chapter one

440 23 38
                                    

━━━━━━━━━━

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

━━━━━━━━━━

CHAPTER ONE

Isa lang ang masasabi ko ngayong araw: ayoko na.

Ayoko na mag-aral. Ayoko na ng college. Ayoko na mabuhay. Ayoko na gumising ng pagka-aga-aga para lang mag-prepare para sa mga klase ko. Ayoko na mag-commute. Ayoko na, hindi ko na 'to kakayanin.

Pero wala e, kailangan. Kahit pagod na pagod na, passion ko 'to. I could never give up on my dream. That is probably the last thing I would do.

Ever since I was a child, I have always adored those people shown on TV, specifically those newscasters. It is so admiring to see that they are willing to put their life para sa bayan. They strive to present the news for our country, kahit na ang pagiging journalist is the most dangerous job in the country.

There's no words how much I admire those people.

That is probably the reason why I joined school publications since elementary. It was a dream come true in the making. I received awards, recognitions and all, that made me happy and I felt that I am about to fulfill something big.

Siguro nga iyon 'yung dahilan kung bakit ko kinuha program na 'to. The sheer passion in writing that lights something within me.

But I have always thought na ganon mararamdaman ko 'pag tapak ko ng college, but no. In the middle of my first year, something shifted. I felt like the sparks weren't there anymore. I got burned-out in the middle of the road and now I don't know which direction I should go. Feeling ko tuloy parang mali ako nang pinuntahan.

I was always sure na ito na 'yun, para sa 'kin na 'to. Pero nakakapagod din pala ang mangarap. Bigla-bigla ka na lang mawawalan ng sense of direction sa buhay.

Sabi nga nila, 'pahinga ka lang tapos laban din'. Maybe those words kept me from holding on with my childhood dream. May passion pa rin pero pagod na kaya hinga lang tapos laban ulit.

Kakayanin!

Six-thirty pa lang ng umaga pero ang dami na agad tao dito sa university, siguro dahil first day ng second sem at nagsisidagsaan ang mga tao. Naglalakad lang ako sa Lovers' Lane habang may hinahanap sa karamihan ng tao.

Kailangan 'di ko s'ya makita, lalo na nalaman ko noong isang linggo na pareho pala kaming natanggap sa iisang state university. Tangina na lang.

A week ago...

Lagpas alas sais na rin ng hapon at nagliligpit na rin kami ng mga gamit sa cafe dahil alas syete lang e nagsasara na agad kami ng cafe.

It's my last day of working at this place, but it's been a fruitful experience, kahit na below minimum wage lang kita ko. At least nakapag-ipon ako ng kaunti saka nabibili ko mga gusto ko nang hindi nanghihingi ng pera sa mga magulang ko.

Colliding StarsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon