"មេឃភ្លៀងហើយ...ឃើញទេ? ប្រសិនបើទៅវិញភ្លៀងពិបាកណាស់" ថេហ្យុង និយាយទៅកាន់នាយ កំពុងដើរមកសាឡុងវិញ ។
"ភ្លៀងប៉ុណ្ណឹងខ្លាចដែរ?"
"ខ្ញុំគ្រាន់តែមិនចង់ទៅវិញ ទីនោះធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធុញថប់"
"អញ្ចឹងនៅហ្នឹងហើយ មិនបាច់ទៅវិញទេ នៅតែម្នាក់ឯងចុះ"
"លោកនិយាយមែន? អញ្ចឹងអោយគេរៀបចំសម្លៀកបំពាក់អោយខ្ញុំផង ខ្ញុំមានតែមួយសម្រាប់ទៀតនៅថ្ងៃស្អែកនេះប៉ុណ្ណោះ"
"តើឯងគិតថាខ្ញុំនិយាយមែន? បើឯងនៅទីនេះ អ្នកណាបង្កើតកូនអោយខ្ញុំ?"
"លោកក៏...មកទីនេះ..."
"គិតថាជិតស្រួលទៅមកណាស់?" ជុងហ្គុក និយាយបែបនេះហើយ ថេហ្យុង ក៏ស្ងាត់មាត់ទៅវិញ បានបន្តិចក៏និយាយទៅកាន់នាយ ។
"លោកចន!! ខ្ញុំចង់លេងទឹកភ្លៀង"
"ឆ្គួត?"
"ឆ្គួតក៏បាន ខ្ញុំខានលេងយូរហើយ តាំងពីលើកចុងក្រោយកាលរៀនវិទ្យល័យជាមួយមិត្តរបស់ខ្ញុំ"
"ទៅធ្វើស្អី ក៏ទៅៗ"
"ម្នាក់ឯងយ៉ាងម៉េចកើត?"
"គេមិនហាមមិនអោយលេងម្នាក់ឯងទេ កូនចៅខ្ញុំ ទៅបបួលគេទៅ" ជុងហ្គុក សម្លក់គេបន្ថែមចរិកមិនពេញចិត្តមកកាន់ មនុស្សក្បាលកញ្ចាស់ហើយមកសុំលេងទឹកភ្លៀងមើលតែកូនក្មេង?
ថេហ្យុង មិនតប គេបានងើបចេញទៅក្រៅឈរមើលទឹកភ្លៀងមួយសន្ទុះ គេប្តូរចិត្តថាមិនលេងវិញ ប៉ុន្តែក្រឡេកទៅខាងក្រៅគេមើលឃើញអ្វីម៉្យាងដូចជាសត្វ មិនដឹងថាជាកូនឆ្គែ ឬ ឆ្មា ទេវានៅច្រកភ្លៀងនៅជិតរបងទើបគេរត់ទៅមើល ។
"កូនឆ្កែ...ម៉េចក៏នៅទីនេះ?" ថេហ្យុង បានដោះអាវក្រៅរបស់គេមកគ្របបាំងពីលើ ជុងហ្គុក មើលពីក្នុងផ្ទះទៅតើគេកំពុងធ្វើអី? ។
សម្លេងផ្គរលាន់ខ្លាំងៗធ្វើអោយគេភ្ញាក់ ឯកូនឆ្គែភ័យក៏រត់ទៅបាត់ ជាឆ្កែមេផ្ទះដែលចិញ្ចឹម ធម្មតាវាមិនមកខាងមុខទេ តែថ្ងៃនេះជាប់ភ្លៀង ។
ឆ្គែសង្គ្រប់ធ្វើអោយ ថេហ្យុង ភ័យដួលទៅក្រោយ ហើយក៏រត់ទៅបាត់ ។
ភាគទី16 : តទៅត្រូវស្តាប់បញ្ជា គីម ថេហ្យុង
Start from the beginning
