Kusur

19.bölüm - Ziyad Ailesi

Herkese selamlar! Nasılsınız?

Önemli! - Kusur'un kısa bölümlerden oluşan kurgu olduğunu ilk bölümden söylüyorum. Bazen bölümler 400 kelime, bazen 1000-2000 arası olabilir. Bu hem benim vaktimin olmamasından, hem de o an o kadar ilham geldiğinden kaynaklanıyor. Ama yorumlarda "Uzun bölüm yaz, neden kısa, çok kısa" gibi yorumlar görmek gerçekten üzüyor beni. Çünkü ilk bölümden kısa bölümlerden oluşan kurgu olduğunu tekrarlamama rağmen yine aynı yorumlar geliyor. Bu benim yazma hevesimi de öldürüyor.
Kusur'u neden yazdığımı, ne için yazdığımı finalden sonra açıklayacağım ama şimdi şunu söylemek istiyorum ki, bu kurgu çok sade bir kurgu gibi görünse de benim için yazması zor bir kurgu. Tanıtım bölümünde başta yaptığım açıklamaya bakın, beni anlayacaksınız.

Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. İyi okumalar. 🩹

🥀

Ceylin Kardemir

Gülay'ın kapının önünde olan Kuzey'e seslenmesi sinirlerimin oynamasına sebep olmuştu.

"Siz kimsiniz?" diye sordu Kuzey. Yanlarına giderek Kuzey'in elini tuttum. Bedenini hafifçe kendi yanıma çektim. Gülay ikimize bakarken gözlerinde kızgınlık vardı.

"Komşumuzun kızı. Gidiyordu zaten." dedim Kuzey'e bakıp. Ona döndüğüm an bakışlarımız kesişti. Hayran olmuş şekilde bana bakıyordu. Kapının sertçe kapanmasını duyduğumuzda başımızı kapıya çevirdik. Gülay gitmişti.

"Ne oldu şimdi?" diye sordu Kuzey.

"Sonra anlatırım. Şu an tüm kadınlar içeride ama Betül yok. Aradım açmadı, Süleyman abi ile mi?" diye sordum.

"Bilmiyorum ki..." dediğinde başımı salladım. İçime sıkıntı dolmuştu. Neredeydi bu kız?

"Sen neden şimdi geldin?! O kadar kadının içinde ne yapacaksın? Kına1da erkek mi olur?" dediğimde Kuzey omuzlarını silkti.

"Seni görmek istedim." Elini belime atarak beni kendine çekti. Yanaklarıma öpücük kondurdu.

"Çok özledim." dediğinde gülümsedim. Bende onun yanağına öpücük kondurdum.

"Bende çok özledim ama gitmek zorundasın. Annem şimdi gelir." dediğimde Kuzey suratını astı.

"Annem burada mı?" diye sordu. Başımı salladım. "Bende burada kalayım. Ne olur ki?"

"Olmaz, Kuzey. Kınada erkek olmaz. Hadi git, akşam gelirsin."

"Kaç saat ne yapacağım ben sensiz? İşten de izin aldım."

"Bir şeyler bulursun sen, canım. Hadi." dediğimde Kuzey'in bakışları bende takılı kaldı.

"Hm?"

"Ne hm? Hadi, git." dediğimde Kuzey tekrar belimden tutarak beni kendine çekti.

"Bir daha seslen. Gideceğim." dediğinde gülümsedim.

"Canım. Canımın içi, hadi git. Akşam gelirsin, sevgilim." Yanağına küçük bir öpücük kondurdum. "Hadi." dediğimde Kuzey gülümsedi. Bir anda bana sarıldı. Çok kısa sürmüştü ama çok iyi hissettirmişti.

"Gidiyorum, güzelim. Akşam görüşürüz." dediğinde gülümseyerek çocuk gibi ona el salladım. Bu davranışıma gülümseyerek kapıdan çıktı. Kapıyı kapattığımda sırıttığımın farkına vardım. Arkamı döndüğümde Gülzade Hanım ile karşı karşıya geldim. Gülümseyerek bana bakıyordu. Ne zamandan beri oradaydı?