Karissa sa private room. Andito lang ako sa tabi niya dahil gusto ko, ako ang una niyang makikita. At napagusapan namin lahat, ako ang magsasabi kay Karissa ng masamang balita.

Sila Kuya Korj na muna ang nagasikaso ng papeles para kay Santino. Yes, I named our youngest son, Santino Angelo Asajar-Gotiangco. We already decide the name of our twin. And our youngest name is Santino. Sabihin niyo ng ang duwag ko, pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang makita na yung papeles na dapat for discharge para sakanya, ay naging death certificate. Baka yung natitirang lakas sa katawan ko, tuluyan na mawala. Hindi pwede mangyari yun dahil yung natitira kong lakas ay para kay Karissa.

Nakita kong unti-unting gumagalaw na si Karissa.

"Kin. May gusto ka ba? May masakit ba sayo?"

"Nasaan yung mga anak natin? Where are my twin sons?"

Ramdam kong alam ni Karissa na may nangyari sa mga anak namin. Kitang kita ko yung lungkot sa mga mata niya kahit hindi ko pa sinasabi sa kanya ang nangyari.

"Kin..."

Tang*na, Marion ngayon ka pa talaga nautal.

"Sorry, Kin. Santino left us."

"NO!!!!!!!!!!! Hindi totoo to!!!! KUNG ISA TO SA MGA KALOKOHAN MO MARION, PLEASE STOP!"

Hindi ko alam kung saan ako matatakot kung sa pagtawag niya sa akin ng Marion or paghyhysterical niya ngayon.

Pinipigilan ko si Karissa dahil pinipilit niyang tumayo at alisin ang dextrose niya.

"LET ME GO! My Santino! No!!!! Please tell me, Kin buhay pa si Santino natin. PLEASE!" Tuloy-tuloy na yung pagiyak ni Karissa at alam kong makakasama ito sa kanya.